Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

29. Χωρίς ελπίδες!

Κρίστιαν!

"Κρίστιαν!" Φώναξε η Κρίστι έντρομη το όνομά μου μόλις με συνάντησε στον διάδρομο. Ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην Νάντια επειδή είχα τελειώσει με το τηλεφώνημα στον αρχηγό της. "Κάνε γρήγορα! Η Νάντια..." μου είπε και δεν χρειάστηκε να συνεχίσει.

"Εδώ είμαι αγάπη μου..." είπα μόλις πήγα τρέχοντας κοντά της. Δεν υπολόγιζα καμία απαγόρευση. Έπρεπε να πάω δίπλα της. Πάτησα το κουμπί των γιατρών πάνω από το κρεβάτι της με πανικό. Εκείνη ήταν ταραγμένη και φοβισμένη. Προσπαθούσε να με φωνάξει και να μου μιλήσει. Πάλευε για να το πετύχει με πείσμα. "Ηρέμησε... Είμαι δίπλα σου. Πάντα ήμουν και θα είμαι!" Της έλεγα κρατώντας το χέρι της.

"Κρι..." κατάφερε να πει εκείνη και ύστερα μου έσφιξε το χέρι με τεράστια δύναμη. Ταυτόχρονα κοιτούσε όλο το δωμάτιο.

"Μην κουράζεσαι Νάντια! Δεν θα φύγω από κοντά σου. Μην φοβάσαι!" Της είπα χαϊδεύοντας το πρόσωπό της. Εκείνη δεν άκουγε τα λόγια μου. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Ανέπνεε πιο γρήγορα από ποτέ και το στέρνο της ανεβοκατέβαινε διαρκώς και αρκετά βαθιά. "Βοήθεια!" Άρχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη όσο εκείνη πάθαινε κρίση. "Νάντια είμαι εδώ! ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ !" Έλεγα αρκετά δυνατά και με ένταση.

Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι όρμησαν στο δωμάτιο. Προσπαθούσαν να με χωρίσουν από εκείνη. Η Νάντια δεν εγκατέλειπε το χέρι μου για κανέναν λόγο. Δεν ήθελε να φύγω από δίπλα της. Φοβόταν να με αφήσει. Σαν να ήθελε κάτι να μου πει. "Βγείτε έξω σας παρακαλώ." Μου ζητούσε ένας νοσοκόμος μπαίνοντας ανάμεσά μας.

"Νάντια!" Έλεγα το ονόματά της χωρίς να τα παρατάω και εγώ. Με κοιτούσε να βρίσκομαι μακριά της. Προσπαθούσε να φτάσει σε εμένα με το δικό της χέρι. Τότε άκουσα το μηχάνημα να χτυπάει διαφορετικά από πριν. Όλα έμοιαζαν με μία ευθεία γραμμή. Πάγωσα ολόκληρος. Σαν κάποιος να με άφηνε να πεθάνω στο έδαφος. " Όχι..." ψέλλισα, χάνοντας την δύναμή μου για μερικά δευτερόλεπτα. " Όχι! Νάντια!!!! Όχι!!!!" Ούρλιαζα σαν τρελός ενώ ο νοσοκόμος προσπαθούσε να με συγκρατήσει για να μην την πλησιάσω.

Οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να την επαναφέρουν στην ζωή. Το σώμα της δεν ανταποκρινόταν παρά τις προσπάθειές τους. Εγώ τον έκανα στην άκρη και πλησίασα το κρεβάτι. Η Νάντια με έκανε δυνατό. "Μην σταματάτε! Μια τελευταία φορά." Είπε ο ένας από αυτούς εκείνη την στιγμή και η νοσοκόμα ακολούθησε την κάθε εντολή του. Τα μάτια της Νάντιας σφράγισαν αρκετά βαριά και ένα δάκρυ πρόλαβε να τρέξει. Κατέληξε στο μαξιλάρι της. Είχε προκαλέσει και το δικό μου.