Duister - Flikken Maastricht

29.

Wolfs pov
Ik zit al een hele tijd op Eva's kamer als ze eindelijk boven komt. 'Ze weten het.' 'Dankjewel.' 'Graag gedaan.' Ik staar naar het gebroken scherm van mijn mobiel. 'Deze is helemaal niet op de grond gevallen,' houdt ik mijn mobiel omhoog, 'mijn vader heeft hem tegen de muur gesmeten.' Ik zie dat ze toch nog wel een beetje schrikt. 'Die vent is echt gek.' is haar conclusie. 'Dat klopt.' 'We moeten trouwens ook nog even een matras hierheen slepen, voor slapen enzo.' Ik knik. Waarschijnlijk wist ze niet zo goed hoe ze hier op moest reageren. 'Loop je even mee.' vraagt ze. Ik sta al op en volg haar naar een vrijwel lege kamer. Er staat alleen een bed en een lege kledingkast. 'Als jij nou die kant pakt, dan pak ik deze kant.' Zo tillen we samen het matras naar Eva's kamer en leggen we hem naast haar bed op de grond. Ik ga op haar bed zitten en zij komt naast me zitten. We praten wat. Ik ben veel ontspannender dan eerst. Nu hoef ik niet meer uit te kijken dat ik me per ongeluk verspreek. En ik voel me van binnen ook veel meer opgelucht dan eerst. Het is nu niet meer zo dat ik alles alleen moet doen. Haar aanwezigheid doet me goed.

'Ik slaap wel hier op de grond, dan kan jij in mijn bed.' zegt Eva om tien uur. 'Ik kan ook wel op de grond slapen hoor.' 'Het bed ligt veel lekkerder.' 'Ja, daarom. Het is joúw bed.' grinnik ik. 'Ik slaap op de grond. Punt uit.' zegt ze eigenwijs. 'Oke.' We lopen naar de badkamer. 'Hier heb je een tandenborstel.' geeft ze me een nieuwe tandenborstel, omdat ik mijn eigen natuurlijk niet mee heb. 'Bedankt.' Nadat we onze tanden hebben gepoetst lopen we weer terug naar haar kamer. Ik heb geen pyjama mee, dus ik moet het met deze kleren doen. Eva kucht een keer. 'Wil je je even omdraaien?' zegt ze verlegen terwijl ze haar pyjama omhoog houdt. 'Ja hoor.' Ik doe wat ze zegt en ik draai me met mijn rug naar haar toe. Aan de geluiden te horen is ze zich aan het omkleden. Eigenlijk kan ik het niet laten om om te kijken. Voorzichtig kijk ik over mijn schouder naar haar. Ik kijk tegen haar blote rug aan. Wauw, ze is echt prachtig. 'Flo, ik zie het wel.' Geschrokken kijk ik weer weg. Ik ben betrapt. 'Nu mag je weer kijken.' Ik draai me weer om en nu staat ze in haar pyjama. 'Daar hangt een spiegel, zo kon ik jou zien.' wijst ze naar een spiegel aan de muur. Beschaamd kijk ik naar beneden. 'Je bent wel mooi.' Nu is zij degene die verlegen naar beneden kijkt. Ik loop naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. 'Ik wil je nooit meer kwijt.' fluister ik in haar oor. Voordat ik het weet voel ik haar lippen weer op die van mij. Zij is echt zó perfect. Haar tong draait rondjes om de mijne. Als het aan mij ligt, dan stopt dit nooit. 'Gaan jullie zo sla...pen.' hoor ik Eva's moeder zeggen, die ons zo aan treft. Na een hele tijd maken we ons weer los en kijken we elkaar glimlachend aan. 'Ja. Is goed. Welterusten.' Eva loopt naar haar moeder en drukt een kus op haar wang. 'Trusten.' We zijn weer met z'n tweeën. 'Zullen we maar gaan slapen dan?' Ik knik. 'Weet je zeker dat ik in jouw bed mag slapen?' Ze knikt resoluut. 'Oke dan.' Ik stap in haar bed en sla de dekens om me heen. Eva komt op de rand zitten. 'Slaap lekker.' wens ik haar. Ze drukt nog een wat langere kus op mijn lippen. 'Droom maar fijn. Over mij bijvoorbeeld.' Ze weet niet dat ik dat al vaak doe. En ze weet ook niet wát ik dan droom, en dat houd ik ook liever voor mezelf... Ze staat op en gaat op het matras op de grond liggen. 'Tot morgen.' De lichten zijn uit, en het is stil geworden. Ik denk nog een terug aan deze dag. Er is een hoop gebeurd, het belangrijkste is dat ik en Eva weer samen zijn. Zo'n idee heb ik tenminste. Ook denk ik aan Fleur. Ze is nu helemaal alleen thuis. Wat als het weer gebeurt? Dan ben ik er niet om haar te helpen. En morgen laat ze de abortus plegen. Ik weet helemaal niet hoelaat, alleen dat het 'smorgens is. 'Eva, slaap je al?' vraag ik zacht. Ik krijg geen antwoord. Waarschijnlijk slaapt ze al. Ik zucht. Na een tijdje val ik ook in slaap.