Duister - Flikken Maastricht

26.

Wolfs pov
Zodra Eva de voordeur heeft open gedaan, voel ik me heel ongemakkelijk. 'Mam, kun je even komen?' roept ze naar boven. Nadat we onze schoenen en jas hebben uitgedaan, lopen we naar de woonkamer. Ik volg haar naar de keuken. Ze schenkt twee glazen met water, waarvan ze er één aan mij geeft. Eigenlijk had ik best wel dorst, dus dit kan ik wel gebruiken. 'Eva? Heb je een tussenuur ofzo?' hoor ik Marieke, de moeder van Eva, zeggen. Snel zet Eva haar glas neer en loopt naar haar moeder toe. 'Nee, het duurt allemaal te lang om het uit te leggen, maar het komt erop neer dat je even naar een paar wonden van Floris moet kijken.' 'Floris? Is die hier ook dan?' Als ik dat hoor, loop ik de keuken uit zodat ze me ziet. Ze kijkt me een beetje geschrokken aan. 'Wil je dat even doen?' vraagt Eva nog een keer. 'Ja natuurlijk. Ik kom zo terug.' Ze loopt naar boven. 'Ga maar vast zitten.' zegt Eva en ze schuift een stoel naar achteren waar ik op ga zitten. Een poosje later komt Eva's moeder weer beneden met een koffertje. 'Wat voor wonden?' vraagt ze meer aan Eva dan aan mij. Ik voel dat Eva mijn haar opzij schuift en daarna ook de wond achterop mijn hoofd aanwijst. 'Ja, ik zal er even naar kijken.' Ze zoekt wat in haar koffertje en pakt een doekje waar ze wat vloeistof op giet. 'Ik ga ze eerst allebei ontsmetten, want nu kan ik nog niet echt zien hoe en wat. Dit kan wat prikken.' Daar heeft ze gelijk in, want het prikt behoorlijk. Ik bijt mijn kaken op elkaar. Eva pakt mijn hand en streelt er zachtjes overheen, waardoor ik iets meer ontspan. 'Ze lijken allebei heel oppervlakkig, dus ze hoeven niet gehecht te worden. Zijn dat al je open wonden?' Ik knik. Als ik in de ogen van Marieke kijk, zie ik dat ze veel vragen heeft. Tot mijn opluchting stelt ze die niet. 'Deze genezen vanzelf wel weer. Met die wond op je achterhoofd moet je oppassen met shampoo, je kunt het beste in het begin alleen met water spoelen.' Ik knik. 'Bedankt.' 'Redden jullie je straks alleen? Ik moet na het eten namelijk naar mijn werk.' 'Ja, is goed. Zullen we nu even iets eten?' 'Ja, doen we. Het is ook alweer kwart voor 1 zie ik.' Oja, ik heb nog helemaal niet gegeten, ook niet ontbijt. Toch heb ik niet echt honger.

Eva pov
Het is stil wanneer we eten. Er hangt een gespannen sfeer, eentje die er niet vaak is. Mijn moeder zit met duizenden vragen, dat kan ik aan haar zien. Gelukkig heeft ze die nog niet gesteld. Ik ben blij dat ze een beetje rekening met Floris houdt, hoewel ze niet weet wat er nou precies aan de hand is. Dat weet ik trouwens ook nog niet. Eigenlijk heb ik alleen dingen gezien waarop ik baseer wat er aan de hand is, maar ik weet natuurlijk niet of het waar is. Hopelijk kom er nog wel achter, wat ik wel verwacht.
'Ik ga maar eens.' zegt mijn moeder als we het eten op hebben en hebben opgeruimd. 'Doei.' Zodra ik de deur in het slot hoor vallen ga ik op de bank zitten en klop ik naast me op de bank. Hij begrijpt het en komt naast me zitten. 'Wil je erover praten?' Het duurt even maar begint dan toch te vertellen.