Duister - Flikken Maastricht

16.

Ik heb een eerste deel van een nieuw verhaal geplaatst. Het heet 'Verloren'. Dit is de link:
http://www.wattpad.com/109372886-verloren-flikken-maastricht-i

Eva pov
Wauw, ik kan het nauwelijks geloven. Zijn hemelse lippen raken écht die van mij. En niet zo'n beetje ook. Wanneer ik mijn mond open gaat die van hem mee. Mijn hand verplaatst naar zijn achterhoofd en ik glijd met mijn vingers door z'n haren. Niet veel later voel ik zijn tong om die van mij draaien. Hij zoent echt geweldig. Zo zacht en lief. Nog nooit heb ik gezoend, maar het lijkt wel alsof het automatisch gaat. Eigenlijk wil ik meer. Nog niet gelijk "het", maar gewoon aanrakingen. Langzaam laat ik mijn hand via zijn borst naar beneden zakken. Zou hij sixpack hebben? Daar wil ik maar al te graag achterkomen. Voorzichtig raken mijn vingers de onderrand van zijn shirt en til die een stukje op. Maar zodra ik zijn blote buik aanraak, merk ik dat hij niet wil doordat hij me tegenhoudt. Onze lippen nemen afstand. Was dit een vergissing en zoende hij me in een  opwelling? Dat is het enige wat door mijn hoofd spookt. Maar gelukkig is dat het niet, want ik voel zijn lippen weer op die van mij. Waarschijnlijk wil hij gewoon even wachten, wat ik eigenlijk goed begrijp. Dit is de eerste -inmiddels al de tweede- keer dat we echt zoenen, eerder waren het gewoon kusjes. Ik heb het er graag voor over om nog te wachten. Ik voel dat hij zich weer terug trekt en onze lippen laten elkaar weer los. Als ik mijn ogen open zie ik dat hij ze nog dicht heeft. En het lijkt erop dat ze voorlopig ook niet open gaan. Ik pak zijn hand weer en ga naast hem op mijn rug liggen. Ik kijk naar hem. Daar liggen we dan, naast elkaar en hand in hand midden op een grasveld. Wie had dat kunnen denken. Ik had het zelfs nauwelijks durven dromen. Nu is mijn fantasie gewoon werkelijkheid geworden. Het gene waar ik lang op het gewacht is eindelijk geweest.

Wolfs pov
Ik open mijn ogen en kijk naar rechts. Ze kijkt in mijn ogen en ik in die van haar. Ze lacht lief naar me. Ik voel een kort en fijn kneepje in mijn hand. 'Zullen we gaan?' vraagt ze zachtjes. Ik knik. Het is ook alweer half vier geweest. Ik sta op en help ook Eva overeind. 'Je bent leuk.' fluistert ze in m'n oor. 'Jij ook.' reageer ik. Ze bloost een beetje. Snel draait ze zich om en begint met het inpakken van de spullen.
Niet veel later lopen we samen door het park. Er hangt een fijn stilte. Soms zeggen stiltes meer dan woorden, en dat is deze keer het geval. Bij haar kan ik ontspannen. Een zucht verlaat mijn mond. 'Dankjewel voor vanmiddag.' zegt Eva die inmiddels stil is blijven staan, waarna ik hetzelfde doe. 'Jij ook bedankt.' 'Ik eehm... Ja, eehm...' zegt ze onzeker. 'Wat wil je zeggen?' Zachtjes streel ik over haar wang. 'Hebben wij nu iets?' zegt ze bijna onhoorbaar. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Als jij net zo graag wil als ik, dan wel.' Als reactie voel ik haar lippen op die van mij. Dit voelt zo goed. Zodra ze zich weer los heeft gemaakt kijkt ze me glimlachend aan. 'Ik moet gaan. Tot morgen.' zegt ze wanneer ze aanstalten maakt om weg te gaan. 'Oke, doei.' Ze geeft me nog een vlugge kus en loopt dan richting de uitgang. Ik kijk haar na. Ze is echt super knap. En zij is míjn vriendin. Wauw, het is gewoon echt zo. Dromerig loop ik ook naar huis.

Een beetje kort, ik weet 't