Duister - Flikken Maastricht

30.

Wolfs pov
Ik word wakker en denk gelijk aan Fleur. Zo snel mogelijk pak ik mijn mijn mobiel onder het kussen vandaan en kijk hoelaat het is. Het is al vijf over negen! Ik móet gewoon naar Fleur. Ik kan haar niet aan haar lot overlaten. Als ik naast het bed kijk, zie ik dat Eva nog slaapt. Zo stil mogelijk stap ik uit bed en probeer haar niet wakker te maken. Nog even twijfel ik, maar dan heb ik mijn besluit gemaakt. Ik pak een briefje en schrijf daar wat tekst op voor Eva die ik op mijn kussen leg. Die moet ze wel kunnen vinden. Mijn kleren heb ik nog steeds aan, dus ik kan eigenlijk gelijk vertrekken. Ik hoop maar dat haar ouders niet beneden zijn. Alhoewel, ik hoef alleen maar door de gang en kan dan al naar buiten. Heel stil open ik de deur van de kamer en sluip ik naar beneden. Als ik goed luister, hoor ik stemmen in de woonkamer wat betekent dat haar ouders wel wakker zijn. Extra voorzichtig zijn dus. Ik trek muisstil mijn schoenen en jas aan en open de voordeur. Ik pak mijn fiets en ga naar huis.
'Fleur?' roep ik door het huis. Ze reageert niet. Ze is dus al weg, óf ze slaapt nog. Maar als ik in de gang kijk, zie ik dat haar schoenen weg zijn. Shit, ik ben te laat. Ik pak mijn mobiel en bel haar. Maar ze neemt niet op. Ik baal hier echt van. De keer dat ze me nodig heeft, ben ik er niet. Zuchtend loop ik naar boven, dan kan ik beter alvast wat spullen pakken die ik mee kan nemen naar Eva. Ik loop mijn kamer in en open mijn kledingkast. Dan hoor ik wat gestommel op de trap. 'Fleur? Ben jij dat?' Ik hoor geen reactie. Ik zal het me wel verbeeld hebben, dus ik ga weer verder waarmee ik bezig was. 'Aah, Floris.' hoor ik de zo bekende dronken stem van mijn vader. Met een ruk draai ik me om en laat ik alles vallen wat ik vast heb. 'Jij gggaat er nniet zommaar vandooor.' Ik wil het nog tegenhouden, maar mijn reactie is net iets te laat. Het laatste wat ik voel is dat een glazen fles op mijn hoofd wordt stuk geslagen.

Eva pov
Uitgebreid rek ik me uit. 'Floris, ben je al wakker?' fluister ik. Ik hoor geen reactie, dus volgens mij slaapt hij nog. Maar zodra ik rechtop ga zitten, zie ik dat het bed leeg is. Misschien is hij naar de wc, dan zal hij zo wel terug komen. Maar als hij na vijf minuten nog niet terug is, sta ik op. 'Floris?' zeg ik deze keer iets harder dan net. Dan valt mijn blik op een briefje dat op zijn kussen ligt. Toch wel een beetje nerveus pak ik het op en open ik het.
Heyy Eef!
Ik ben even naar huis, ik moet Fleur gewoon even steunen. Maak je maar geen zorgen hoor! Als ik over een uur nog niks van me heb laten horen mag je me pas komen zoeken;-)
Love you! X Flo
PS het is nu tien over negen
Even ben ik gerustgesteld, maar dan bedenk ik dat ik helemaal niet weet hoe laat het is. Ik gris mijn mobiel van m'n nachtkastje en zie tot mijn grote schrik dat het kwart over tien is! Snel check ik whatsapp, maar er is geen berichtje. Ook geen sms'je. Fuck, fuck, fuck! Ik verwissel mijn pyjama voor mijn gewone kleren en sprint naar beneden. 'Is Floris hier?' val ik met de deur in huis. 'Ook goeiemorgen Eva. En nee, hij is hier niet. Hoezo?' 'Shit.' Ik loop naar de gang en trek mijn schoenen aan. Pas als ik mijn jas van de kapstok pak, valt me op dat zijn jas weg is. Ik open de deur en spring op mijn fiets.

Met mijn trillende handen graai ik in de bloempot en al snel vind ik de sleutel. Niet veel later is de deur open. 'Floris?' fluister ik zacht. Het is zó zacht, dat het bijna niet hoorbaar is. Ik loop de trap op ik kijk in de badkamer waar ik hem gister vond, daar is hij niet. Ik weet ook niet welke kamer van hem is. Dat wordt gewoon gokken dus. Bij de eerste deur kom ik uit op een meisjeskamer, deze is vast van Fleur. Bij de tweede kamer heb ik al raak. Ik herken wat kleren van Floris die over een stoel hangen. Zodra ik naar binnen loop, krijg ik de schrik van mijn leven. Floris ligt beweegloos en onderuitgezakt tegen de kast aan...