မဟူရာညရဲ႕ေကာင္းကင္ျပင္က ၾကယ္ေရာင္စံုတို႔နဲ႔ ျပည့္စံုေနသည္။တိမ္ေတြမထူထပ္ကာ ၾကယ္ေတြေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ခုညလည္းမိုးရြာမွာမဟုတ္ပါ။ပုရစ္ေအာ္သံေတြနဲ႔အတူ ဖားကေလာင္းတို႔ရဲ႕ ေအာ္သံေတြကိုလဲ ၾကားရ၏။ အိမ္ျခံေထာင့္က ညေမႊးပန္းရနံသည္လည္း ခ်ိဳအီအီရနံႏွင့္ ညရဲ႕အလွကိုျဖည့္ဆည္းေနသည္။
"ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ဖ်ားေနတာကို အေႏြးထည္မဝတ္ဘူးကြာ"
ဒန္းေပၚမွာထိုင္ကာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေတြးေနတုန္း စြဲမက္စရာေကာင္းတဲ့အသံကိုၾကားလာတာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ဝတ္လာတဲ့ဂ်က္ကင္အိက်ီေလးကိုခြၽတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလာတဲ့သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ရ...ရပါတယ္ကိုေလးရဲ႕၊ကြၽန္ေတာ္ေနေကာင္းပါၿပီ။"
အေႏြးထည္ကိုမပူဘဲျပန္ေပးေနတဲ့ေကာင္ေလးကို စိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ကြၽန္ေတာ့္ fit အက်ီက သူနဲ႔က်မွအနည္းငယ္ေခ်ာင္ေန၏။ဂ်က္ကင္ေအာက္က လက္ျဖဴျဖဴေလးေတြကလဲ ခုေန႔မွပိုၿပီးလွေနသေယာင္ထင္မိသည္။
"မေန႔က ကိစၥအတြက္ ေမေမ့ကိုယ္စား ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ဇယ္၊စိတ္မဆိုးပါနဲ႔လို႔ကိုယ္မေျပာရက္ေပမယ့္ ဇယ္နားလည္ေပးပါလို႔ပဲ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာပါ"
ေဘးနားမွာကပ္ထိုင္ရင္း ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေကာင္ေလးကိုေတာင္းပန္စကားဆိုမိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုလည္း မ်က္လံုးေထာင့္မွျမင္ေနရ၏။
"မဟုတ္တာပဲ ကိုေလးရယ္။ဒါကျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥပဲဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္ဆိုလဲ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့အရာေလးတစ္ခုဖ်က္ဆီးခံရရင္ စိတ္တိုမိမွာပဲေလ။အန္တီမွန္ပါတယ္ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္ကိုက ျပာေနတာကို"
"ဘာလို႔ အေကာင္းျမင္ဝါဒီပဲေတြးေနရတာလဲ။လူတကာအေပၚအေကာင္းျမင္တာက ကိုယ့္အေပၚအႏိုင္ယူပါလို႔ေျပာေနတာနဲ႔အတူတူပဲ၊မင္းနာလည္လား"
ခပ္ဆက္ဆက္ေအာ္မိေတာ့ ေကာင္ေလးက ျပဴးျပဴးေလးျပန္ၾကည့္ေနသည္။ကြၽန္ေတာ္က အရာရာအေပၚ အေကာင္းျမင္ဝါဒကို လက္ကိုင္မထားေပမယ့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို နားလည္သည္။ဒီေကာင္ေလးက ကိုယ့္အေပၚမဟုတ္တာေျပာေနလုပ္ေနလဲ အေကာင္းပဲျမင္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လိုယဥ္ေက်းမႈလဲ ကြၽန္ေတာ္လဲမသိပါ။
BẠN ĐANG ĐỌC
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္႐ွိတယ္(completed)
Lãng mạnျမတ္ႏိုးရေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အေၾကာင္း
