Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

46. Η πρόταση γάμου!

Νάντια!

"Βίκτωρ σε παρακαλώ... Άφησέ με!" Του έλεγα πλημμυρισμένη από δάκρυα και αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια. Έτρεμα ολόκληρη γιατί έκλαιγα με τεράστια ορμή. Όσο και αν δεν ήθελα ζήσω μακριά του ,έπρεπε να το κάνω για εκείνον. Βλέπαμε και οι δύο αυτόν τον εφιάλτη.

"Δεν μπορείς να με αφήσεις και να φύγεις Νάντια! Δεν γίνεται αυτό. Πριν λίγο έλεγες ότι θα έκανες τα πάντα για εμένα... Πως με αγαπάς... Μου ζητούσες να το πιστέψω. Αγάπη μου , μην μου το κάνεις τώρα αυτό. Για μένα εσύ έρχεσαι πάνω από όλα. " Έλεγε εκείνος προσπαθώντας να με αγκαλιάσει. Εγώ απομακρύνθηκα διαλυμένη και αδύναμη να μαζέψω αυτά τα κομμάτια.

"Για αυτό φεύγω! Επειδή σε αγαπάω... Κατάλαβέ με!" Του φώναξα με τις τελευταίες μου δυνάμεις. Ήμουν απελπισμένη και κουρασμένη. Δεν μπορούσα να ελέγξω όλα αυτά τα συναισθήματα πλέον. Να έχω τόσα στο μυαλό μου και ταυτόχρονα να μου λείπει το μωρό μου. Τοποθέτησα τα χέρια μου στο στέρνο του ενώ το πρόσωπό μου είχε καλυφθεί από δάκρυα. "Βίκτωρ δεν θα σε κάνω ευτυχισμένο. Είναι η μοναδική λύση..." του είπα σκύβοντας το κεφάλι μου. Αμέσως μετά του γύρισα την πλάτη. Αγκάλιασα τα χέρια μου ενώ στεκόμουν μπροστά από το παράθυρο. "Ο πατέρας σου έχει δίκιο. Δεν έπρεπε να του μιλήσεις με αυτόν τον τρόπο και ειδικά για εμένα. "Νόμιζα πως θα λιποθυμήσω από αυτήν την μέρα.

"Δεν μπορεί να πιστεύεις τα λόγια του... Νάντια ξέρεις πως για εσένα δεν υπολογίζω τίποτα και κανέναν. Πως μόνο εσένα χρειάζομαι." Είπε εκείνος πλησιάζοντάς με δειλά από πίσω. "Τίποτα δεν έχει ουσία για εμένα αν λείπεις εσύ από την ζωή μου. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά και οι περιουσίες. Δεν βάζω τίποτα πάνω από εμάς. " Τον έβλεπα από τον καθρέφτη να θέλει να με αγγίξει και να αγκαλιάσει τους ώμους μου. Να πλησιάζει τα χέρια του ακόμα πιο διστακτικά. Μα στο τέλος να μην το κάνει , επειδή άκουγε μονάχα την ανάσα μου παγιδευμένη στους φόβους μου και στην στεναχώρια μου.

" Βίκτωρ δεν βλέπεις την πραγματικότητα! Το πόσο κακό θα σου κάνω στην συνέχεια..." συνέχισα να του λέω όσο τα λόγια του δεν βοηθούσαν την καρδιά μου να γλυτώσει από αυτόν τον πόνο.

"Νάντια σε αγαπάω! Αυτή είναι η πραγματικότητα..." Είπε εκείνος και έκανε μία μικρή παύση για να πάρει μία ανάσα. Με έφερε αντιμέτωπη μαζί του με μαλακό τρόπο και κράτησε το πρόσωπό μου. "Σε θέλω πριγκίπισσα. Είσαι η μία και μοναδική για εμένα. Μου φτάνει να έχω εσένα δίπλα μου. "