ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၃၇.၂

{Zawgyi}

စြဲထင္ေနတဲ့ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးက ခုန္ေပါက္ေနရင္း ေျပာလိုက္တယ္ "မင္းလည္း မင္းရဲ႕သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားေပးခဲ့သားပဲ"

"အင္း" ေမာ့က်ဴးခ်န္က လင္ရွန္းရဲ႕ဖုန္းကို ေဆာ့ကစားေနတုန္းပဲ "ဒါ သုံးလို႔ရေသးရဲ႕လား?" သူေျပာကာ ေဘးနားကခလုတ္ကို ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ ဖုန္းက်ျပဳတ္က်ၿပီး အက္သြားေပမယ့္ သုံးလို႔ရေနေသးတယ္။

"password" ေမာ့က်ဴးခ်န္ လင္ရွန္းကို ဖုန္းလွမ္းေပးလိုက္တယ္။ လင္ရွန္း သူ႔စကားနားေထာင္ကာ passwordႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။

႐ုတ္တရက္ သူ႔ႏွလုံးသားက ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္ "ဟုတ္သားပဲ!" သူ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ "မင္းငါ့ကို ဒီမနက္ ေစာေစာေတြ႕မယ္ဆိုၿပီးေျပာထားတာေလ၊ ငါ့ကို ဘာေျပာခ်င္ေနလို႔လဲ?"

လင္ရွန္းေမးလိုက္တယ္။

မနက္ေစာေစာတုန္းက ေမာ့က်ဴးခ်န္ သူ႔ကိုဖုန္းေခၚလာၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ဆီက လမ္းအလယ္ပန္းၿခံမွာ ေတြ႕မယ္လို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဒီလိုမ်ိဳး အေတာ္ေလးေခ်ာင္က်တဲ့လမ္းဆီ ေကြ႕လာရတာျဖစ္တယ္။

ေစာေစာစီးစီးထြက္လာတာေၾကာင့္ လမ္းေပၚမွာလည္း လူေတြရွိမေနတာျဖစ္တယ္။ ဓီလူေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူဒီလမ္းကို သြားမယ္ဆိုတာ သိေနရတာလဲ? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး ဒီလိုလမ္းက်ဥ္းေလးထဲဝင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုကိုင္တြယ္ရလြယ္သြားတာေၾကာင့္ လမ္းပိတ္လိုက္တာမ်ားလား?

႐ုတ္ျခည္းဆိုသလို လင္ရွန္းရဲ႕စိတ္ထဲ အနက္ရႈိင္းဆုံးေနရာကေန မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္။

"ငါမင္းနဲ႔ ေတြ႕မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းမေခၚပါဘူး!" ေမာ့က်ဴးခ်န္ ေျပာလိုက္တယ္။

"ဟမ္?" လင္ရွန္းမ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္ကုန္တယ္။

သို႔ေပမယ့္ မနက္တုန္းက သူ႔ဆီဖုန္းဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ေနတုန္းျဖစ္ၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရေသးတယ္။