Chapter 10
Groom
I closed my eyes letting the solitude embrace my whole being. I was beyond happy the past days but now, I can't find that happiness. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako sa isiping hindi na ako malaya.
I should've got serious when Mari threatened me. Sana ay sineryoso ko iyon.
Sana ay nagseryoso ako sa buhay.
Maybe I will not be in this situation. Pero baka ito rin ang nakatadhana sa akin at wala akong magagawa na tungkol doon. I must accept it.
But I just can't!
Hindi ko matanggap. Natapos na ang masasayang araw ko. Mari is really telling the truth. Ipakakasal niya ako sa matandang pinagkakautangan ni Dad. Pero siguro ito na ang karma ko. I've been a bad person.
Until now, I still can't believe what's happening. Na napalayo na ako kina Clary. Na hindi na ako makakatakas pa. Hanggang ngayon ay wala parin akong inilalabas na luha. For what? Wala namang magagawa ang pag-iyak ko. It won't make me free from all of this!
Nakakulong ako sa isang kuwarto.
But I'm not really jailed. Ako lang talaga ang may gustong ikulong ang sarili ko. I was living in a mansion. Dito ako dinala ng mga tauhan ng matandang papakasalan ko.
I remember the day they caught me. Iyong araw na galing kami ni Clary sa restaurant. The day that I was really happy. Hindi ko alam kung bakit ako masaya nang araw na 'yon pero hindi ko naisip na maaaring pinasaya lang pala ako sandali dahil may kakaharapin na akong malalang pagsubok kalaunan.
Walang nagawa sina Clary nang kunin ako ng mga tauhan ng matandang hukluban.
Naiyak na lang sila habang pinagmamasdan akong lumalayo. I still didn't see that old man. Subukan niya lang magpakita sa akin talagang masasapak ko siya. I can just pay him! Kahit paunti-unti pero pinili niya ang pansarili niyang kasiyahan. Tinanggal niya sa akin ang aking kalayaan. He's a fucking gristly pig!
I opened my eyes finally ending my exhausted thoughts.
Nakaramdam na rin ako ng gutom kaya wala akong magagawa kung hindi ang lumabas para maghanap ng pagkain.
Tahimik kong binuksan ang pintuan. I'm expecting that there's a guard outside but I guess I'm wrong. Wala ni isang tao ang nakabantay sa labas! But who am I kidding? I know they're silently guarding me.
"Lumabas na ho sa silid niya.." Like what I'm expecting. They're just here.
Nasa isang sulok at nagpapanggap na pigurin.
Tutal ay ako naman ang magiging amo nila, I should abuse my power. Ikakasal ako sa amo nila 'di ba?
I sneered before I faced the guard.
"Gusto kong kumain, get me food." utos ko rito.
Mukhang hindi niya pa nakuha ang sinabi ko pero kalaunan ding sumunod. I suspired before I walked back towards my room. 'Di ko makayanang maglakad lakad sa labas at baka may makasalubong pa akong mga hindi kanais-nais na creature.
Ilang sandali ay narinig ko na ang mahinang katok sa labas.
"Thanks." ani ko.
The guard just bowed his head. I raised my brows and just turned my back. Isinara ko ang pinto at dinala ang pagkain sa balkonahe ng aking silid.
Pagkatapos kong kumain ay binigay ko ulit ang plato sa guard. Tahimik niya namang ibinalik iyon sa kusina.
Then I was left alone again. Bumuntong hininga ako. Doon nag-uumpisa at natatapos ang araw ko. I will just suspired to knock off my worries.
Because I wasn't doing anything, I feel like I've been staying here for years. Mabagal matapos ang bawat araw, at tila isa iyong parusa para sa akin. I don't even have my phone with me. Wala akong libangan kaya naman halos mabaliw na ako sa pag-iisip. What will happen to me the next days?
I was wishing that this isn't true. Na baka, this was all a joke. Ang boba lang. Ipinipilit ko pa ang mga nasa isip ko kahit alam ko namang imposible. Narito na ako at hinihintay na lang iyong matanda.
Kaya naman halos tumakas ako nang makagulo sa mansyon. Rinig ko ang mga nagmamadaling yabag ng mga katulong maging ng mga guwardiya. I know that they're all preparing. Doon palang, alam ko ng nariyan na ang may-ari ng mansyon. The old man that I'm going to marry.
This is the time that I let my tears burst out. I silently cried and prayed.
Natigil lang nang may pumasok na babae sa kwarto. She's carrying a white elegant dress. Nilukob agad ng kaba ang puso ko. I was readying for this but my mind can't accept it. Paulit-ulit ko paring itinatanggi na hindi mangyayari ang kasalan.
But here it is. The woman handed me the dress. I weakly grabbed it.
"Please wear that. Your groom choose that for you." anito, nakangiti.
I blinked my eyes, trying not to roll it on her. Ang matandang iyon ay may oras pa talaga sa pagpili ng susuotin ko. Talagang pinaghahandaan ang lahat.
I gritted my teeth.
"Tell him my gratitude." plastik kong sagot.
Lumawak ang ngiti sa kaniyang labi.
"Of course! Wear that already Miss Ade, the wedding will start once you're done."
"Uh, o-okay."
My knees are trembling while I was walking towards the garden. Halos wala nang tao sa loob ng mansyon. Naroon na silang lahat sa hardin, naghihintay sa akin.
They're too confident that I won't run away. Iyon ang iniisip ko sa isang oras kong pananatili sa banyo pero alam kong magiging walang kwenta lang iyon.
And that's why I'm here. Unti-unti nang tinatanggap ang aking kapalaran.
Napapikit ako ng mariin. Naiiyak na naman ako. Ano na kayang mangyayari sa'kin pagkatapos ng kasal?
"Here comes the bride!" anunsiyo ng kung sino.
Nakayuko ako habang naglalakad palapit. Bitbit ang kulay puting rosas na ibinigay rin kanina ng babae.
My heart felt so weak yet it's beating so fast.
I almost cried when I see the woman again, signaling me to walk towards the isle. Pinadaanan ko nang tingin ang mga taong dumalo, mahigpit na iniwasan ang lalaking nag-aabang sa akin sa harap. Kaunti lang ang bisita. Katunayan ay mas marami pa nga ang mga guwardiyang nakatayo sa gilid.
Pumainlang ang musikang pangkasal.
Wala na talaga akong kawala.
I took a deep breath then I started to walk while my head is bowed down. Mabagal ang paglalakad ko dahil sa panginginig ng aking tuhod. On the other hand, I still don't want to face my fate. Kung sana ay may ibabagal pa ang oras.
But this is really it.
I just wanted to be gobbled up by the soil. Sobrang lapit ko na sa matandang lalaking papakasalan ko. Just three steps and my life will be ruined.
One.
Two.
"Faster, let's get this over."
Napaangat ako ng tingin nang marinig ang pamilyar na tinig na iyon. My eyes widened when I found Theseus eyes, he's glaring at me irritatingly.
Hindi ko na nagawa pang humakbang dahil sa gulat.
He's the one who's waiting for me! He's wearing a white dress shirt, black slacks and a black shoes. His hair is pushed backwards but there's a shire falling on his forehead. Overall he looks so fucking handsome.
Hindi ko makapaniwala sa nangyayari. I thought I'm going to marry an old man! Paanong nangyari na siya ang papakasalan ko?
"Don't you want to marry me? Come on, let's get married." pukaw niya sa'kin.
