I Killed Someone For You, Minsung ✔︎

thirty-two

3 Ay Sonra, Minho'dan.

"Hyunjin, kurabiyeleri yeyip durma!"

Bu gün Jisung'un doğum günüydü. Aylar önce o depoda yaşanan olaya geçtikçe alışıyordu ve artık daha mutluydu.

Tabii bu o kadar da kolay olmamıştı. Bir ay boyunca neredeyse her gece kabuslar görmüş, sinir krizleri geçirmiş, yemek düzenini alt üst etmiş ve benimle daha az konuşur olmuştu. Onu görmeme zar zor izin vermişti. Beni yanına kabul etmediğini ve konuşmak istemediğini bağırarak dile getirse de, ben onu dinlemeyip kapının arkasından tüm gün ona kitap okumaya devam etmiştim.

Ancak bu şekilde biraz olsun uyuyabiliyordu çünkü.

Sonraki ay bizim de yardımlarmızla birlikte günlük hayatına geri dönmüştü, birazcık ısrar ettikten sonra ise psikolog ile görüşmeye gitmişti. Artık mutluydu.

Şu an ise doğum günü için ona sürpriz parti hazırlıyorduk. Gelecek olan konuklarımızın sayısı bizim tahminimizden çok daha fazlaydı. Şaşılacak şekilde Jisung, sadece bizimkilerle arkadaş olmakla kalmamış; evin önündeki korumalardan, ayda bir kere annesine yardıma gelen aşçının oğluna kadar herkes ile tanışmış ve kendini sevdirmişti.

Benim annem yaşındaki aşçımız, onu ikinci evladı olarak görüyordu!

"Ama hyung, Felix çok güzel yapmış! Nasıl bekleyeceğim akşama kadar, ha?!" Düzgün bir parti olsun istiyordum, ancak çaktırmadığını sanarak kurabiyeleri yiyen Hyunjin bana hiç de yardımcı olmuyordu.

"Aç herif, birkaç saat midene sahip çık! Felix daha sonra sana tekrar kurabiye yapar." Dediğimde odanın diğer ucunda oturarak balon şişiren Felix hemen kafasını kaldırıp ciyaklamaya başlamıştı.

"Ben bu mala kurabiye falan yapmam! En son iyilik olsun diye yaptığımda bana söylemeden fırından çıkarıp yemişti!"

"Zaten bana yapmıştın onları, tabii ki yemek için izin almayacaktım!"

"Geri zekalı, onlar daha tam olarak pişmemişti bile! O günün akşamında senin yüzünden hastaneye gitmek zorunda kaldık!"

Aptal arkadaşlarım yapmaları gereken görevlerini bırakıp birbirlerine girdiğinde artık sabredecek gücüm kalmamıştı. Son çare olarak Chan'a mesaj atmıştım. Odasında çalışıyordu ancak emindim ki seve seve bana yardıma gelirdi.

Kapıdan içeri girdiğini gördüğümde göz göze geldik. Çenemle halen kavga eden ikiliyi gösterdiğimde ne istediğimi anlamış olmalıydı ki bir babanın çocuklarına kızdığı gibi ikiliyi susturdu.

"Bana bakın, önünüzdeki işi bırakıp birbirinizle uğraştığınızı duyarsam ikinizi de bir gün boyunca aynı odaya kapatırım. Bırak kurabiye yemeyi, işemek için tuvalete dahi gidemezsin!"

Hyunjin'in yutkunarak zorla gülümsediğini ve ona verdiğim görevi yerine getirip yiyeceklerin olduğu tabakları masaya dizmeye devam ettiğini gördüm. Felix de anında kafasıyla Chan'ı onaylayıp balonları şişirmeye devam etmişti.

"Götün sıkışınca Chan hyungu çağırmaya da bayılıyorsun..."

Kendi kendine konuştuğunu gördüğümde sırıttım, Hyunjin cidden salaktı. Bana saydırırken onu duymadığımı sanıyordu ama kulaklarıyla sorun yaşayan büyük annemi getirsem o bile ne dediğini duyardı.

"Bir şey mi dedin Jinnie?"

"Yok, ne diyebilirim ki? Bunları kim yaptıysa ellerine sağlık, eminim Jisung çok sevecektir." Korkakça gülümsedikten sonra yeni tabaklar almak için mutfağa kaçtı.

Ben ise Jisung'un fotoğraflarını duvarda belirlediğimiz noktalara yapıştırırken önce uzun uzun bakmayı ihmal etmiyordum. Hepsini benim telefonumdan çekmesi, nedenini bilmediğim şekilde beni şefkatle dolduruyordu.

Benim ondan habersiz çektiğim fotoğrafı elime aldığımda gülümsemeden edememiştim. Çiçeklerin arasında köpeğinin arkasından koşuştururken, gülmekten yanaklarının ağırdığı an çekmiştim bunu. İnce dudakları gerilerek dişlerini ortaya çıkarmıştı ve her zaman özenle şekil verdiği kahkülleri rüzgar yüzünden dağılmıştı. Batmak üzere olan güneş tam yüzüne denk geliyordu ve etrafında bulunan tüm o çiçeklerden bile daha güzel görünmesini sağlıyordu.

Hayatımda böylesine güzel gülen birini daha görmemiştim.

----------
Yarım saatte yazmış olduğum bölüme hoş geldiniz.

Ve şimdi de güle güle 👋🏻