ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၃၀

{Zawgyi}

လင္ရွန္း နက္ျပာေရာင္ႏွစ္ထပ္ထမင္းဘူးေလးကို ၾကည့္ကာ အနည္းငယ္ရွက္မိသလို အျပစ္မကင္းစိတ္လည္းျဖစ္မိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဂ်ဳံေပါင္မုန႔္လုံးနဲ႔ ၾကက္ဥျပဳတ္အမာေတြက ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို အေတာ္ေလးစိတ္တိုသြားေစပုံရတယ္။

သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုစြဲလမ္းမႈမ်ိဳးကို သူသိပ္ကိုနားလည္တာေပါ့။ မရႏိုင္ေလေလ ပိုၿပီးလိုခ်င္ေလေလ။ အဆုံးမွာေတာ့ ဒါကအေပၚယံအေျခအေနျဖစ္တာေၾကာင့္ အထဲမွာပါတာက အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး!

"ေကာင္းၿပီေလ" လင္ရွန္း ထမင္းဘူးကို ယူလိုက္တယ္ "မနက္ျဖန္ ယူလာခဲ့မယ္" သူထမင္းဘူးကို အရင္ထည့္လိုက္တယ္ "ဒါဆို ငါတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့... ပုစာၦေတြ မွတ္ၾကမလား?"

ေမာ့က်ဴးခ်န္ ဘာမွတ္ခ်က္မွ မျပဳေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ့က်ဴးခ်န္တိုက္ခန္းထဲက စာၾကည့္ခန္းထဲေနရာေျပာင္းကာ ေန႔လည္တုန္းက အတူတူေလ့လာခဲ့တာေတြထဲက က်န္ေနေသးတာေတြကို ဆက္ၿပီးေလ့လာၾကတယ္။ လင္ရွန္း ပုစာၦေတြကို ႐ူးေလာက္ေအာင္ မွတ္ေနခ်ိန္မွာ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကေတာ့ နမူနာအစုံကို အသံတိတ္မွတ္သားေနတယ္။

ရံဖန္ရံခါ လင္ရွန္း ခဏတျဖဳတ္နားကာ သူ႔နဲ႔စာအတူလုပ္ေနသူကို ေခါင္းေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္က အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံဝတ္ထားဆဲျဖစ္ကာ မသက္မသာျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေမးကိုေထာက္ထားကာ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က အနက္ေရာင္ေဘာပင္ကို လွည့္ေနတယ္။

သို႔ေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အာ႐ုံစူးစိုက္ေနတယ္။ သူစာကို ႐ြတ္ေနခ်ိန္မွာဆို အနက္ေရာင္မ်က္ေတာင္ထူႀကီးေတြက အႀကိမ္အနည္းငယ္ေလာက္ လႈပ္ရွားသြားတတ္တယ္။

စာၾကည့္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္က မီးအိမ္ရဲ႕အလင္းေရာင္က်ဆင္းေနပုံက ေန႔လည္တုန္းက ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕သစ္ကိုင္းသစ္႐ြက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေနအလင္းေရာင္က်‌ေနပုံနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့အသြင္အျပင္ကို ႏူးညံ့တဲ့အလင္းေရာင္နဲ႔ လႊမ္းၿခဳံထားသလိုပဲ။

ဒီလိုအခ်ိန္ အလြန္ဆိတ္ၿငိမ္ေနတာက လူေတြကို ပိုလို႔ေတာင္ခံစားခ်က္ေကာင္းမြန္ေစတယ္။