Kır Çiçekleri

》\《51》/《

Hoşgeldiniz Kamer yüzlü güzel insanlar...

《°•○°•○°•○☆°•○°•○°•○》

Burası benim dünyam.
Bu zihin ve içindekilerde benim eserim..

"Küçükken her korktuğumuzda,ağladığımızda yanımızda birisini isterdik. Anne veya babamızı yanımıza çağırırdık. Gelip bizi teselli etmelerini isterdik. Sanki onlar yanımızda olsalar can acısını unutacakmışız gibi..
Peki şimdi ne değişti diye sorabilirsiniz. Cevap belli..hiçbir şey değişmedi. Biz hala o küçük çocuklarız. Ve her canımız yandığında yanımızda annemizi ya da babamızı isteriz. Onların o iyileştirici sevgilerine ihtiyaç duyarız çünkü.."

Bilgisayarıma yazdığım her kelime gözyaşlarıma yenisini ekliyordu. Onları özlemiştim. Ve bu özlem canımı yakıyordu. Bu yüzden de yanımda olsunlar istiyorum. Sarsınlar yaralarımı istiyorum. Sarılsınlar sımsıkı. "Yok bir şey kızım. Bak ben yanındayım." desinler istiyorum.

Ama olmuyor.
Gelmiyorlar.
Baya uzağa gitmişler demek ki.
O kadar uzak ki..
Kızlarının yanlarına bile gelemiyorlar.
Acı çeken kızlarına sarılamıyorlar.
Belki görüyorlardır ama okşayamıyorlar saçlarımı..saramıyorlar kollarıyla bedenimi.
Ve bu onlarında canının yanmasına sebep oluyor..

Yanıyoruz.
Olduğumuz yerde yanıyoruz.
Ama küllerimiz yok.
Hala bedenimiz burada.
Hala ruhumuz burada.

"Artık beni sevgisi ile iyileştirebilcek kimsem yok. Hafızamın derinliklerinde saklanmış,unutulmaya yüz tutan bir kaç anı kaldı şimdi. Yavaş yavaş unutuyorum. Yavaş yavaş.. sinsice siliniyor yüzleri,sesleri. Birer birer siliniyorlar. Onlar da bırakıyorlar beni. Onlar da gidiyorlar benden.
Ve ben buna bir dur diyemiyorum. Anne! Baba! Üzgünüm. Benden tamamen ayrılıyorsunuz ve ben buna engel olamıyorum..."

Klavyeden çektiğim ellerimle küçükken annem ve babamın sildiği gözyaşlarımı sildim.

İşte bazı şeyleri sonradan öğreniyordunuz. Bende onların gidişinden sonra öğrenmiştim gözyaşlarımı silmeyi,acılarımı sarmayı..

Ama onların yerini tutmuyor hiçbir şey.
Her gece,yarın onları unutmamayı dileyerek uyuyorum.
Ama hissedebiliyorum.
Onları unutuyorum.
Ayrılıyorlar benden.
Ama istemiyorum. Onların benden gitmelerini istemiyorum.
Onları unutmak istemiyorum.

Çok acıyor canım.
Her saniye daha çok ağrıyor kalbim.
Kopuyorlar benden. Biliyorum.
Artık ne desem boş. Bunu da biliyorum.
Umut etme zamanı da benim için geçti artık..

315 kelime.

Biliyorum duyguları size geçiremedim ve kötü yazdım.

Ama kendimi geliştirebilmem bir yerden başlamak lazım değil mi :)

UYARI!!
Kendinizi booooolca sevmeyi unutmayın.

Diğer bölümlerde görüşmek üzere.