MASUM PANDA

ÖNSÖZ

Merhaba değerli okurlarım ben yakup köstekçi 19 yaşındayım. Bu benim ilk eserimdir. Bu zamana denk kitap yazmak benim için bir eğlence veya hobi olarak görmedim hep bir meslek olarak gördüm görmeye de devam edeceğim. Kitap benim için bir hobiden bambaşkaydı çünkü sen susarsın bazen cümleler konuşur.
Hani bir söz varya; " Affet beceremedim seni sevmeyi,lakin bana yakın olman oysa sen bana sadece kitap Okuyup anlatabilmendi sadece" ne de güzel özet geçmiş değil mi?
Birazda kendimden ve hayata bakış açımdan bahsetmek istiyorum;
Ben 2 Ocak 2002 salı Van Erciş doğumluyum.
Benim çocukluğum hep acılar içinde geçti acılar hep bana ders olarak nitelendirdi. Acı nedir çok iyi bilen biriyim ben çünkü acıyı yaşayan biri kim nasıl ne zaman nerede bize darbe vuracağını çok iyi bilir. Zaman su gibi gitmiş insanlar nasılda canilleşmiş bunu iyi bilenlerdenim. Bazsn insan çok duygulanır saatlerce ağlar fayda eder mi etmez mi inan ki bende bilmiyorum. Bazen yıkıldın sanırsın ama sonra tekrar ayağa kalkarsın. Benim bir hayat felsefem var asla ama asla yere düşmem düşeni kaldırmak için elimden hatta daha fazlasını yaparım. Ben düştüm sandığım anda aklıma dedem gelir ve derim ki kendi kendime " Ayağa Kalk! Sen Selahattin Köstekci'nin torunusun ayağa kalk,sana ne yaparlarsa yapsınlar aldırma sen savaşan geminin kaptanısın aldanma savaşa devam!! "
Yapman gereken buydu unutma inan kendine inan yolundan şaşmam.
Ben Van'ın küçük mü küçük şirin mi şirin yeşillikle ile kendini tanıtan ilçesi olan erciş'de yaşıyorum.
Genel olarak burası sakin bir şehir insanlar kendi ürettikleini kendi pazarında satıp gelirleri ile ekmeğini kazanırlar.
Ben 7 yıl memleket hasreti çektim 2019 yılının mart ayından bu yana kendi memleketimde yaşıyorum.
Bir söz var ya hani diyor; "Abe heyran ben çok şehir gezdim he allahıma he kitabıma ama hiçbiri memleketim gibi güzel değildi..."
Hayat işte ne zaman ne olacağı hiç kimse bilemez. Bu kitabımız önsöz sayfası olduğu için siz değerli okurlarıma kendimi ve hayattan beklentilerimden bahsetmek istedim.
Ben küçük bir mahallenin geniş mi geniş bir arsası ve her çocuk öyle bir arsada oyun oynamak hayalidir. Ben çok oynamayı severdim ama kendimi bildim bileli hep okumaya çalışan hep bir bilgi hep dedem gibi insanlara faydalı birşeyler yapmaya çalışan biriyim. Kitap okumak yazmak cizmek beni çok mutlu ediyordu. Ben dedemin peşinden gitmek istiyorum dedem hep insanlara yararlı olmak için çabalayan biriydi. Ve ben onun peşinden gitmek istiyorum. Ben kalemi elime aldığımda daha anaokul öğrencisiydim ve o zamanlar boya yapmaya çalışan ama bir o kadar da hırsla yapmaya çalışırdım.Herşeye rağmen birşey öğrenmeye çalışan biri olmaya gayret ederdim.
Beni kitap okuma alışkanlığa iten benim ortaokul türkçe öğretmenim değerli öğretmenim Bayram uysal hocamdı.
