ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၁၈

{Zawgyi}

“သခင္ေလးေမာ့ နင္က တကယ္ပဲဒီမွာကိုး!” ႏုႏုနယ္နယ္မရင္းႏွီးလွတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံက ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ၾကားဝင္ျဖတ္လာတယ္။

အသံဆုံးသြားတာနဲ႔ ခုနကေလးတင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့လမ္းၾကားေလးထဲကို ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို လူေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ထိုလူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းဝတ္စုံနဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးလည္းပါတယ္။

သူမမွာ ထူထဲေျဖာင့္စင္းကာ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ဆံႏြယ္ေတြရွိၿပီး သူမခါးေလာက္ထိ စင္းက်ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက်ေလးကလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းကာ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးက လက္ဖဝါးႀကီးတစ္ခုစာေလာက္ပဲရွိတယ္။ လူေတြတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ စပ်စ္သီးလိုမ်က္လုံးဝိုင္းနက္နက္ႀကီးေတြကို ေသခ်ာေပါက္ သတိျပဳမိၾကလိမ့္မယ္။

လင္ရွန္း ထိုခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေနတုန္း စိတ္ထဲမွာ သူ႔အလိုလိုတစ္ဖက္လူရဲ႕နာမည္ထြက္ေပၚလာတယ္။ ရွင္းဆန္းအထက္တန္းေက်ာင္း စီနီယာတတိယႏွစ္ လက္ေ႐ြးစင္အတန္းကေက်ာင္းသူ လုေျမာင္ေျမာင္။ အေကာင္းဆုံးအမွတ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ပန္းကေလး။ သူမက ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံကေနကို ၿပီးျပည့္စုံေနတဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္တယ္။

သို႔ေပမယ့္ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ သူမက သူမရဲ႕မိန္းကေလးၿပိဳင္ဘက္ စုတ်န္းတ်န္းကို အတင္းအက်ပ္နမ္းဖို႔ လင္ရွန္းကို ၫႊန္ၾကားခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။

အခုေျပာလိုက္တာက လုေျမာင္ေျမာင္မဟုတ္ဘဲ သူမေဘးက ေနာက္ထပ္လွတပတေကာင္မေလး လင္းဝမ္နင္ျဖစ္တယ္။ သူမမ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္ေနၿပီး သူတို႔ကို အျပစ္ကင္းတဲ့ကေလးလိုဟန္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္ “နင့္ကားက ေက်ာင္းထဲမွာ ပါကင္ထိုးထားတုန္းဆိုတာကို ငါေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္ေလ၊ အဲ့တာေၾကာင့္မို႔လို႔ နင္ အိမ္ျပန္မေရာက္ေလာက္ေသးဘူးဆိုတာ သိေနတာ”

လင္းဝမ္နင္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြ ေကာ့တက္သြားၿပီး ၿပီးျပည့္စုံတဲ့အၿပဳံးေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာကာ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာအမူအယာနဲ႔ “ေျမာင္ေျမာင္နဲ႔ငါက နင့္ကိုေစာင့္ေနၾကတာ” သူမ ရပ္ၿပီး ထပ္ေျပာလိုက္တယ္ “နင္ေမ့ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔က ေျမာင္ေျမာင့္ရဲ႕ေမြးေန႔၊ နင့္ကိုလည္း ဖိတ္ထားၿပီးသား…”