Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

19. Δρόμους χωριστούς!

Κρίστιαν!

Βρισκόμουν στο πάτωμα με συντροφιά το αλκοόλ και με αντίπαλο τον χρόνο. Δεν είχα ιδέα πόσο γρήγορα κυλούσε και αν ήταν μέρα ή νύχτα. Φοβόμουν τον ήλιο. Νόμιζα πως αν συνέχιζα να βλέπω αυτόν τον εφιάλτη κάποια στιγμή θα ξυπνούσα δίπλα της. Το άρωμά της σε όλο το δωμάτιο έκανε τις αναμνήσεις μου ακόμα πιο έντονες. Τα πάντα εδώ θύμιζαν εκείνην.

Κλώτσησα με το πόδι μου το άδειο μπουκάλι , ενώ ταυτόχρονα έπαιζα με τον καπνό από το τσιγάρο μου. Εκείνος σχημάτιζε την μορφή της για μερικά δευτερόλεπτα πριν εξασθενήσει. Ξάπλωσα το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού για να τελειώσω και το υπόλοιπο ουίσκι από το δεύτερο μπουκάλι. Τα χείλη μου είχαν αποκτήσει την γεύση του αλκοόλ, μα το φιλί της παρέμενε ακόμα δυνατό. Ότι και να έκανα για να μην πονάω και το αναζητάω.

"Κρίστιαν !" Είπε η μητέρα μου μπαίνοντας στο δωμάτιο. "Γιατί το έκανες αυτό; " με ρώτησε με έναν σοβαρό και δυσαρεστημένο τόνο στην φωνή της.

"Θέλω να μείνω μόνος!" Της απάντησα εγώ αδύναμος ακόμα και να κουνηθώ. Άνοιξα την σφιχτά κλειστή γροθιά μου για να κοιτάξω το δαχτυλίδι στο χέρι μου. Δεν έμαθε ποτέ πως σκεφτόμουν και πόσο την αγαπούσα.

"Μόλις έκανες το ίδιο λάθος με τον πραγματικό σου πατέρα! " μου είπε ξεφυσώντας δυνατά και αμέσως μετά, με αποφασιστικά βήματα, άνοιξε διάπλατα τις κουρτίνες. Άφησε το φως του ήλιου να τρέξει ελεύθερο στον χώρο και κυρίως στο πρόσωπό μου. Εγώ έσφιξα τα μάτια μου γιατί δεν το άντεχα. "Ελπίζω να μην έχεις και την ίδια κατάληξη μαζί του. Ξέρω ότι αγαπάς αυτήν την κοπέλα ,όπως σε αγαπάει και εκείνη." Είπε και αποχώρησε, παίρνοντας από τα χέρια μου το ποτό.

Έσβησα με θυμό το τσιγάρο στο τασάκι μου και σηκώθηκα με αρκετή δυσκολία. Παραπατούσα και πριν πέσω κάτω από την ζαλάδα, κρατήθηκα από το τραπέζι του μπιλιάρδου. "Σε αγαπάω..." είπα κουνώντας τα χείλη μου. Το μόνο που επικρατούσε στις παραισθήσεις μου ήταν η κάθε στιγμή μου μαζί της. Κάθε φιλί... Η πρώτη φορά που της είπα πως την αγαπάω. Μόνο εκείνη μπορεί να με σώσει τώρα.

Όταν έφτασα στο ντουζ , άνοιξα το παγωμένο νερό και στάθηκα από κάτω φορώντας τα ρούχα μου. Ήμουν κομμάτια. Δεν αισθανόμουν εκείνη την στιγμή τίποτα άλλο πέρα από την απουσία της. Είχε περάσει μία ολόκληρη μέρα που είχε φύγει και εγώ δεν είχα κοιμηθεί. Στήριξα το χέρι μου παίρνοντας μερικές ανάσες. Για μένα τίποτα δεν είχε ουσία πλέον. Χτύπησα την γροθιά μου τόσο δυνατά και έκλεισα την βρύση με μία μόνο κίνηση. Ανακάτεψα τα βρεγμένα μαλλιά μου καθώς κοιτούσα με οργή το κενό. Το σκοτάδι πλέον είχε μπει και πάλι στην ψυχή μου. Η επίδραση του αλκοόλ εξασθένησε!