Duister - Flikken Maastricht

11.

Sorry voor de (spel)fouten het vorige deel...hihi
Wolfs pov

Diep in gedachten fiets ik naar huis. Ik moet telkens denken aan vanmorgen.

Doordat ik nogal vast sliep, hoorde ik Fleur niet. Pas na een tijdje werd ik wakker en had gelijk door dat het mis was. Ik hoorde haar huilen en zo snel ik kon -zoals ik eigenlijk altijd deed- ging ik naar haar kamer. Maar ik was al te laat. "Het" was al gebeurd. Mijn vader was inmiddels al weer weg en had mijn zusje hulpeloos achtergelaten, zoals hij altijd deed als hij zin had. Ze zat met de deken om haar heen geslagen in de hoek van haar bed. Met haar gezicht in haar handen zat ze snikken. Voorzichtig kwam ik wat dichterbij en legde ik mijn hand op haar blote schouder. Even keek ze verschrikt en tegelijk ook angstig naar me. Maar toen ze zag dat ik het was, begon ze alleen nog maar meer te huilen. Ik liep naar de badkamer en vulde een glas water zoals zij dat de vorige avond ook voor mij had gedaan en zette deze op haar nachtkastje. Ik ging zachtjes op haar bed zitten waardoor het matras wat inzakte. Daardoor keek ze op. Ze trok haar deken nog iets verder omhoog, tot aan haar kin. Telkens verweet ik het mezelf als ik weer eens niet optijd was. Als ik haar had gehoord dan had ik zoiets verschrikkelijks kunnen voorkomen. Maar ook wist ik dat het niet mijn schuld is, ik had tenslotte niks gedaan. Maar het had helemaal geen zin om me daarover zorgen te maken. Het was nou eenmaal gebeurd en daar was niks meer aan te veranderen. Toen haar tranen een beetje waren opgedroogd streelde ik zachtjes over haar wang. 'De douche is vrij. Dus als je wil douchen kan dat.' Ze knikte. Ik wist dat ze vaak wilde douchen als dit was gebeurd, ook al heeft ze dat nooit gezegd. Ik stond op en verliet haar kamer om naar beneden te gaan. Toen ik in de spiegel van de woonkamer keek, zag ik dat ik de kleren van gisteravond nog aan had. Ik zuchtte en ging verder waarmee ik bezig was.

De hele weg weg naar huis heb ik niet eens echt gemerkt, ik was teveel in gedachten. Ik ben al weer bij mijn huis aangekomen en zette zoals altijd mijn fiets tegen het muurtje. Het is weekend. Twee dagen achter elkaar thuis. Ik vind het echt verschrikkelijk. Maar meestal red ik me nog wel, gewoon wat huiswerk maken. Vooruit werken doe ik soms ook. Dat is altijd wel handig, omdat ik bijna elke dag moet koken, en dan is er niet zoveel tijd voor andere dingen.

Ik zit op mijn bed met oortjes in. Muziek luisteren, dat is iets wat ik ook best vaak doe. Dan word ik even niet herinnerd aan de werkelijkheid. Heerlijk is dat. Ik sluit mijn ogen zodat ik even aan iets heel anders kan denken. Zoals het de laatste tijd vaak gebeurd, denk ik weer aan Eva. Haar stralende lach en de leuke twinkeling in haar ogen geven me telkens weer een fijn gevoel van binnen. Zo'n soort gevoel heb ik nooit eerder gehad. Ik vind het fijn als ik bij haar ben. Het liefst wil ik haar zo dicht tegen me aan. De warmte van haar huid tegen die van mij. Haar adem die weerkaatst op mijn lippen. Ik glimlach. Hoe vaker ik aan haar denk, hoe zekerder ik weet dat ik verliefd ben. Dit gevoel is echt het fantastischte gevoel dat ik ooit heb gehad. Langzaam gaan mijn gedachten steeds verder weg, en val ik in slaap.