Duister - Flikken Maastricht

25.

Eva pov
'Oh mijn god.' sla ik mijn handen voor mijn mond van schrik. Er is bloed uit zijn neus gelopen en vanaf zijn slaap lekt ook een druppel bloed naar beneden. Voorzichtig zet ik een stap naar binnen en trek ik de deur achter me dicht. Floris staat nog steeds op precies dezelfde manier. Aarzelend kom ik dichterbij. Hij kijkt me aan en zegt niks. Langzaam pak ik het washandje dat hij in één van zijn handen heeft van hem over. 'Eva, ga alsjeblieft weg.' Hij wendt zijn blik van me af. Met mijn hand draai ik zijn gezicht naar me toe zodat hij me aankijkt. 'Ik ga jou helpen.' Zachtjes dep ik het bloed onder zijn neus vandaan. 'Gaat het?' Hij reageert niet, maar ik besluit het hierbij maar te laten. 'Wil je even gaan zitten?' vraag ik en ik doe de klep van de WC bril omlaag zodat hij daar op kan zitten. Hij doet wat ik vraag. Ik schuif zijn haar een beetje opzij en bekijk de wond. Maar omdat er best veel bloed omheen zit, kan ik het niet goed zien. 'Dit kan wel even pijn doen.' probeer ik hem een beetje voor te bereiden. 'Ik ben wel wat gewend.' zegt hij bijna onhoorbaar. Mijn hand leg ik tegen zijn achterhoofd om zijn hoofd een beetje tegen te houden. Maar zodra hij een pijnlijk gezicht trekt, haal ik hem daar snel weer weg. Dan die ik dat mijn hand onder het bloed zit. 'Oh fack.' mompel ik minnenmonds. Ik ga op mijn tenen staan om zo naar de wond op zijn achterhoofd te kijken. 'Mijn moeder is arts. Ik denk dat zij je wel wil helpen.' Hij knikt heel zachtjes. Ik loop naar de kraan om mijn hand af te spoelen, daarna ga ik weer terug naar hem. Deze keer dep ik heel zorgvuldig zijn wond op zijn voorhoofd schoon. Op het eerste gezicht zie je bijna niks ervan. 'Dit is voor nu wel even goed.' deel ik mee, waarna hij opstaat en naar de spiegel loopt. Hij draait steeds zijn hoofd een beetje om het te zien. Doordat hij zijn handen naar zijn hoofd brengt, gaat zijn shirt een stukje omhoog. Daardoor zie ik dat er een enorme blauwe plek op zijn rug zit. Ik til zijn shirt een stukje omhoog, maar zodra Floris dat merkt, trekt hij zijn shirt weer naar beneden. 'Laat me nou even kijken.' til ik weer zijn shirt omhoog. Deze keer laat hij het wel toe. 'Wil je hem even uit doen? Ik help je wel.' Ik zie dat hij even twijfelt maar doet dan toch wat ik vraag. Wanneer ik zie dat het hem niet zelf lukt, schiet ik hem te hulp en al gauw is het uit. Weer sla ik mijn handen voor mijn mond. Vanaf zijn ribben tot aan zijn onderrug is het helemaal blauw. Op zijn borst zit een blauwe plek en wat schrammen die duidelijk al wat ouder zijn. Als ik om hem heen loop zie ik dat er achterop zijn schouder een litteken zit. Ik snap niet wat iemand bezielt om Floris zoiets aan te doen. Ik voel tranen achter mijn ogen branden en probeer ze weg te slikken, maar Floris heeft het al gezien. 'Wat is er?' 'Ik vind het echt verschikkelijk dat iemand jou dit aandoet.' 'Ooh.' Ik zet een stap dichterbij en leg mijn armen voorzichtig om zijn nek, in de hoop dat ik hem geen pijn doe. Mijn hoofd leg ik zachtjes op zijn schouder. 'Het spijt me zo.' zeg ik half snikkend. Ik voel zijn armen om mijn middel wat toch wel weer vertrouwd is. Een tijdje zeggen we allebei niks. Als ik voel dat zijn armen wat losser om mijn middel komen, laat ik hem ook weer los. 'Jij gaat eerst met mij mee, daarna zien we wel weer.' Hij knikt. 'Mag ik mijn shirt?' vraagt hij zacht. Ik pak zijn shirt en help hem met aandoen. 'Kom je?' Ik steek mijn hand naar hem uit en hoop dat hij deze aanpakt. Hij kijkt er even naar en pakt hem dan aan. We lopen de trap af en Floris pakt zijn schoenen om ze aan toe doen. Ook pakt hij zijn jas van de kapstok en trekt hem aan. Ik doe de deur open als ik me iets bedenk. 'Kan je wel fietsen?' 'Jawel.' Ik stap naar buiten en haal mijn fiets van het slot, Floris doet hetzelfde. Niet veel later fietsen we naar mijn huis.