Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

48. Ο πραγματικός ένοχος!

Νάντια!

Εγώ κοιτούσα συντετριμμένη τον Βίκτωρ. Τα δάκρυά μου του αποδείκνυαν πως όλα όσα αποκάλυψε ο Μάριος ήταν αλήθεια. "Νάντια πες μου πως δεν αλήθεια!" έλεγε ο Βίκτωρ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια του. "Πες μου το ρε γαμωτο!" άρχισε να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά.

"Μπορώ να σου εξηγήσω... Άφησέ με!" έλεγα εγώ θέλοντας να πάω κοντά του.

Εκείνος γκρέμισε ότι υπήρχε μπροστά του και πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι. Ο Κρίστιαν με τράβηξε ελάχιστα μακριά για να μην χτυπήσω. " να μου εξηγήσεις;" έλεγε εκείνος αρκετά έξαλλος μαζί μου. Ένιωθε προδομένος από εμένα και αυτό του προκαλούσε θυμό. Κάτι που δεν τον άφηνε να δει καθαρά. " Δεν μπορεί να είναι αλήθεια... Νάντια σε αγάπησα! Πως μου το έκανες αυτό;" φώναζε με όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να σκληραίνουν απέναντί μου. Νόμιζε πως θα έχανε το μυαλό του." Γιατί δεν μου μίλησες; Σε πήγα στο κτήμα της μητέρας μου. Σε άφησα να μπεις στην ζωή μου... Μου είπες ψέματα... Με πρόδωσες! Και εγώ εκείνη..." αντιδρούσε ακριβώς όπως φοβόμουν πως θα το κάνει.

"Δεν μπόρεσα να σου πω την αλήθεια για να μην σε πληγώσω! Προσπάθησα , αλλά φοβόμουν πως θα σε χάσω. " Του έλεγα εγώ , μα εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Τα δάκρυά μου έγιναν αμέτρητα και δεν μπορούσα να τα σταματήσω.

"Νάντια θέλω να φύγεις!" Είπε εκείνος με χαμηλή φωνή και κοιτάζοντας έξω.

"Βίκτωρ άκουσέ με..." του ζητούσα κλείνοντάς του τον δρόμο. Η καρδιά μου έτρεμε. Το μόνο που ήθελα είναι να με προσέξει. Προσπάθησα να βάλω τα χέρια μου στο σώμα του, μα εκείνος τα κράτησε και τα άφησε με δύναμη κάτω. " Υποσχέθηκες πως ότι και αν συμβεί δεν θα με αφήσεις ποτέ!" Του έλεγα και εκείνος με απομάκρυνε για να με προσπεράσει.

"Πριν μάθω ότι μου είπες το χειρότερο ψέμα που θα μπορούσες να μου πεις. " έλεγε εκείνος με την αναπνοή του να βράζει στα στήθη του. " Εγώ δεν μπορεί να αγάπησα μία αστυνομικό..." Έλεγε καθώς έτριβε το πρόσωπό του τρελαμένος." Χρειάζομαι λίγο αέρα!" Είπε ανοίγοντας αρκετά το πουκάμισό του για να αναπνεύσει. Αμέσως μετά έκανε να φύγει.

"Σε αγάπησα πολύ... Μα εσύ φοβάσαι να το δεις!" είπα εγώ και εκείνος κοντοστάθηκε για μία στιγμή. Η φωνή μου είχε φυλακιστεί κάτω από την στεναχώρια μου. " Η απάντησή μου στην πρόταση γάμου, ήταν ναι. Δεν χρειαζόμουν καν να το σκεφτώ, όπως μου ζήτησες εσύ." Είπα και αφαίρεσα το δαχτυλίδι. Το άφησα στο τζάμι προσεχτικά και διστακτικά. Το χέρι μου έτρεμε καθώς το αποχωριζόταν. " νόμιζα πως με την αγάπη μας θα άλλαζες γνώμη για εμένα. Γιατί εγώ δεν πιστεύω σε καμία δικαιοσύνη." Αναστάτωσα τα μαλλιά μου και πήρα μία δυνατή αναπνοή. " ας γίνει όπως θες εσύ!" Του είπα στο τέλος και εκείνος έφυγε χωρίς να ρίξει ούτε μία ματιά πίσω του. Ήλπιζα , μέχρι που άκουσα το αυτοκίνητό του να απομακρύνεται από την έπαυλη. Τότε προσγειώθηκα στον καναπέ που είχα πίσω μου.