Kar kalkmıştı. Hatta dışarıda güzel bir güneş parlıyordu. Zeyce yatağından doğrularak pencereye doğru gitti ve perdeyi kapattı. Dışarı çıkamayacaksa havanın ne kadar güzel olduğunu da görmek istemiyordu.
Ne kadar geçtiğini bile bilmiyordu. Bir hafta? Bir ay? Bir yıl? Sahi ne kadar geçmişti bu hastanede gözlerini açtığından beri? Üzerinde kaç tane test yapmışlardı? Hala ne arıyorlardı ki? Yoktu işte bir problemi. İyiydi. Zeyce geri yerine oturdu. Sahi gerçekten iyi miydi?
Odasındaki banyonun aynasında kendisiyle göz göze gelmemeye çalışıyordu her sabah. Kendisinin olmayan gözlere bakmamak için yüzünü yıkarken bile gözlerini yumuyordu. Ailesi normal davranmaya çalışsa da kendisine farklı baktıklarını görebiliyordu Zeyce. Sadece Zeynep Hanım durumu tamamen kabullenmiş gibiydi. Bir mucizeydi Zeyce. Ölümcül bir kazadan yara almadan kurtulmuştu. Bir şeyi yoktu kızının. Ne hareketlerinde ne de duygularında bir farklılık göremiyordu. Zeyce aynı Zeyce'ydi. Gözlerinin rengi değişti diye ve bu insanlık tarihinde ilk defa rastlanan bir şey diye kızının deney hayvanına dönüştürülmesine şiddetle karşı çıkıyordu.
Cemal Bey daha ihtiyatlıydı ona göre. Zeyce'nin bir problemi varsa bulunması taraftarıydı. Her gün Zeyce'ye istediği zaman çıkabileceğini de hatırlatıyordu ama. Zeyce istemediği sürece hiçbir şey yapmak zorunda değildi. Kızının durumunu basından saklamak için de olağanüstü bir çaba sarf etmişti. Zeyce'nin durumu zaten hassastı, bir de saçma sapan haberlere ihtiyaçları yoktu gerçekten.
Zeyce burada kalmak istemişti. Kendi rızasıyla. Dışarıdaki insanların ve arkadaşlarının tepkisine hazır hissetmiyordu kendisini. Buradan çıkınca bir süre lens falan takabilirdi belki ama önce kendisini ruhsal olarak hazır hissetmesi gerekiyordu.
Arkadaşları ilk başlarda sürekli aramışlar ve ziyarete gelmek istemişlerdi ama ailesi Zeyce'nin isteğiyle buna engel olmuştu. Çok kırığı olduğunu söylemişlerdi ilk başta. Sonra bağışıklık sistemini zayıflatan bir enfeksiyon uydurmuşlardı. Bu yüzden ziyaretçi kabul edemiyordu Zeyce. Düzelmesi ve yeniden okuluna dönmesi biraz zaman alacaktı. Muhtemelen arkadaşlarının hepsi şu anda Zeyce'nin yerinden bile kalkamadığını, iyileşme sürecinde olduğunu ve kısa sürede aralarına döneceğini sanıyorlardı.
Zeyce ailesi yanına her geldiğinde normal davranmaya çalışıyordu. Şikayet etmiyordu ya da korktuğunu belli edemiyordu. İnternetten uzun uzun araştırmıştı ve daha önce kendisi gibi bir durumla karşılaşan kimseyi duymamıştı. Alin onların da kendisi gibi saklanıyor olabileceğini söyleyerek ikna etmeye çalışmıştı Zeyce'yi. Belki bu tarz daha çok olay oluyordu ama herkes saklıyordu ve ortaya çıkmasına izin vermiyordu. Zeyce inanmış gibi davranmaktan başka bir şey yapamıyordu.
Alin ilk başlarda oldukça korkmuş görünse de artık çok daha normal davranıyordu. Neredeyse her gün Zeyce'nin yanına uğruyor ve onun istediği kitapları ya da kıyafetleri yanına taşıyordu. İleride bir süper gücünün falan ortaya çıkabileceğini düşünüyor, bu konuyla alakalı Zeyce'nin izlemesi için filmler ve diziler buluyordu. Zeyce izlemeyi reddetse de Alin vazgeçmiyordu. Zeyce, Alin için bir projeye dönüşmüştü adeta. Kız kardeşinde bir değişim olup olmadığını sürekli gözlemliyordu Alin. Eskiden yaptığı ama şimdi sevmediği bir şey var mıydı mesela? Tuhaf rüyalar görüyor muydu? Daha önce bilmediği ama şu anda konuşabileceğini hissettiği bir dil falan var mıydı kafasında? Birileri kendisiyle zihin yoluyla iletişim kurmaya çalışmış mıydı? Belki de ölümsüzdü Zeyce, belli mi olurdu? Zeyce ilk başta bunları ciddiye alıp cevap verse de şimdi sadece gülüp geçiyordu. Kendisini fazlasıyla normal hissettiğini söylemeyi bile bırakmıştı. Ne derse desin bu Alin'i caydırmayacak gibiydi. Zeyce bu durumun onun başına gelmemesi nedeniyle Alin'in mutsuz olduğunu bile düşünmüştü. Hep istediği herkesten farklı olma şansını kaybetmişti Alin. Böyle düşündüğü için kendine de kızıyordu aslında Zeyce. Kız kardeşi kendisini oyalamaya ve mutlu etmeye çalışıyordu. Bunun altında bir şey araması doğru değildi.
