Duister - Flikken Maastricht

28.

Eva pov
Hij kijkt me nog steeds met betraande ogen aan. 'Er is nog iets.' De tranen stromen weer sneller over zijn wangen. Ik ga naast hem zitten en druk zachtjes zijn hoofd tegen mijn schouder, waarna ik kusjes in zijn haar druk. Hij richt zich weer op. 'Fleur is zwanger.' zegt hij al snikkend. Met mijn beide duimen veeg ik zijn tranen weg. 'Ze is 14 toch?' Hij knikt. 'Morgen laat ze het weghalen.' Ik neem zijn handen in de mijne en wrijf er zachtjes overheen. 'Waarom heb je dit allemaal niet eerder verteld?' 'Ik was bang voor je reactie. Ik dacht dat je weg zou gaan.' 'Tuurlijk niet, gekkie.' Hij glimlacht door zijn tranen heen. Ik sta op en vul zijn glas nog een keer met water waarna hij me dankbaar aankijkt. 'Maar juist omdat je het niet hebt verteld ben ik weggegaan,' zeg ik beschamend, 'ik weet niet hoe ik het nog goed moet maken.' 'Ik weet wel een manier.' Hij kijkt me aan met een twinkeling in zijn ogen die ik een lange tijd niet meer heb gezien. Of hij het als grapje bedoelde weet ik niet, maar ik neem het graag heel erg serieus. Ik neem voorzichtig zijn gezicht in mijn handen en druk mijn lippen op de zijne. Het was eigenlijk de bedoeling om het bij een korte kus te laten, maar zodra ik merk dat hij me terug kust verandert dat. Het is omgeslagen van een kus naar een intense zoen. Wanneer onze lippen afstand nemen, laat ik mijn voorhoofd tegen die van hem rusten. 'Het spijt me zo, echt waar.' verontschuldig ik me nog een keer. 'Het is al goed.' 'Wil je vannacht hier blijven?' stel ik voor. 'En Fleur dan?' 'Dat weet ik niet. Misschien kan ze bij een vriendin logeren.' 'Niemand weet hier vanaf. Ook haar vriendinnen niet.' Dat maakt het inderdaad wel lastig. 'Ze zal zich echt wel een dagje redden, geloof me.' Hij twijfelt nog even, maar stemt dan toch in.

We hebben nog een film gekeken. Het is kwart voor zes, en deze middag is vrij snel gegaan. Over ongeveer een kwartier komt mijn moeder thuis, dan zal ook zij alles moeten weten. 'Wil je het zelfs vertellen of moet ik het voor je doen.' 'Wil jij het doen?' 'Tuurlijk.' Ik sta op om al vast de tafel te dekken, voor vier personen. Maurice eet bij een vriendje, vertelde mijn moeder me vanmorgen. Mijn vader zou een paar pizza's meenemen. Ah, ik hoor de deur al, wat betekent dat mijn moeder er al is. 'Heei.' bevestigt mijn moeder's stem mijn gedachte. 'Hai.' 'Is papa nog niet thuis?' vraagt ze. 'Nee, hij zou langs de pizzeria.' 'Oja, dat had hij wel gezegd. Lekker!'

Niet veel later zitten we met z'n vieren aan tafel allemaal te genieten van on ze pizza. Ik ben al vaak op het punt geweest om het te vertellen van Floris, maar steeds wist ik mezelf weer tegen te houden. Het moet een keer gebeuren, maar toch durf ik het niet. Nu begrijp ik Floris ook beter, waarom hij het niet wilde vertellen. Ik denk dat ik straks beter een keer mijn moeder onder vier ogen kan spreken, dat lijkt me handiger.
'Floris, wil je misschien even naar mijn kamer gaan.' vraag ik na het eten. Hij knikt en vertrekt naar boven. Ik ga naast mijn moeder op de bank zitten. 'Mam, het gaat over Floris. Hij eehm... hij wordt thuis mishandeld.' Zodra ik dit heb uitgesproken kijkt mijn moeder me met geschrokken ogen aan. 'Het is nogal een lang verhaal.' Zo vertel ik het hele verhaal, met de details over "ons" weggelaten natuurlijk. 'Het is nu weer goed tussen jullie, toch?' Ik knik. 'Gelukkig wel.' 'Heftig.' hoor ik mijn vader's stem -die kennelijk meeluisterde- droog achter me. Ik kijk hem zuchtend aan en ga dan naar boven, naar Floris.

Er komen nog een paar delen, dan ga ik het afronden. Te veel inspiratie voor andere verhalen. Helaas...