Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

6. Το τίμημα του πάθους!

Νάντια!

"Θα τα καταφέρει!" Ήταν τα λόγια του γιατρού και ένα χαμόγελο ηρεμίας και ανακούφισης εμφανίστηκε στα χείλη όλων μας. "Έχει ξεφύγει τον κίνδυνο και όπως έλεγα και πριν, θα πρέπει να αποφεύγει συγκινήσεις και εντάσεις." Είπε ο γιατρός και ύστερα ο Αντριαν με τον Κρίστιαν τον επισκέφτηκαν πρώτοι στο δωμάτιο.

Εκείνος άρχισε να συνέρχεται και μόλις είδε και τους δύο χαμογέλασε αμυδρά. Ήταν ακόμα πολύ αδύναμος από το χειρουργείο. "Άντριαν..." ψέλλισε για αρχή και ένας μικρός βήχας εμπόδισε την φωνή του να ελευθερωθεί. "Θέλω να επιστρέψεις στον όμιλο. Πλέον είναι στα χέρια σου. " του ζητούσε και ο Αντριαν προσπάθησε να τον καθησυχάσει.

"Κανείς δεν θα μπορέσει να καταστρέψει την οικογένειά μας. Νομίζουν πως μπορούν να τα βάλουν μαζί μας, αλλά κάνουν λάθος." Του απάντησε ο Αντριαν και ύστερα κράτησε το χέρι του Κρίστιαν.

"Μην κουράζεσαι άλλο Ρομπέρτο!" Του είπε ο Κρίστιαν, μα εκείνος ήταν αποφασισμένος να του μιλήσει. Το βλέμμα του ήταν ζεστό μέχρι που συνάντησε εμένα, που στεκόμουν στην άκρη.

"Μην κάνεις τα ίδια λάθη με εμένα εσύ... ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ!" τον συμβούλεψε και ο Κρίστιαν με κοίταξε. Μπήκα με δειλά βήματα μέχρι την μέση του δωματίου.

"Μόλις πάρεις εξιτήριο θα κάνω αυτό που μου ζήτησες. Και δεν θα μου χαλάσεις το χατίρι, το ξέρω ... Πολύ σύντομα θα γίνει και η δεξίωση του ομίλου. Θα ήμαστε όλοι εκεί." Έλεγε ο Κρίστιαν και εγώ στάθηκα δίπλα του.

"Θα βοηθήσω όπως μπορώ και εγώ! Εσείς κοιτάξτε να ξεκουραστείτε. " Του είπα και ύστερα ο γιατρός μας έβγαλε έξω για να τον αφήσουμε να ξεκουραστεί.

Ο Αντριαν έκλεισε την πόρτα του δωματίου και πλησίασε την αδερφή του. Εγώ κρατούσα το χέρι του Κρίστιαν, όταν άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Το έπιασα βιαστικά από την τσέπη μου για να απαντήσω και από την αναγνώριση πρόσεξα πως ήταν ο αρχηγός. Δεν μπορούσα να το αγνοήσω.

"Νάντια έλα αμέσως στο γραφείο μου !" Είπε μόλις απομακρύνθηκα ελάχιστα για να απαντήσω. Η ανάσα του ακουγόταν έντονα μέσα από το ακουστικό σαν να ξεφυσάει θυμωμένος. Και εκείνος δεν θα ρίσκαρε να μου τηλεφωνήσει εν ώρα αποστολής αν δεν είχε συμβεί πάλι κάτι.

"Μάλιστα αρχηγέ... " απάντησα με το μυαλό μου να κάνει διάφορα σενάρια για το τι μπορούσε να είχε συμβεί. Έκλεισα το τηλέφωνο και επέστρεψα στον Κρίστιαν. " Πρέπει να φύγω... Ο μάνατζερ θέλει να μου μιλήσει επειγόντως για μία νέα δουλειά... " είπα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό.