Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

24. Ένας έρωτας ναρκωτικό!

Νάντια!

Έφτασα με δυσκολία ως το σπίτι του Μάριου. Παραπατούσα ενώ ήμουν βρεγμένη. Αγκάλιαζα τους ώμους μου ενώ έτρεμα από το κρύο. Δεν καταλάβαινα καν τον πόνο που είχα στο πόδι μου. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η αγκαλιά του Κρίστιαν. Δεν μπορούσα να περιγράψω το συναίσθημα που είχα όταν βρέθηκα ξανά στο σώμα του. Ήμουν αδύναμη και μόνο εκείνον είχα ανάγκη να δω. Ήταν εκεί. Και εγώ δεν κατάλαβα για πότε βρέθηκα στο κορμί του ξανά. Ποια δύναμη με τράβηξε στα χέρια του. Ένα συναίσθημα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Σαν να είχα παγιδευτεί στο άρωμά του.

Όμως δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ ξανά. Δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο λάθος. Ακόμα και αν δεν έπαψα ποτέ να τον αγαπάω. Ακόμα και αν χρειάζομαι εκείνον για να συνεχίσω να ζω. Ακόμα και αν υποφέρω από την έλλειψη του φιλιού του. Ήταν το ναρκωτικό μου. Θα εμένα μακριά του. Αυτός ο άνθρωπος με πλήγωσε με τον ίδιο τρόπο που κατάφερε να γίνει όλα τα όνειρά μου. Δεν γνώριζε το πόσο τον αγαπούσα και τον αγαπάω ακόμα.

"Που στο καλό είσαι εσύ ; Μπορείς να μου πεις γιατί εξαφανίστηκες και μάλιστα χωρίς να με ενημερώσεις;" μου φώναξε ο Μάριος καθώς με περίμενε αρκετά θυμωμένος. "Νάντια τι σου συνέβη;" είπε μόλις με παρατήρησε και με δύο μεγάλα βήματα βρέθηκε κοντά μου. " έλα να καθίσεις!" Είπε θέλοντας να με βοηθήσει και με συνόδευσε ως το τζάκι. "Θα σου φέρω λίγο νερό. Εσύ είσαι άσχημα." Είπε εκείνος χαϊδεύοντας το πρόσωπό μου και το έκανε αμέσως.

Εγώ αναστάτωσα τα νωπά μαλλιά μου γιατί τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα. Τα δάκρυά μου ξεπάγωναν και είχαν την ευκαιρία να τρέξουν.

"Με συγχωρείς... θα πακετάρω τώρα αμέσως για το ταξίδι." Του είπα μόλις επέστρεψε και εκείνος τοποθέτησε με προσοχή το ποτήρι στα χείλη και στα χέρια μου.

"Έχουμε χρόνο για αυτό. Πρώτα ηρέμησε και πες μου τι συνέβη." Κάθισε μπροστά μου και μόλις πήγε να τρίψει τα χέρια μου εγώ τα απομάκρυνα. Δήθεν για να αφήσω το άδειο πλέον ποτήρι. "Σου έκαναν κακό εξαιτίας μου; " με ρώτησε φανερά ταραγμένος.

"Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Σε παρακαλώ... "Έλεγα και εκείνος έσφιξε τα χείλη του για να σεβαστεί την επιλογή μου.

"Όπως θες. Δεν πρόκειται να σε πιέσω. Θέλω όμως να είσαι καλά. Από ότι φαίνεται εμείς θα περάσουμε μαζί αυτά τα Χριστούγεννα. Ήμαστε οι πιο μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη." Είπε και εγώ χαμογέλασα ελάχιστα. Προσπαθούσε να μου σταθεί με τον δικό του τρόπο. "Κέρδισα ένα χαμόγελο! Μάλλον κάνω πρόοδο..." σχολίασε εκείνος με ένα διάπλατο χαμόγελο.