Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

14. Συλλαμβάνοντας την Νάντια!

Νάντια!

"Κρίστιαν..." είπα εγώ μόλις ετοιμάστηκα και βγήκα από την πολυκατοικία με το φόρεμα που μου αγόρασε. Ένα μακρύ μαύρο, που αγκάλιαζε το σώμα μου και διέγραφε κάθε σέξι λεπτομέρεια του κορμιού μου. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε με ένα ερωτικό και γοητευτικό χαμόγελο. " ελπίζω να μην άργησα πολύ!" Είπα και πέρασα μία τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Στεκόταν μπροστά από το αυτοκίνητό του με ένα μαύρο κουστούμι και με περίμενε. Αμέσως με πλησίασε και κράτησε το πρόσωπό μου.

"Είσαι πανέμορφη μωρό μου!" Είπε και με φίλησε ελάχιστα, μα έντονα και ζεστά.

"Λατρεύω να χάνω στα χέρια σου!" Του απάντησα σύμφωνα με το σημείωμά του και έσφιξε ελάχιστα τα χείλη του.

"Κλείσε τα μάτια σου! Εμπιστεύσου με..." μου είπε εκείνος και εγώ το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη. Τον ένιωσα να απομακρύνεται αργά και ξαφνικά. Καταλάβαινα όμως πως ήταν κοντά μου από τον τρόπο που άγγιζε τον λαιμό μου και μέριαζε τα μαλλιά μου. " δεν μπορώ να αντισταθώ στο άρωμά σου." Είπε ψιθυριστά και φίλησε ελάχιστα τον λαιμό μου. " στο κορμί σου..." αναστέναξε δυνατά και η ανάσα του φυλάκισε την δική μου μέσα στα στήθη μου.

Το σώμα μου ανατρίχιασε από προσμονή για ένα ακόμα άγγιγμα από εκείνον. Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος και να παραμείνω για πάντα εδώ, μαζί του και στα χέρια του. Τίποτα να μην μπορεί να μας επηρεάσει. Άνοιξα τα μάτια μου μόλις συνειδητοποίησα πως στον λαιμό μου έχω έναν υπέροχο, χρυσό και λεπτό κολιέ. Χάιδεψα το μικροσκοπικό ασημένιο διαμάντι του και κοίταξα τον Κρίστιαν σηκώνοντας αργά τα βλέφαρά μου. Ήταν απλό και εντυπωσιακό.

"Είναι υπέροχο..." είπα εγώ ανεβάζοντας τα χέρια μου στο μαύρο του πουκάμισο.

"Για σένα κάνω τα πάντα..." Είπε και φίλησε το κάτω χείλος μου. Προσπαθούσε να μην παρασυρθεί για να μην χάσει τον έλεγχο. Κοίταξε έντονα το κολιέ στον λαιμό μου. " για μένα είσαι το πολυτιμότερο διαμάντι. Ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στην ζωή. Δεν θέλω να το βγάλεις ποτέ από πάνω σου... Θα είναι σαν να βγάζεις έμενα από την καρδιά σου." Μου έλεγε εκείνος και εγώ τον φίλησα έντονα.

"Στο υπόσχομαι αγάπη μου! Ότι και να γίνει... επειδή εσύ έσωσες την καρδία μου. " Του είπα και ύστερα με συνόδευσε ως το αυτοκίνητό του.

Μου κρατούσε το χέρι σε όλη την διαδρομή και πάνω στον λεβιέ ταχυτήτων. Τον βοήθησα να κουμπώσει την τετάρτη, όσο το όχημα ανέπτυσσε ταχύτητα. Όμως εκείνος σταμάτησε σε μία μεγάλη αλάνα, κατάλληλα σχεδιασμένη για αγώνες δρόμου.