Kır Çiçekleri

》\《56》/《

Hoşgeldiniz Kamer yüzlü güzel insanlar...

《°•○°•○°•○☆○•°○•°○•°》

Acı çektim,
İzler kaldı.
Acı gizlendi,
Ve İzler geçmedi.

Bulutların ardına gizlenmiş güneş misali acılarım,
Butlutlar yok olduğunda saklanamadı.

Benim duvarlarım olan bulutlar çekilince ben korunmasız kaldım,hissettim. Ancak yeryüzü, bulutlar gidince mutlu oldu ve bana ihanet etti. Benim acılarımla mutlu olduklarını gördüm.. ve ne kadar bencil olduklarını..

Neden mutlu olmuşlardı ki?
Neden acılarımın parçaları yeryüzüne ulaştıkça sevinmişlerdi bu kadar?

Ben yanıyordum.
O kadar büyük bir kıyamet vardı ki içimde, beni içten içe yakan o ateşlerin sıcaklığı taa yeryüzündeki insanlara kadar ulaşabiliyordu.

Ama onlar yine mutlu oluyordu.
Benim nasıl yandığımı bildikleri halde yinede mutlu oluyorlardı.

Nedendi bu mutluluk arayışı?

Neden birbirlerini mutlu edebileceklerken benim acılarımla mutlu oluyorlar?

Belkide, belkide benimde bir canlı olabileceğim inancında değillerdir artık.

Oysa ben o kadar canlıyım ki.
Acı çekiyorum.
Ve buna mutlu olanlar oluyor...

168 kelime.

Sınav haftasındayım. Ve ilhamım yok. Yani aslında içimde kelimeler hala geziniyor ancak onları herhangi bir yere geçirmek şuan için zorlandığım bir durum.

Umarım beğenmişsinizdir.

UYARI!!!
Kendinizi sevmeyi unutmayın.

Diğer bölümlerde görüşmek üzere.