Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

33. Νάντια και Βίκτωρ έρχονται κοντά!

Νάντια!

Χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να συνέλθω ώσπου να πάρω το πρώτο ταξί και να βρεθώ στην εταιρεία των Φερράρι. "Φτάσαμε..." είπε ο οδηγός σταματώντας το όχημα και ξυπνώντας εμένα από τις σκέψεις μου. Είχα ξαπλώσει το κεφάλι μου στο παράθυρο χωρίς να μπορώ να ξεχάσω την αγκαλιά του Κρίστιαν. Την αίσθηση πως ανήκω εκεί. Ακόμα και με την ανάσα του ,μου δήλωνε πως είμαι δική του.

Μόλις πλήρωσα, κατέβηκα και έσπρωξα την γυάλινη πόρτα για να μπω στην είσοδο. Αναστάτωσα τα μαλλιά μου και έτριψα τα μάτια μου για να μην δείχνουν βουρκωμένα. Μπήκα στο ασανσέρ και ακούμπησα την πλάτη μου στο τζάμι του. "Γιατί με φόβιζε τόσο πολύ μία αναπνοή; " αναρωτιόμουν με το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Είχαν μαζευτεί τόσα πολλά. Ήξερα ποιος σκότωσε το μωρό μου και δεν μπορούσα να θυμηθώ το πρόσωπό του. Ο ίδιος απειλούσε να σκοτώσει τον άνθρωπο που αγαπώ και έχω την αίσθηση πως θα κάνει το ίδιο και με τον Βίκτωρ.

Μόλις οι πόρτες άνοιξαν ξανά , βρήκα την Άρτεμις να στέκεται στον διάδρομο. Όταν συνειδητοποίησε την ύπαρξή μου στον χώρο, το μάτι της γυάλισε και με πλησίασε με μίσος. "Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;" με ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος.

"Το ίδιο θα πρέπει να ρωτήσω και εγώ..." της απάντησα με όλη την ένταση που έκρυβα μέσα μου.

"Εγώ δουλεύω εδώ γλυκιά μου. Μάλλον εσύ μπέρδεψες τον χώρο της δουλειάς με το ξενοδοχείο που συχνάζει ο Βίκτωρ με τις πολλές του." Είπε εκείνη και εγώ σήκωσα τα φρύδια μου και χαμογέλασα νευρικά στις προσβολές της.

"Δεν είμαι γλυκιά σου... δεν είμαι καθόλου γλυκιά. Εσύ είσαι αυτή που τελικά τα έχει μπερδεμένα στο μυαλό της. Είμαι η κοπέλα του Βίκτωρ Φερράρι και δεν έχω σκοπό να σου ζητήσω την άδεια για τον επισκεφτώ ή να τον αγγίξω. Οπότε άρχισε να συνηθίζεις στην ιδέα πως θα με βλέπεις καθημερινά εδώ, δίπλα του." Τόνισα στο τέλος, μα το έντονο γέλιο της δεν με άφησε να συνεχίσω. Αυτή η γυναίκα μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι. Ήξερα πως μέσα στο διεστραμμένο μυαλό της είχε τον Βίκτωρ όλο δικό της. Και ναι με ενοχλούσε. Όσο και να αγαπούσα τον Κρίστιαν, με ενοχλούσε ο τρόπος που σκεφτόταν και λιγουρευόταν τον Βίκτωρ.

"Για πόσο;" σχολίασε χωρίς να κουνηθεί από την θέση της και να με κοιτάξει.

"Πάντως περισσότερο από εσένα. " της απάντησα και τότε αγριοκοίταξε τους υπαλλήλους που βρίσκονταν πίσω της. Εκείνοι εξαφανίστηκαν αμέσως για να μην ξεσπάσει επάνω τους.