ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၂၁

{Zawgyi}

လင္ရွန္း အတန္းပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက ခုေလးတင္ အေလာတႀကီး ဝင္လာတာျဖစ္လို႔ အခုမွသာ အတန္းထဲမွာ တကယ္ႀကီးေက်ာင္းသားေတြအရမ္းနည္းေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိသြားတယ္၊ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြေပါ့။ စုတ်န္းတ်န္းကလြဲလို႔ Fတန္းက မိန္းကေလးေတြအားလုံး သူတို႔ေနရာမွာ ရွိမေနၾကဘူး။ အတန္းပိုင္ဆရာလီရႈခ်န္က စတိတ္စင္ေပၚမွာရွိေနေသးတုန္းပဲဟာကိုေတာင္မွ ဒီေက်ာင္းသားအုပ္စုက အေၾကာတင္းလွတယ္။

လင္ရွန္း ခႏၶာကိုယ္ကို ငုံ႔ခ်ၿပီး ခ်င္မင္းမင္းကို ေျပာလိုက္တယ္ “မင္း ငါ့ကိုကာေပးထား!”

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အတန္းရဲ႕ေနာက္တံခါးေပါက္ကေန ခိုးထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့တယ္။ “ငါ့ကိုလည္း ေစာင့္အုံးေလ ရွန္းေကာရဲ႕!” ခ်င္မင္းမင္းကလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လာတယ္ “ငါလည္း ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့လို႔၊ မဟုတ္ရင္ ငါကဘာလို႔ အတန္းထဲမွာ မင္းကို ေစာင့္ေနမွာလဲ?”

ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးက 175cmေက်ာ္ေလာက္ထိ အရပ္ရွည္ၾကတယ္။ သူတို႔ေျမႀကီးေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ စတိတ္စင္ေပၚမွာ ရပ္ေနတဲ့လီရႈခ်န္က ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး ျမင္ႏိုင္ေသးတယ္။

“လင္ရွန္း! ခ်င္မင္းမင္း! ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ?” အတန္းထဲမွာ လီရႈခ်န္ရဲ႕မိုးၿခိမ္းသလိုအသံႀကီး ထြက္ေပၚလာတယ္။

“ရွန္းေကာေရ ေျပးေပေတာ့!” ခ်င္မင္းမင္း ပုန္းမေနေတာ့ဘဲ လင္ရွန္းကိုဆြဲထူကာ အတန္းေနာက္တံခါးဆီ သုတ္ေျခတင္ေတာ့တယ္။

“ခ်င္မင္းမင္း! လင္ရွန္း! ရပ္ၾကစမ္း!” လီရႈခ်န္အသံက သူတို႔ေနာက္ကေန ကပ္ပါလာတယ္။ ခ်င္မင္းမင္းက လင္ရွန္းကိုပါ တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး ပိုျမန္ျမန္ေျပးလိုက္တယ္!

“ခဏ…” ႏွစ္ေယာက္သား သင္ၾကားေရးအေဆာက္အအုံထဲကေန ကတိုက္က႐ိုက္အမူအယာေတြနဲ႔ ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ လင္ရွန္း တုန႔္ျပန္လာတယ္ “ငါတို႔ေတြ ဒီလိုႀကီး ထြက္လာၾကတာပဲလား?”