Duister - Flikken Maastricht

5.

Ik zag dat de 'whatsappberichtjes' van het vorige deel (op mijn mobiel) een beetje raar deden met enters enzo, op de laptop is het volgens mij wel goed....

Eva pov
Ik loop het klaslokaal binnen en ik ga bij het raam zitten. Als ik erdoorheen kijk zie ik dat Floris het schoolplein op komt fietsen en even laten de school binnen stapt. Ik houd mijn blik gericht op de deuropening, in de hoop dat hij snel komt. Na een paar veel te lange minuten loopt hij naar binnen. Hij kijkt even in het rond en als hij mij ziet komt er een glimlach op zijn gezicht, en komt naast me zitten. 'Heei.' 'Hoi.' De les begint. Mevrouw Klooster staat weer voor de klas. 'Goeiemorgen allemaal. Dit is alweer de tweede dag en ik hoop dat julle het een beetje naar jullie zin hebben.' Er ontstaat geroezemoes in de klas. Ze gaat verder. 'Omdat het allemaal nieuw is, lijkt het me leuk dat we donderdag avond een soort klassenuitje doen. Mijn voorstel is om eerst samen te eten en daarna te gaan bowlen.' Ik kijk even naar Floris en glimlach. Hij geeft me een beetje een slappe glimlach terug. Maar ik schenk er geen aandacht aan, want mevrouw Klooster praat alweer verder. 'Het is natuurlijk niet verplicht, maar het zou leuk zijn als er zo veel mogelijk mensen mee gaan. Jullie zijn dan vrijdag het eerste uur vrij. Wil iedereen die nu al zeker weet dat hij of zij meegaat, zijn hand opsteken.' Ik steek gelijk mijn hand op, en de meerderheid van de klas volgt. Floris kijkt me even aan en steekt dan ook aarzelend zijn hand op. 'Nou, dat wordt vast gezellig. Jullie zullen in de loop van de week wel meer informatie krijgen. Nu verder met de les. 'Ik heb er nu al zin in.'

Deze les gaat snel voorbij en voordat ik het weet, hebben we alweer de grote lunchpauze. Floris en ik zitten tegenover elkaar bij een tafel en eten allebei ons eigen brood op. Er komen 2 mensen op ons aflopen. Ze zitten bij ons in de klas, want ik heb ze eerder gezien. De jongen gaat naast Floris zitten en het meisje komt naast mij zitten. 'Deze plekken zijn wel vrij toch?' We knikken allebei. 'Ik zal me even voorstellen. Ik ben Tom.' 'En ik ben Lianne.' Wij stellen ons ook voor. 'Ja, volgens mij weet de hele klas al dat jij Floris bent.' lacht Tom en geeft Floris een vriendschappelijke tik op zijn schouder. Het lijkt alsof hij zijn kaken op elkaar bijt en geeft hem een gemaakte glimlach terug. Maar omdat Tom een aanstekelijke lach heeft, kan ik me ook niet meer inhouden. Gelukkig moet Floris nu ook lachen. Waarschijnlijk had ik het me verbeeld van wat er eerder is gebeurd. We zitten de hele pauze met z'n vieren en ik merk dat Floris nu ook wat meer los komt. Hij lacht uitgebreid mee. Wat heeft hij toch een leuke lach, denk ik bij mezelf. 'Ooh, jongens. De bel, we moeten gaan.' Zegt Lianne. We staan op en lopen naar het volgende lokaal. Tom en Lianne zitten voor mij en Floris. Omdat we nog een beetje lacherig zijn van de pauze, is echt alles wat er wordt gezegd nogal grappig. Er staan tranen in mijn ogen. En als Floris een paar gekke bekken naar me trekt, houd ik het echt niet meer. Ik ga echt helemaal stuk van het lachen. 'Van Dongen! Wat is er zo grappig?' Ik wil wel praten maar er komen geen woorden uit mijn mond. 'Ga er maar uit!' 'Maar...' 'Géén gemaar! En neem meneer Wolfs mee!' Ik raap lachend mijn spullen bij elkaar en Floris doet hetzelfde. Steunend bij elkaar lopen we door de gangen en komen we bij de kantine aan. We zitten en na een tijdje zijn we zo ongeveer uitgelachen. 'Meneer Wolfs. Klinkt goed hoor.' grinnik ik. 'Zeker mevrouw Van Dongen.' 'Ik ben benieuwd hoe mijn ouders zullen reageren.' zeg ik terwijl ik me tegen de rugleuning van de stoel laat vallen. 'Je hoeft het niet te vertellen.' 'Ze krijgen een brief thuis.' Ik zie dat hij me verschrikt aan kijkt. 'Zo erg is het toch niet? Mijn moeder vindt het meestal wel grappig.' zeg ik lacherig. Wanneer ik dit heb uitgesproken, zie ik dat hij naar beneden kijkt. Het gesprek slaat om naar een serieus onderwerp. 'Ik heb geen moeder meer. Ze is dood.' zegt hij zacht. Als ik dit hoor ga ik gelijk rechtop zitten en en leg mij hand op zijn pols. 'Sorry, dat wist ik niet.' 'Het geeft niet. Je kon het ook niet weten.' Hij kijkt me aan en ik zie dat er een klein laagje water in zijn ogen staat. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik voorzichtig. 'Het is bijna vijf jaar geleden. Ze was met de auto onderweg, naar haar werk. En...' Hij slikt een keer. 'Ze slipte van de weg en is tegen een boom aangereden. Ze was op slag dood.' Wat heftig. Ik heb oprecht medelijden met hem. 'Als je iets kwijt wil, je kan altijd bij me terecht.' zeg ik en ik wrijf troostend mijn duim over zijn pols. Hij knikt en glimlacht even. Ik meende even een kort snikje te horen. 'Dankjewel.' Hij haalt zijn mauw een keer onder zijn neus door. 'Ik moet eigenlijk nog even naar mijn kluisje.' zegt hij alsof er niks is gebeurd. 'Ja, is goed. Doen we.' We staan tegelijk op en lopen richting de kluisjes.