Kır Çiçekleri

75

İnanır mısın, çok özledim. Çocukluğumu, huzuru ve bir de o yeşil ışığı..

Küçüklüğümün bir armağanı bana o yeşil ışık. Beni o küçük yaşımda dahi olanlardan, olacak olan her şeyden uzaklaştıran; yeni dünyama açılan mavili, grili ama en çok da yeşil bir kapı o.

Serin yaz geceleri, üç tatlı kız çocuğu; her birinde akıl kurcalayıcı düşünceler(?) ve denizin ötesinde duran, hiç oradan ayrılmayan yeşil ışık.

Şu yaşıma geldim ancak hala daha o yeşil ışığın kaynağını, sahibini bilmiyorum. Küçükken farklı farklı hayallerle kurguladığım o ışık hep oradaydı ve hala daha orada duruyor öylece. Onca ışık arasında nasıl da belli onun benliği, varlığı. Sarı, beyaz, turuncu ışıklar var orada bir sürü ve o orada bir zümrüt, yakut misali parlıyor. Kıymetli duruyor, ki benim nazarımda öyledir de zaten.

Çocukluk heyecanıyla onu bir üs, yeni bir gezegen ya da yıldız; bir bilim-kurgu dizisinin kilit noktası ve büyüdüğümde gideceğim hayallerimin ülkesi olarak hayal ettim, davet ettim hayal dünyama. Bazen kötü adamlar elimizden kaçtı, oraya gitti bazen biz oraya gidip, bir rasathane misali, izledik yıldızları doyasıya. Yağmur yağdığında küçük avuçlarımla yaslandığımı hatırlıyorum boyumun zar zor yettiği pencerenin soğuk camına, sırf bir kerecik de olsa göreyim diye. Ne hasta olabilecek olmam önemliydi ne de annemin kızabileceği ihtimali. O an için yalnızca onu görmem önemliydi. Eve geç kalmam sorun değildi.

Şimdi yine o yeşilliğe bakıyorum. Ve bu sefer hiç büyümemiş olduğumu, başka bir zamanda bambaşka bir yerde olduğumu hayal ediyorum..

Biliyorum hayal etmesi bile hüzünle dolduruyor insanın içini ancak bunun hayalini kurmadanda duramam ki ben.

Yıldızlarım gökyüzümde; bana göz kırpıyor her biri ve ben kırıkça gülümsüyorum.  Ardından yeşil ışığıma bakıyorum. Çocukluğumun hayallerine, baktıkça huzur bulduğuma.. Bakıyorum son bir defalığına.

Yeşil ışığıma..