My Past, my Present and my Future (COMPLETED)

Chapter 34

Brielle's POV

"Tingin ko po, hindi sa pagandahan at sa palaliman ng mga words nabe-base ang ganda ng speech ng isang Cumlaude. Hindi rin nabe-base ang talino ng isang tao sa kakayahan nya sa page-English. Kaya napagdesisyunan ko pong tag-lish ang speech ko. After all, speech ko naman to. I can say whatever I want. I'll just make this fast.."

Its my graduation day today. And yeah, cumlaude ako.

"I want to thank all the people who became a part of this success. Especially ang family ko. Thank you Mommy and Daddy. For everything. Kung hindi po dahil sainyo, wala ako dito ngayon. At ngayong nakagraduate na ko, I will do everything to repay all your hard works and sacrifices. I love you both.."

"Sa mga naging professor ko, thank you po. Sa pagiging pangalawang magulang saming mga estudyante. Sa mga pagtiyatiyaga, matuto lang kami. Kayo po yung naghubog samin to become the better persons we could be. I wish all of you to have more knowledge and wisdom and continue to touch people's lives.."

"Sa mga naging kaibigan ko at mga kaklase ko.. Sup?! At last! After 4 years, eto na! Tapos na! We're no longer students! Isn't that a great feeling?! Congratulations sating lahat! And I wish that all of us will become more successful.."

"And lastly, I'm dedicating this success to.. *sighed* to my Callan. Sya.. *cries* ang inspirasyon ko sa lahat ng bagay. Until now, hindi ko parin magawang sumaya. My classmates always asking, "Bakit hindi ka ngumingiti?", hindi ko kasi kaya. I can't fake it. I'm sad and hurt, I'm hopeless. And I'm afraid that I'll never get better. *huk*"

I looked up.

"Baby, can you see me? *voice broke* I really really miss you."

Hindi ko na napigilan yung mga luha ko.

"Thank you and congratulations to us." binilisan kong sabihin at tumakbo na pababa.

After ng graduation, nagkaroon ng handaan sa bahay. Andun yung mga relatives ko, pati si Tita at Beatriz.

"Congrats ulit, iha." sabi ni Tita.

"Salamat po." sabi ko.

Nagpaalam ako na may pupuntahan ako saglit.

Hinawi ko yung mga tuyong dahon tsaka naglapag ng mga bulaklak at nagsindi ng kandila.

"Baby. Tignan mo oh. Graduate na ko. Naka-toga ako at dala ko ang diploma ko. *cries* sabay sana tayong gumraduate noh? Sana sabay tayong nakasuot ng ganto. Sana sabay tayong may hawak ng ganto.."

"Its been a year, baby. *huk* Ang hirap parin ng wala ka. Alam mo, naging chorale ako sa school. Yes. *huk* Sumali na ko. Dati, ayoko di ba? Ayaw mo rin. Kasi gabi na umuuwi. Pero kailangan ko kasi ng mapaglilibangan eh. *huk* Naging pianist din ako ng drama club. Naging bida pa ko sa isang play nila. Ang role ko, *huk* emotionless na babae. Cold sya at hindi marunong ngumiti. Kaya ako yung napili. Hindi naman ako nag-audition eh. *chuckles* Ako na agad yung napili.."

"Nagsusulat na rin ako. Pangarap ko to di ba? Ang maging writer. Ipu-pursue ko to. Alam mong masaya ako dito. Susuportahan mo ko di ba? *huk*"

"You know what, I really *huk* really miss you. Hindi parin ako makangiti hanggang ngayon. Hindi ko parin matanggap na *huk* wala ka na. Ang sakit sakit parin. Sobrang sakit parin talaga, baby. *huk* You're an angel now, right? Can you atleast lessen the pain that I'm feeling? Hindi parin kasi nababawasan. Ang sakit sakit parin, baby.."

"I try not to cry, but.. It really hurts. Hindi ko na alam gagawin ko kung pano ko lilibangin yung sarili ko, mawala lang yung sakit kahit sandali lang.."

"I miss you, Callan. I really really *huk* miss you.."

I said then I stood up.

Mababago na yung buhay ko. Hindi na tulad ng dati na gigising, papasok, matutulog.