ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၄၃

{Zawgyi}

ေမာ့က်ဴးခ်န္ဖုန္းဆီက ႐ုတ္တရက္ ဖုန္းဝင္လာခဲ့တယ္။

သူက လင္ရွန္းကို ဘာမွန္းမသိတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ မီးသင္းသၾကားကြတ္ကီးကို ေက်ာင္းယူလာဖို႔ ေျပာတယ္။

အေတြးေတြျပည့္ေနတဲ့လင္ရွန္းတစ္ေယာက္ ထိုည အိပ္လို႔မရျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးလင္းမလာခင္ေလာက္မွသာ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

တစ္နာရီေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္ဘဲ အခ်ိန္ေပးထားတဲ့ႏႈိးစက္ေၾကာင့္ ႏိုးခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒီေန႔က ေက်ာင္းသြားရမယ့္ တနလၤာေန႔။

အျဖဴေရာင္ျမဴႏွင္းတို႔ ေဝေနရသလိုမ်ိဳး သူ႔ေခါင္းႀကီးေလးလံေနတာကိုသာ လင္ရွန္းခံစားေနရတယ္။

မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း မွန္ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ျဖဴေလ်ာ္ေနၿပီး မ်က္လုံးေအာက္မွာ သိသာတဲ့အနက္ေရာင္အကြင္းႀကီးႏွစ္ခု ရွိေနတယ္။

ညလုံးေပါက္ ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္လုပ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔ဆံပင္ေတြကလည္း ဖ႐ိုဖရဲေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာလို႔ ဒီလိုအျဖစ္ခံေနတာလဲ?

လင္ရွန္း ေတြေဝမိန္းေမာေနေတာ့တယ္။

တစ္နာရီေလာက္ပဲ ေမွးလိုက္ရေပမယ့္ အိမ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးမက္ခဲ့ရသလိုပဲ။ ရႈပ္ေထြးတဲ့ အိမ္မက္ေတြထဲမွာ ယန္ရႈိ႕နဲ႔ လင္ယြမ္ရဲ႕အရိပ္ေတြ လွ်ပ္တျပက္ေပၚလာခဲ့ေသးတယ္။

အဆုံးမွာေတာ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္က သူ႔ကို နံရံမွာ တြန္းကပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခပ္ညစ္ညစ္အၿပဳံးတစ္ပြင့္ ျပသလာတယ္။

သူ ေျပာခဲ့တာက : "ရွန္းရွန္း ငါမင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စားလိုက္ခ်င္..."

အဲ့ေနာက္ ႏႈိးစက္ျမည္ခဲ့တယ္။

လင္ရွန္း ေခါင္းယမ္းၿပီးေတာ့သာ သူ႔စိတ္ထဲက ဒီလိုထိတ္လန႔္စရာ အိမ္မက္ကို ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယူၿပီး မနက္စာစားဖို႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခ်ိန္ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ လူေလးေယာက္ေတာင္ ထိုင္ေနၾကၿပီျဖစ္တယ္။ သူ႔အေဖ လင္ရႈရွင္း၊ အေမ ခ်ဴ႐ုန္၊ အစ္ကိုႀကီး လင္ယြမ္၊ ညီငယ္ေလး လင္ခ်ီ...