Duister - Flikken Maastricht

12.

Een week later, zondag 13:30
Eva pov
Ik wil Floris weer zien. Misschien kan hij wel afspreken. Ik pak mijn mobiel en open whatsapp
< Hi Flo! Heb je misschien zin om bij mij film te kijken?
> Ja, leuk!
< Eehm...Kan je hier dan om drie uur zijn?
> Ja dat lukt wel
< Wil je dan ook bij mij eten? We eten chinees, ik weet niet of je dat lust?
> Ja, dat sla ik natuurlijk niet af;-) Hmmm....
> Kan ik daaruit opmaken dat je het lekker vindt? Hihi
< Ja dat kan je zeker!
> Oke, ik zal doorgeven dat mijn vader voor één persoon extra moet halen, xD
< Dan kom ik om drie uur wel bij jou
> Ja. Tot snel!
< Bye

Mijn hart maakt een sprongetje als ik weet dat ik Floris zo weer zie. Hij doet wat met me dat nog geen één andere jongen voor elkaar heeft gekregen. Ik laat een verliefde zucht uit mijn mond ontsnappen. Laat ik eerst maar even gaan zeggen dat hij blijft eten. Ik loop naar beneden en tref mijn vader op de bank aan. 'Pap, Floris komt straks en hij blijft ook eten. Dus wil je wat extra chinees halen?' Hij draait zijn hoofd naar me toe en kijkt over zijn leesbril naar me. 'Kun je de volgende keer niet even van tevoren overleggen of hij mag blijven eten?' 'Kan het niet dan?' 'Het kan wel. Ma-' 'Nou, waar doe je dan zo moeilijk over!' 'Eva, het gaat om het principe.' Ik zucht. Ik heb geen zin om me hierover op te winden dus ik ga maar weer terug naar mijn kamer. Het boek, waar ik inmiddels al een heel eind in ben, pak ik van mijn nachtkastje en ik ga tegen de muur zitten om verder te lezen.

'Eva, volgens mij staat Floris voor de deur.' hoor ik mijn vader zeggen nadat hij op de deur klopte. Doordat ik zo in mijn boek was opgegaan, had ik de bel niet gehoord. De tijd ging ook behoorlijk snel. Het boek leg ik op mijn bed en ren de trap af. Zo rustig mogelijk doe ik de deur open. 'Hoi Eef.' 'Hey, kom binnen.' Snel druk ik een kus op zijn wang voordat hij naar binnen stapt. Hij hangt zijn jas aan de kapstok en zet zijn schoenen op het rekje. Ik loop naar de woonkamer en aan de voetstappen te horen volgt hij mij. 'Hoi Floris. Leuk dat je er weer bent.' begroet mijn vader hem, die inmiddels alweer beneden aan de tafel zit een krant te lezen. 'Hallo. Ik zal wel even naar boven gaan, dan kunnen jullie hier samen film kijken.' Wat ben ík blij dat hij dat zegt, anders zitten we de hele middag met mijn vader opgescheept. 'Jullie redden je wel toch?' vraagt hij nog terwijl hij al bij de deur staat om weg te gaan. 'Ja, hoor.' 'Ik zal straks rond een uur of half zes de chinees op gaan halen.' Ik knik. 'Nou, doei.' zeg ik met de hint dat hij naar boven moet gaan. Hij grinnikt een keer en gaat dan toch echt naar boven. Gelukkig zijn we nu eindelijk met z'n tweeën. 'Wil je misschien wat drinken. We hebben cola, dubbelfris, thee, limonade en water.' Dat laatste zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Ik pak twee glazen en schenk voor mezelf cola in. 'Nu je toch bezig bent, doe voor mij ook maar cola in.' Het tweede glas vul ik ook met cola en zet ze alvast op het tafeltje voor de tv. Ik loop terug naar de keuken en trek een paar kastjes open. Op de tweede plank zie ik een zak chips liggen. Twee bakjes vul ik ermee, waarvan ik er één aan Floris geef. Ik doe de tv aan en start de film.

Floris zit naast me op de bank, best wel dicht tegen me aan. Daardoor kan ik me niet echt goed concentreren. Ik probeer mijn blik ook weer op het scherm voor me te richten. Na een tijdje raak ik wel weer in het verhaal. Maar dat verandert als ik zijn hand langs die van mij voel gaan. Voorzichtig kijk ik naar mijn hand. Mijn hoofd zegt nee, maar het gevoel in de rest van m'n lichaam zegt ja. Ik luister naar mijn gevoel en draai mijn hand om waardoor zijn handpalm die van mij raakt. Het duurt niet lang voordat onze vingers in elkaar verstrengeld raken.

De film is afgelopen en ik zet de tv uit. Nog steeds zitten we hand in hand, best dicht tegen elkaar aan op de bank. Ik naar hem, in zijn ogen. Misschien ligt het aan mij, maar volgens mij komen onze gezichten steeds iets dichterbij. Zijn vingertoppen strelen over mijn wang Ik neem de volgende stap en kom nog een stukje dichterbij. Langzaam sluit ik mijn ogen. Maar precies op het moment dat onze lippen elkaar zouden raken, gaat de telefoon.

Hihi, sorry...