The Moon's Death

Wakas

"You should go back to showbiz, anak."

I glanced at my mom. I was just eating silently with them tapos na open up nanaman nila ang topic tungkol doon.

I saw my dad smiled. "Oo nga, Blake. Lalo na ngayong maraming naghahanap sa'yo at naghihintay sa pagbabalik mo."

I sighed. Here we go again. "Ayoko."

"Anong gusto mo? Kung gusto mong maging Engineer, hindi sigurado ang future mo. Alam mo namang napaka underrated ng Engineer rito sa Pilipinas."

"Edi sa ibang bansa." giit ko. "I don't want to do something na labag sa loob ko sa buong buhay ko.  Wala rin namang kasiguraduhan kung mabubuhay ba ako ng showbiz na 'yan."

Sumagot naman si Daddy sa akin. "It is! You have a potential, Blake. Maniwala ka sa amin ng Mommy mo."

"Yes, I have the fame that everyone wants." I said. "But it doesn't mean na maglalast 'yon forever. What if hindi magtagal 'yung fame na 'yon? Mas maganda po kung may panghahawakan ako kahit papaano."

Narinig ko naman ang malalim na paghinga ni Mommy na tila sumusuko na sa pakikipag argumento sa akin. "Fine. Choose whatever course you want. Pero tutuloy ka pa rin sa showbiz sa ayaw at sa gusto mo."

I don't have siblings na pwede kong sabihan ng mga nararamdaman ko ngayon. Yes, I have my friend, Gabo, pero ayoko rin naman mag open up sa kaniya palagi. I always limiting myself kapag nagsasabi sa kaniya ng nararamdaman ko.

I wonder if ganito rin ba ang gagawin nila kung may kapatid ako. Sana hindi. Ayokong mahirapan din sila gaya ko.

"Grabe, kaklase pa rin kita!" 'yon agad ang bungad sa akin ni Gabo nang magkita kami sa school. Grade 8 na kami ngayon. "Mabuti pa sa ibang section, may transferee."

"Ano naman?"

He shookt his head. "Wala lang. Gusto ko lang magkaroon ng bagong kaklase."

He is only my friend. Marami akong nakakasama pero hindi ako close sa mga 'yon 'di gaya kay Gabo. Pakiramdam ko kasi ay hindi nila ako maiintindihan.

"Siya pala 'yung pinaguusapan ng mga boys kanina." mahinang saad ni Gabo na nasa tabi ko. Sinusundan niya ng tingin ang mag isang babaeng naglalakad ngayon sa corridor.

Isang matangkad na babaeng walang kaemo-emosyon. Mukhang mailap din sa tao dahil nakatingin lang ito sa baba ngunit ang kislap ng kaniyang mga mata at pagpilantik ng pilikmata ay kitang kita. She has a wavy, long hair. She looks like an innocent angel because of her pale skin.

Hapon na nang pauwiin kami ng coach namin sa training namin sa basketball. Wala na ring gaanong estudyante na nakakalat sa school dahil siguro ay nakauwi na ang nga ito.

Napalingon ako sa isang teacher na tumawag sa akin sa likuran ko. Siya ang music teacher ko. Matagal na rin niya akong inaalok na sumali sa bandang binubuo ng school pero wala pa rin akong sagot.

"How can I say no?" I asked my music teacher. Sinabihan niya kasi ako na ako ang gagawing vocalist sa banda na binubuo ng school. "I have a hectic schedule, sir. Hindi ko po alam kung kaya ko pang pagsabay-sabayin ang mga 'yon."

"Hindi na ba talaga magbabago ang isip mo, Blake?" he asked. "But it's okay. I understand and I respect your decision. I will just look for another vocalist na pwede sa bandang ito."

I smiled. "Thank you for understanding, sir."

"Can I ask you a favor?"

"Oo naman po. Ano ba 'yon?" nakangiting sagot ko. Nginitian niya rin ako pabalik.