Unknown Love

CHAPTER 25

WANE'S POV

["Cas Wane."]

Hindi ko na mapigilan ang pag tulo ng luha ko. Sobrang sakit ng nararamdaman ko. Kung sana alam ko lang. Kung sana pala hindi ko nalang nakalimutan, hindi nahihirapan mag isa si Kaide.

"I..Im So..sorry.." hagulgol ko habang nakaupo sa gilid ng kama ko.

["F*ck. Dont cry..Im outside please go outside im here."]

Napatayo ako dahil sa narinig ko. Agad akong napapunas ng luha ko at tinignan ko sa balcony kung may tao sa labas.

"Please stop joking.."

"Im not joking..."

Napatingin ako sa likod ko at nakita ko na siya dito sa loob ng kwarto ko na kasama si kuya.

"Go, mag usap kayo. Alam kong marami kayong pag uusapan."

Pagkalabas ni kuya ay biglang may nilabas na paper bag si Kaide.

"What's that?" I asked.

"Stop crying." he said while walking towards my balcony. Inayos niya ang maliit na mesa doon at mga upuan. "Umupo ka na, alam kong marami kang tanong."

Hindi na ako nagsalita at umupo nalang sa upuan. Nilapag niya ang paper bag sa lamesa at nilabas niya ang sundae at fries. Namuo ang luha mula sa mata ko ng makita ko ang mga 'yon.

'Hanggang ngayon ako parin ang iniisip niya kaysa  sarili niya.'

"Wag ka na kasing umiyak Cas Wane."

"Oo na haha" I chuckled. Kinuha ko na agad ang sundae at fries at agad kinain yon.

"Sabi na e." he said while laughing. "Iyan lang ang katapat mo hahaha."

Hindi ko alam pero nainis ako sa tawa niya. Hindi ko matanggap na tumatawa siya kahit sobrang hirap na ang nararamdaman niya.

'Dont laugh.'

"Kaide! Dont laugh!" napatigil siya dahil sa paglakas ng boses ko. Hindi ko na maiwasang humagulgol sa pag iyak. "Alam ko na lahat! Alam kong natatandaan mo lahat 'yon! Alam kong hindi mo nakalimutan 'yon. Alam ko Kaide! Wag ka ng mag kunwari hindi ko na kaya e. Hindi ko na alam yung guilty na nararamdaman ko. Dinanas mo ng mag isa lahat ng 'yon. Wala ako hindi kita natulungan..."

Isang yakap lang ang natanggap ko mula sa kaniya."I can dont worry. Kaya ko."

"NO! The trauma! I know the trauma."

Hindi na siya nag salita at niyakap nalang ako ng mahigpit. Nanatili kami sa ganoong posisyon hanggang sa makalma na ako. Kumawala siya sa yakap ko at lumuhod sa harap ko upang magtama ang mga mata namin.

"Dont cry na."

"Pwede ko bang malaman?"

"Ang alin?" he asked.

"What happened after the accident."

"Oww.." he said at kinuha ang isang upuan at tumabi sa akin. "It..it was hell." napatitig ako sa kaniya ng sinabi niya 'yon at nginitian niya ako. "Pagkatapos ng aksidente nalaman ko na wala ka na palang natatandaan. Halos dalawang buwan akong nasa hospital dahil sa bone fractures. Araw araw binabanat ang buto ko. Gabi gabi akong binabangungot dahil sa takot. Iniisip ko noon na buti ka pa dahil hindi mo na natatandaan ang mga nangyari noon."