Duister - Flikken Maastricht

18.

Wolfs pov
'Het moet weg. Ik wil het niet.' snikt ze tegen mijn schouder. 'Kom even zitten.' Ik loop samen met haar naar mijn bed en we gaan erop zitten. 'Ik was al misselijk deze week. Ik heb een test gedaan en het is echt zo.' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. 'Wat moet ik doen?' weet zij ook even geen raad. 'Ik denk dat je het beste het zo snel mogelijk weg kan laten halen.' Ze knikt. 'Zal ik een afspraak maken?' stel ik voor. Deze keer schudt ze haar hoofd. 'Dat doe ik zelf wel. Straks denken ze nog dat jij de vader bent.' glimlacht ze door haar tranen heen. Ik schenk haar ook een glimlach. 'Maar als je me nodig hebt, dan zeg je het. Afgesproken?' Ze reageert niet. 'Afgesproken?' zeg ik nog een keer. 'Afgesproken.' bevestigt ze. 'Kan je me morgen ziek melden voor school? Ik heb niet zo'n zin om te gaan.' 'Tuurlijk. Maar het lijkt me niet zo slim dat jij thuis blijft met je-weet-wel.' Ze knikt begrijpend haar hoofd. 'Ik hang wel wat rond in de stad. Of ik neem een kijkje in het ziekenhuis. Dan kan ik me alvast voorbereiden.' grinnikt ze. 'Het komt wel goed. Echt waar.' 'Dankjewel.' Ze staat op en loopt mijn kamer uit. Ik laat me achterover op mijn bed vallen. Soms wordt het me een beetje veel. School, Eva, Fleur en de situatie thuis. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Waarom? Waarom is alles zo moeilijk? En dan begint binnenkort ook nog een volgende periode op school. Dan is er al weer een kwart jaar voorbij. Het gaat heel erg snel. Opzich zijn mijn cijfers wel redelijk. Meestal een zes of hoger. Ik weet dat het niet fantastisch is, maar ik heb gewoon weinig tijd om te leren. Met deze cijfers kan ik wel over, dus dat is opzich geen probleem. Maar Eva haalt altijd een acht of zelfs een negen. Dan laat ze haar werk trots aan mij zien. Niet dat ik het haar niet gun, maar soms kan ik er gewoon niet tegen. Haar leven is makkelijk -naar mijn weten- en hoeft zich lang niet zoveel zorgen te maken als ik. Het is gewoon niet eerlijk. Dat is mijn conclusie. Maar toch is ze super leuk. Ik lach om mijn eigen tegenstrijdende gedachten. Ik mag al blij zijn dat Eva me wil, ondanks dat ze nog nooit hier is geweest. Ze vraagt er nooit naar. Zou ze iets weten? Waarom zegt ze dan nooit iets? Dat zijn vragen die op dit moment door mijn hoofd spoken. Vragen waar ik geen antwoord op weet. Ik besluit het hierbij te laten en niet langer te piekeren. Het is beter om wat rust te nemen. Ik trek mijn pyjama aan, maar ik ben even mijn been vergeten. Wanneer mijn broek er langs schraapt, doet het weer even pijn. Gelukkig trekt het wel weer vrij snel weg en kan ik verder gaan waarmee ik bezig was.
Na ongeveer 10 minuten lig ik in bed. Met mijn handen steunend onder mijn hoofd kijk ik naar het plafond. Minuten lang staar ik er naar, helemaal gedachtenloos. Langzaam wordt mijn hoofd leeg en kan ik eindelijk wat rust vinden. Ik sluit mijn ogen en niet veel later val ik in slaap.

Ik word wakker en kijk op de wekker. De rode cijfertjes geven 7:43 aan. Ik heb het eerste uur vrij, dus ik heb nog even de tijd. Ik hoor vanaf beneden wat gerommel komen, waarschijnlijk ik Fleur al beneden. Dan herinner ik me dat ik naar school moet bellen om te zeggen dat ze niet komt. Ik rek me een keer uit en ga dan naar beneden. 'Goeiemorgen.' begroet ik haar als inderdaad blijkt dat Fleur hier is. 'Hoi.' 'Waarom ben je zo vroeg wakker? Je ging toch niet naar school?' 'Nee, maar ik kon niet meer slapen.' Dat verbaasd me eigenlijk niks. Het is ook niet niks dat je op je veertiende zwanger bent. En dan ook nog ongewenst doordat je vader je verkracht. 'Ik bel wel even naar school.' Ik loop al naar de telefoon en zoek het nummer van haar school op. Al snel vind ik hem. Ik druk op de groene knop en hij gaat over. Na een paar keer wordt er opgenomen. Goedemorgen. U spreek met Rick van Schuiten. Ik verdraai mijn stem wat. 'Goedemorgen. Ik wil graag mijn dochter Fleur Wolfs ziek melden.' Oke, in welke klas zit ze? 'In h3d.' Ja, staat genoteerd. Bedankt voor het melden. 'Doei.' Zo snel mogelijk hang ik op. Ik was toch nog wel een beetje zenuwachtig. Maar gelukkig heeft hij niks gemerkt. Nou ja, dat hoop ik dan maar. Als ik naar de keuken loop, zie ik dat Fleur grinnikend naar me kijkt. 'Wat?' 'Goedemorgen. Ik wil graag mijn dochter Fleur Wolfs ziek melden.' doet ze me spottend na. 'Wees blij dat ik het voor je heb gedaan.' 'Ja, dankjewel.' bedankt ze me nu toch. Ik pak 2 boterhammen uit de zak en begin aan mijn ontbijt.