İNFÎLÂK (ASKIDA)

27. BÖLÜM - KARANLIĞA DOĞAN UMUT

"Çünkü acı, gidenin değil kalanın hikâyesidir ve hikayeyi hep kalanlar bitirir..."
(Gönül Dağı)

***

| 4 Ay Önce |

Umut..

İnsanın kalbini, nefesini durduracak kadar zihinlere hapsolmuş büyük bir histi.. Heyecanı, mutluluğu, o istekle atan kalbinin inançla yerinden doğrulmasını iliklerine kadar yaşatan, hayata tutunmasını var gücü ile sağlayan tek olanaktı insanların kalplerinde.. Kimisi için bir başlangıç, kimisi için ise mutluluk ile biten bir sondu..

Bilinmezdi..

Gücünü, sağladığı kuvvetin ihtimallerini düşünmek, sadece boşa geçirilmiş bir zaman dilimiydi insanların hayatlarında..

Bunu durdurmak ya da durdurmamak kimisinin elinde olsa da, kimileri için de sadece zorunluluktan ibaretti çoğu zaman.. Tıpkı kendi de zorunda kaldığı yıllarının ardından ilk kez bir tercih hakkı olmasının ve görünen binlerce ışık hüzmetlerinin arasına istekle adım atması ile eşdeğerdi..

Tercih..

Onun Umut'u, bir tercihti..

Onun bedenime yansıttığı o büyülü ışık, ince bir ipin ucundaki ihtimal kadar zayıftı.. Aylar önce varlığını tesadüfen öğrendiğim gerçeği zihnimde yine bir hissi uyandırırken, haftalarca savaş verdiğim düşüncelerin sessizce yine uyandı içimde..  Öldürme isteğim, kabullenme sürecim..

O kadar zayıf bir histi ki..

Buna rağmen şimdi kalbimin üzerindeki tüm yükü alıp götüren belirgin hatları bazı zamanlar belli noktalarda kendini belli ederken, onun gerçekliği, bilmeden etrafımdaki herkesi etkisi altına almış, dört gözle bekler hale getirmişti istemsizce.. Onun varlığı, nefesi, küçük bedenine sığdırdığı binlerce umut, hepimizin aylar sonra beklediği tek ilaçtı.. Tek umut, tek dayanaktı..

Herkes..

Tom bile onun için bir şeyler yapmaya çalışıyordu..

Yeni hayatımız, onun varlığı üzerine kurulmuş gibiydi..

Ellerim saniyeler geçmesine rağmen yine, yeniden yaslandı bebeğime.. Bugün, yeni hayatımızda ilk kez doktor kontrolüne gelmiştim ve şimdi onu tekrar görecek olmanın sevinci ile mavilerim şişkin karnında gezindi şefkatle.. Nasıldı, bir sorunu var mıydı diye düşünmekten günlerce kafayı yerken, en sonunda düzenimiz oturur oturmaz randevu almış ve gelmiştim.. Heyecanıma karışan şefkati, içgüdüsel dürtüleri öyle yoğun hissediyordum ki artık, sanki gün geçtikçe daha da katlanarak artıyor gibiydi her şey içimde..

Annelik..

Öyle farklıydı ki..