İNFÎLÂK (ASKIDA)

24. BÖLÜM-MEYT

'Bitiş noktası..'

🌙

***

Hedef.

Bir çocuğun kalbi en fazla ne derece büyüklükte bir hayal kurabilirdi?

Hedefine ulaşabilmek, bunu gerçekleştirmek için nelerini feda edeceğini kim bilebilirdi? Kimsenin bilmediği uğraşları, çabaları, her gününde hayaline attığı adımlara bulanarak, ince ince yaklaşarak hedefini tam on ikiden vuruşunu kim biliyordu?

Kim tahmin edebilirdi ki böylesine bir detayı?

Edemezdi.

Edemezdim.

Görmeyi umduğum, beklediğim, beklentiler ile dolup taştığım saniyelerin sonucunu kesinlikle ama kesinlikle karşılaştığım şey ile uzaktan yakından alakası olamazdı. Olmamıştı. Bakışlarım bir süre sadece gördüğüm dolapları, ince ince özenle dizilmiş küçük detayları seyretti. Hepsinden akıp gelen hayal kırıntıları omuzlarıma bastırılmış, küçüklükten büyüttüğü bu gerçeği üzerime bir anda bırakmıştı.

En özelini, belki de en büyük hayalinin kapılarını bana açmıştı.

Bir araba koleksiyonu.

Garip hissiyatlarla dolup taşan bakışlarımı öylece tek bir noktada sabitledim bir süre.

Ne olacaktı peki?

Bana böylesine büyük bir adımla gelirken hiç düşünmemiş miydi yaptıklarını? Hiçbir şey olmamış gibi beni en güzel köşesine davet ederken, bunu kabul edip etmeyeceğimi hesap etmemiş miydi?

Etmemişti.

Geçmiş her kulağımda çınladığında beynime saplanan ağrı, gözlerime yansıtıyordu sancılarını an be an. Kulaklarımda uğuldayan her bir ses, birer birer dökülüyordu bu evin dört duvarlarla çevrili odasının karanlık zeminine. Her hissettiğim hatıra, bilircesine saplanıyordu zihnime sanki. Belki de gerçeklerle yüzleşmenin ağır darbesini hissettiriyordu bana. Yaşadıklarımı, yaşattıklarını bir bir gözlerimin önüne sermesinin tek amacı buydu.

-O kuzeninin karnında taşıdığı, kimden olduğu belli olmayan çocuk doğana kadar burdasınız. O zamana kadar zaten işimiz bitmiş olur. Sonra siktir olup gideceksiniz bu sokaktan.

Zihnim, kontrolsüzce seslere ev sahipliği yapmaya başlamıştı.

Sesler, yükseliyordu.

-Bir süre sonra zaten gideceksiniz ama şimdi değil.

Sürekli gideceğimizin üzerine basa basa söyleyen adamın son zamanlarda yaptığı akıl almaz hareketler ne derece önem arz edebilirdi ki?

Duymamamı fısıldayan taraf ise nedensizce güçsüzdü bu gece. Nefesinin aksayan son kırıntıları ile bana duymamamı, zihnimden dolup taşan cümleleri dikkate almamamı söylemeye çalışıyordu ama gücü yetersizdi. Hatıralarımdan cımbızla çekilip alınan her kelime birer birer kulaklarımın içinde yankı yapıyor, diğer tüm sesleri bastıracak kadar kuvvette bana ulaşıyordu.