Buradan bayram hocam'a seslenmek istiyorum;
" Değerli hocam bana emekleriniz çok büyük sizi iyi ki dinlemişim siz bana verdiğiniz zülfü livaneli'nin leylâ'nın evi kitabı ilk günkü heyecanla okudum. Hani dediniz ya hocam şiir yazmak hafıza güçlendirir aynen öyle hocam. Demiştiniz ya sen bir gün öyle bir yazar olacaksın ki herkes Seninle gurur duyacak.İşte bende sizin gibi hocam olduğu için gurur duyuyorum.
Son olarak hocam bu bir bayrak savaşı ben bayrağı sizden aldım ve tokumumu ekmeye gideceğim sizi çok seviyorum hocam iyi ki varsınız... "
Ben okul hayatım boyunca yazmayı okumayı çok seviyordum taki istanbul'a yerleşleşinceye an denk.
Yer istanbul \Suktangazi zübeyde hanım ortaokulu 8-D sınıfı o sınıf benim hayatımı karattı benim piskolojim altüst oldu. Keşke o şehire o okula o sınıfa hiç gitmeseydim diyorum bazen.
Okumaya çalışan biriydim, belki okulu bırakmam da faktörü de bu okul yüzünden olduğuna kanâat getiriyorum. Çünkü temeli sağlam olmayan bir bina çok yıkımı yakındır. Temeli sağlam olsun ki bina sağlam olsun.
Yazar olmayı ilk düşündüğümde kimse inanmadı bana ama eğer ki şuan sen benim yazdıklarımı okuyuyorsan biz onların bu cümlelerini yıktık anlamına gelir.
Lise hayatım başka olmasını bekliyordum en azından bir lise öğrencisi olmak hayalimdi.
Benim 9.sınıf hayalim gerçek şu ki çok iyi başladı tahminimden daha iyi başladı. Öğretmenler olsun arkadaşlar olsun ve lise de anladım ki yazar olmak çok ama çok emek sarf etmek gerekecek.
Şuan bile bana destek veren onlarca arkadaş eş dost topladım ve daha da artacak bu sayı.
Lise de kütüphaneden hiç çıkmazdım ve bu güzel davranış beni hakikatten yolumu çizdi.
Benim sayısal derslerim pek iyi değildi ama sözel dersler olarak harika işlere imza attım edebiyat tarih bu iki ders vazgeçilmezlerim arasında.
Biliyor musunuz ben "MASUM PANDA"adlı kitabımı yazmaya başladığım dönemde daha 16 yaşındaydım.Ailem tarafından destek görmediğim için hep bir süre kitabımı askıya aldım şimdi 19 yaşındayım ve şimdi bir ordu gibi destek gelince tekrardan yazmak için kolları sıvadım.Bir yazar kitabın en çok neresini sever diye çok düşündüm ve aklıma sadece önsöz geldi çünkü yazar bu bölümde kendinden bahsedilmesini çok sever
Benim 6 yaşında şirin mi şirin masum mu masum bir kardeşim var adı baran otizm hastası konuşamıyor onun iyi olup konuşması icin elimden geleni yapıyorum. Birşey atladım masum panda kardeşimin tatlı ve şirin olduğu için burdan aklıma masum panda geldi .
Bir yandan hayata tutunmaya çalışan bir yakup var herşeyden çok kardeşi için tutunmaya çalışan ve asla pes etmemeye yemin eden bir yakup var asla ama asla durmamak umuduyla ben buyum beni değiştiremezsiniz beni böyle kabul görün edin demeye çalışan ve asla pes etmemeye özen veren biriyim.
Pes etmemeyi ben dedemden öğrendim onun bana öğrettikleriyle hep hayata karşı 1-0 önde başladım.
Onun bu özgüveni bana güven veriyor.
Evet artık hazırır büyük yolculuk başlıyor.
Ve şimdi başlama zamanı "MASUM PANDA " başlama zamanı...
Bana bu kitap da emeği geçen editörüm amcam sayın Rıdvan köstekci'ye sonsuz teşekkür ederim....
Ve ayrıca değerli abim ve menajerliğimi üstenen Said Furkan köstekci'ye de sonsuz teşekkür ederim.
Kahveni yada çayından bir yudum al MASUM PANDA başlıyor...