Biraz kısa oldu sanırım ama umarım beğenirsiniz, iyi okumalarr 💜💜
Ameliyathane kapısında doktorlar Chan'a giymesi gerekenleri verirken Seungmin'i içeri aldılar. Chan olabildiğince hızlı şekilde giyinip içeri girdi. Heyecandan elleri titrediği için bu pek kolay olmamıştı. Seungmin'in başının hemen yanında duruyordu Chan.
D: Eğer canınız acırsa bize hemen haber vermeniz gerektiğini unutmayın. Şimdi başlıyoruz. Korkmanıza gerek yok, yaklaşık yarım saat sonra bebeğinize kavuşmuş olacaksınız.
Seungmin doktorun dediklerine kafa salladıktan sonra başladılar. Kimse konuşmuyordu, ilk defa hastası bir erkek olan doktorlarının normalden daha da dikkatli olduğu belliydi. Dikkatini dağıtacak bir şey yapmamaları gerektiğinin hepsi farkındaydı.
Gergin geçen yirmi dakika sonunda ameliyathanede ilk defa bir ses oldu. Bir ağlama sesiydi bu. Seungmin sesi duyduğu anda ağlamaya başlarken Chan kendini tutmayı başarmıştı. Hemşire bebeğin kontrollerini yaptıktan sonra onlara göstermek için yanlarına geldi. Onu gördüklerinde yaşadıkları duygu selinin tarifi yoktu.
S: B-bu bizim mi oldu ? Bizim bebeğimiz, bizim kızımız oldu.
C: Evet, bizim bebeğimiz oldu.
Hemşire bebeği Seungmin'in göğsüne yatırdı yavaşça. Seungmin zamanın durmasını, bu anda kalmayı diledi. Bir eliyle bebeğinin başını desteklerken diğeriyle de yanağını okşadı yavaşça. Gözyaşları durmadan akıyordu.
S: Hoş geldin yıldızım.
Biraz daha öyle kaldıktan sonra bebeği ondan aldılar. Hemşire Chan'a döndü.
H: Siz de onu tutmak ister misiniz ?
Chan konuşamadı, sadece kafasını sallayabildi. Kadın yanına gelip onu nasıl tutması gerektiğini gösterdi ve bebeği kucağına verdi. Chan'ın gözyaşları da Seungmininkiler gibi durmadan akıyordu. İkisini izleyen Seungmin daha da duygusallaşmıştı.
C: Merhaba bebeğim. Hoş geldin.
Başka bir şey diyemedi. Söylenecek belki çok şey vardı ama şu an düşünemiyordu. Kollarındaki minicik beden onu dünyanın en mutlu insanı yapmıştı. Onu hayatı boyunca sevecekti ve koruyacaktı.
H: Artık çıkmanız gerekiyor, eşinizi de dikişleri atıldıktan sonra odaya alacağız.
Chan son defa Seungmin'in yanına çöküp saçlarını öptü ve odadan çıktı. Üzerindekilerden kurtulup ellerini yıkadıktan sonra ameliyathaneden çıktı. Çıkmasıyla herkesin yanına gelmesi bir olmuştu. Hepsi soran gözlerle ağzından çıkacak sözleri bekliyordu. Ağlamasını biraz durdurmayı başarmıştı.
C: Kızımız geldi.
Bunu söyledikten sonra tekrar ağlamaya başlamıştı. Hepsi sırayla ona sarılırken onlar da ağlıyordu. Fazla mutluluktandı bu gözyaşlarının hepsi.
F: Seungmin nasıl ?
C: O da iyi, dikişlerini attıktan sonra odaya getireceklermiş.
Onlar odaya doğru ilerleyecekken kapıdan çıkan hemşire ve kucağındaki bebekle durdular.
H: Onu görmek isteyeceğinizi düşündüm.
Bu sefer herkes onun başına toplandı.
Je: İnanamıyorum, şuna bakın minicik.
Jeongin gerçekten büyülenmiş görünüyordu. Hepsi öyleydi. Zaten büyük olan aileleri daha da genişlemişti. Daha da genişleyecekti. Bu düşüncelerin kafasından geçmesiyle Felix, ellerini karnına koymuştu. Birkaç ay sonra onların da bir bebeği olacaktı. Gözleri dolmuştu. Changbin bunu fark edip ona sarıldı.
