Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

47. Αποκαλύψεις!

Νάντια

Το βράδυ είχε φτάσει και εγώ στεκόμουν μπροστά από τον καθρέφτη φτιάχνοντας το φόρεμά μου. Ο Βίκτωρ με πλησίασε και με κράτησε στην αγκαλιά του, μεριάζοντας τα μαλλιά μου. " Είσαι πανέμορφη αγάπη μου!" Είπε εκείνος φιλώντας τον λαιμό μου. Εγώ τον κράτησα επάνω μου για να μην σταματήσει. "Ειλικρινά, αυτή την στιγμή δεν θέλω να πάω πουθενά. Μόνο να σου βγάλω αυτό το φόρεμα." Έλεγε χαϊδεύοντας αργά και βασανιστικά το κορμί μου.

Εγώ γύρισα και τον φίλησα. Τον κράτησα από το άνοιγμα στο πουκάμισό του και τον οδήγησα στο έπιπλο με τον καθρέφτη. "Μετά μωρό μου θα είμαι όλη δική σου. Έχεις μία εκδήλωση που δεν μπορείς να παραλείψεις. Ακόμα και αν μάθαμε για τις προσκλήσεις τελευταία στιγμή. " του είπα παίρνοντας αργά τα χέρια μου από πάνω του και ανεβάζοντας ελάχιστα το κοντό, στενό φόρεμά μου. Ήθελα να του χαρίσω ένα δείγμα για το τι θα ακολουθήσει μετά.

"Μην με προκαλείς Νάντια! " έλεγε εκείνος και εγώ έγειρα στο αφτί του.

"Απόψε δεν πρόκειται να σε αφήσω να κοιμηθείς!" Είπα ψιθυριστά και απομακρύνθηκα αργά.

Όταν φτάσαμε στο νυχτερινό μαγαζί, ο Βίκτωρ με συνόδευσε ως την είσοδο και έδωσε τις προσκλήσεις μας στην κοπέλα της υποδοχής. Το μαγαζί ήταν τεράστιο με δύο ορόφους για να ξεχωρίζει τους VIP από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους και την πίστα για χορό μπροστά από τον DJ. Η μουσική ήταν δυνατή και έπαιζε τα πιο γνωστά τραγούδια. Ο χαμηλός φωτισμός κυριαρχούσε στο μπαρ και στα τραπέζια. Οι λευκοί προβολείς ήταν στραμμένοι μόνο σε όσους χόρευαν. Προσπεράσαμε τον κόσμο που απολάμβανε το ποτό του και βρήκαμε το δικό μας τραπέζι στις σουίτες. Μόλις πλησιάσαμε τον λευκό δερμάτινο καναπέ, πάγωσα στην θέση μου.

"Χαίρομαι που σε βλέπω Βίκτωρ!" Είπε ο Μάριος και σηκώθηκε να του δώσει το χέρι. Και όπως ήταν φυσικό, η Σαμανθα δεν έλειπε από το πλευρό του. "Το ίδιο και εσένα Νάντια..." Είπε με βαθιά φωνή και μάτια που έλαμπαν κάτω από το σκοτάδι, μόλις αντίκριζαν τα δικά μου. " Σου εύχομαι και πάλι περαστικά!" Είπε εκείνος και σύστησε στον Βίκτωρ την Σαμανθα." Από εδώ η συνοδός μου." Είπε και έδωσαν τα χέρια.

"Βίκτωρ Φερράρι τι εύχρηστη έκπληξη! Είμαι η μεγαλύτερή σου θαυμάστρια... Πάντα ήθελα να σε συναντήσω από κοντά. "Του έλεγε εκείνη αρκετά ενθουσιασμένη και χωρίς να του αφήνει το χέρι.

"Χαίρομαι που έχω τόσο όμορφο κοινό... Όμως η μεγαλύτερή μου θαυμάστρια είναι η γυναίκα που με συνοδεύει." Είπε και τράβηξε πίσω το χέρι του. Πήρε το χαμόγελο της Σαμανθα και το έδωσε σε εμένα. Αμέσως με βοήθησε να βγάλω το ζεστό μπουφάν μου. Καθίσαμε, με εκείνον να με κλείνει στην αγκαλιά του.