Çiçekler Üşümesin

❄Bölüm11 "Teklif"

Bölüm11

Başımı ellerimin arasına aldığımda dirseklerimi bacaklarıma dayadım. Çaresiz iç çekişlerim odamdaki sessizliği bozarken sırtını duvara dayamış olan Yekta'ya baktım. Yeşil irislerini göz kapaklarıyla örtmüştü. Dağınık saçları renksiz yüzüne düşmüş, çatlayan dudaklarını aralamıştı. Parmaklarını açık kahve saçlarının arasından geçirdikten sonra bana döndü.

"Para bulabilir miyiz? "

"Bahsettiğin meblağ oldukça yüksek. Kolayca bulamam. "

Söylediklerim karşısında içindeki birkaç umut kırıntısını daha kaybetmiş gibi hüzünle başını eğdi. Avukatın borçları ödemesi için babama tanıdığı süre sona ermişti ve evden atılacaklardı. Gidecek bir yerlerinin olmaması onları sokakta yaşamaya itiyordu. Bir diğer seçenek ise otele yerleşmekti ancak, oraya para harcayarak ellerindeki az miktarı da kısa sürede kaybedeceklerdi.

"Arkadaşlarından istesen Yekta? "

Doğrulup bana, yatağıma yaklaştı. Yanıma oturduğunda altımdaki minderin sarsılmasıyla pozisyonumu düzeltmek zorunda kaldım. Bir yandan bakışlarım kaçmış, ince, siyah çorabıma ve Efe Atahan'ın üzerimdeki ceketine kaydı.

"Uğraştım ancak bulmam gereken paranın çeyreği bile etmiyor. Tefeciye dahi gitmeyi düşündüm, Şafak. O insanlara bulaşabilecek cesareti aradım kendimde. "

Sinirle elini güğsüne vurarak kendini cezalandırmak ister gibi konuşan ağabeyimin bileğini yakaladım. Sakinleşmesi için diğer elimle de çenesini kavrayıp yeşillerini yeşillerime kilitlemesini sağladım. "Ne olursa olsun, o başbelası adamlara bulaşmayacaksın. Bir yolunu bulacağız. Mutlaka yapabileceğimiz bir şeyler olmalı. "

"Eğer tefecilerle düzgün bir anlaşma yaparsam..."

Sertçe sözünü kestiğimde sesim istemsizce arttı. Odanın dışından duyulmamış olmasını diledim. "Eğer o adamlara bulaşırsan beni kaybedersin. Yüzüne bakmam. " Derin bir iç çekip yatağımdan kalktım. İncecik kumaşın altında ayağımla temas eden soğuk zeminde birkaç adım attım. "Artık evden çıkman gerekiyor. Yarın bir şekilde bu konuyu halledeceğim. "

Bana yaklaşıp ellerini omuzlarıma koyduğunda sıcak kolları tarafından sarmalandım. Dudaklarını kulağıma yaklaştırdı. "Kendimden nefret ediyorum, sana iyi haberler verip güzel bir hayat sunmalıydım. "

"Bu senin suçun değil. "

Ayrılmadan önce dudaklarını saçlarıma bastırıp beni öptü. "Bir ağabeyin sahip olabileceği en iyi kız kardeşsin, Küçük Fare. " Odamın kapısını açıp koridora çıktığında sessiz adımlarla onu takip ettim. Evden sorunsuzca ayrıldığından emin olmak istiyordum. Birer birer merdivenleri inerken loş ışık altında bir yerlere çarpmadan ilerlemek zor olsa da sağ salim evin kapısına vardık. Bahçeye çıkmadan önce kolunu tuttum.

"Eve nasıl girdiğin konusunda bir fikrim yok ama çıkman kolay olmayacak. Bekçi kulübesindeki bilgisayarlardan evin etrafındaki kameraların görüntülerini izliyorlar. Ben bekçileri oyalayacağım. Bu sırada bahçeyi çevreleyen duvarı tırmanıp parmaklıklardan atlarsın. "

"İşte bu benim kardeşimin dahice planı. Benim planım ise öylece kapıdan geçip gitmek çünkü o bekçilerden birini tanıyorum. "

Ona hayret dolu bir bakış attığımda güldü. Bu nasıl bir tesadüftü? Böylece eve nasıl girmiş olduğunu da anlamış oldum.

"Benim gibi yakışıklı, nazik, sevecen ve zeki bir genç adamın çevresinin ne kadar geniş olduğu konusunda bir fikrin var mı? Üniversitede kızlar benim için fan klubü bile açmışlardı."