Kır Çiçekleri

》\《59》/《

Hoşgeldiniz Kamer yüzlü güzel insanlar...

《°•○°•○°•○☆○•°○•°○•°》

Bir çiçek büyütür insan kalbinde,
Belkide hayali bir gezegende.
Sular,ilgiyle okşar yapraklarını,
Konuşur,
Bak,der.
"Sen benim kıymetli çiçeğimsin,
Benim kalan tek iyi yanımsın.
Lütfen solma."
İyi yanını onunla büyütmek ister, mümkün olmadığı kadar.
Fırtına ortasında kaldığı bir gün, gözlerini kapatır.
Kavuşur çiçeğine,kıymetlisine,iyi yanına.
Bak,der.
"Ben bi fırtınanın ortasında mahsur kaldım. Hiç dinmeyecek hiç geçmeyecek gibi... Sen ne dersin, atlatır mıyız bu fırtınayı rüzgar henüz bizi aşındırmamış,bizden bir şeyler çalmamışken?"
Çiçeği konuşmamış. Bir şey dememiş.
Olsun,demiş insan.
"Olsun. Varlığı bile benim yalnızlığımı örtüyor. Konuşmasada olur.."
Demiş insan demesine ama içinde ukte kalmış çiçeğinin konuşmaması. Her gece uyumadan önce Tanrısına yalvarır olmuş.
"Ne olur bir kere konuşsun. Çok bir şey istemiyorum sadece bir kere benimle konuşsa yeter."
Sihirli günler devam etmiş ömür kısaltmaya.
Gündüz geceye dönmüş.
Güneş yerini Ay'a bırakmış.
Ama çiçek konuşmamış.
İnsan kesmiş ümidini.
Olsun,demiş.
"O yanımda sonuçta."
Gökyüzünü siyah bulutlar kaplamaya başlayınca gökkuşağı artık uğramaz olmuş Dünya'ya..
Bulutlar durmaksızın serbest bırakırken gökdamlalarını,
Ağaçlar da o şenlik hallerini terk etmişti.
İnsan bu günlerde kendini üzgün hissederken çiçeğiyle daha çok zaman geçirmeye başlamış,
Sabah kalktığında ilk düşündüğü şey çiçeği olmuş.
Gece uyumadan önce aklına gelen ilk şey yine çiçeği olmuş.
Sonra bir gün çiçeğinin yanındayken çiçeğinin yapraklarından birisi düşmüş yere.
Çiçeğinin yaprağına,sapına dokunmaya kıyamayan o insan izlemiş her gün çiçeğinin yere düşen yapraklarını.
Her yaprağını saklamış kalbinde.
İyi yanımın parçaları,kıymetlimin süsleri,diye sevmiş o yaprakları..
Beraber ağlamışlar bu ayrılığa..
Sonun geldiğini hissedip daha çok ağlamışlar.
Ne olacak şimdi, demiş insan korka korka.
"Ne olacak şimdi? Gidecek misin benden sonsuza dek? İyi olan tüm yanımı atıp gidecek misin buralardan?"
Eğmiş başını. Cevap vermez ki demiş içinden kendine.
Öyle de olmuş.
Çiçeği konuşmamış.
İnsan susmuş.
Beraber sessizliği dinlemişler biraz.
İnsan ayrılmadan önce çiçeğinin kalan son yaprağına hafifçe dokunurken düşmüş ellerinin arasına o yaprak.
Seni özleyeceğim çiçeğim, demiş insan gözlerini açmadan önce.
Ama konuşmamış çiçeği.
Açtığı gözlerinden birer birer gözyaşları akarken elleri kalbini bulmuş.
Son yaprağında orada olduğundan emin olmak istercesine.
"Sen hayallerimden gitsende hala buradasın. Çünkü sen benim iyi yanımsın..."

344 kelime.

Bu bölümün daha uzun olacağını söylemiştim. Veeee bence söylediğimin sözünü tuttum.

Umarım beğenmişsinizdir.

Ve en başta söylemem gereken şeyi söylüyorum şimdi.

Sizi bu kadar boşladığım ve beklettiğim için özür dilerim. Gerçi bekleyen var mıydı bilmiyorum ya neyse.

Belki bu arada yeni kişiler keşfeder diye ümitlenmiştim ama keşfeden olmadı. Ya da ilk bölümlerdeki acemice yazdığım -hala acemiyim ama şuanda kendimi geliştiğim halimle yazıyorum bence- yazıları beğenmeyerek diğer bölümlere geçmeyip oy vermediler. Açıkcası kitabımın hiç bir bölümindeki yazıyı değiştirmek istemiyorum çünkü zaman geçtikçe yazılarım arasında oluşan farkları,kendimi geliştirip geliştirmediğimi merak ediyorum.

Her neyse bu konuyu geçelim ve konuşmam gereken ikinci konuya gelelim.

》Neden Papatyalara Muhtaç Olanları Sildim ve Yeni kitap ne zaman gelir?

Söyle açıklayayım arkadaşlar. Papatyalara Muhtaç Olanlar kitabının konusunu ve hatta karekterinin ismini değiştirme kararı aldım. Ve o kitaptaki karakteri başka bir kitabımın baş karakteri yaptım. Şimdi başka bir kitap üzerinde çalışıyorum. İlk iki bölimü biterse yayımlayacağım. Ancak pek ilham gelmiyor ve wattpade de pek girmeye vaktim olmuyor. Bu yüzden biraz geç gelebilir o kitap.

UYARI!!

Kendinizi sevmeyi umutmayın.

En kısa zamanda,
Diğer bölümlerde görüşmek üzere.

523 kelime.