Μερια της Kelsey:
"Πως εισαι εσυ και ο γιος μου απο την τελευταια φορα που σας ειδαμε?" Η Pattie γυρισε σε μενα οταν σκουπισε τα χερια της σε μια πετσετα καθως ειχε τελειωσει το πλυσιμο των πιατων.
Τοποθετωντας τα τελευταια πιατα, χαμογελασα, ενω καθισα σε ενα απο τα τρια σκαμνια διπλα στον παγκο. "Ημαστε καλα, οπως πριν για να ειμαι ειλικρινης." Γελασα ελαφρα.
"Τιποτα καινουριο?" Εγυρε στον νεροχυτη, καθοντας απεναντι μου.
Κουνησα το κεφαλι μου, βαζοντας μια τουφα των μαλλιων μου πισω απο το αυτι μου. "Οχι πραγματικα."
Στενευσε τα ματια της σκεπτικα. "Υπαρχει κατι που δεν μου λες?"
Ενωσα τα φρυδια μου μπερδεμενη. "Οχι..." Εγυρα το κεφαλι μου στην ακρη, προσπαθωντας να βγαλω νοημα στο γιατι ρωτησε. "Γιατι?"
Ανασηκωσε τους ωμους της, κυματιζοντας το χερι της περιφρονητικα. "Κανενας λογος... απλα ειμαι περιεργη." Μου χαμογελασε θερμα.
Ανταπεδωσα την καλη χειρονομια. "Πως ησουν?"
"Τα ιδια οπως παντα: καθομαι σπιτι, καθαριζω το σπιτι, βαζω το πλυντηριο, κουτσομπολευω με τα κοριτσια στο τηλεφωνο πριν ερθει ο Jaxon σπιτι." Χαχανισε ντροπιασμενη πριν συνεχισει. "Ετοιμαζω φαγητο, ο Jeremy ερχεται σπιτι μετα και κανω δειπνο."
"Ακουγεται βαρετο." Γελασα.
Εγνεψε σε συμφωνια. "Δεν εχεις ιδεα."
"Δεν ξερω πως το κανεις." Την κοιταξα, ελαφρα αμηχανη. "Δεν θα μπορουσα ποτε να χειριστω τα μισα πραγματα που κανεις σε μια μερα."
"Εισαι ακομα νεα γλυκια μου."
"Ω, παρακαλω." Κουνησα το κεφαλι μου. "Το κανεις να φαινεται σαν να εισαι πενηντα." Γουρλωσα τα ματια μου, χαμογελωντας.
"Σταματα το." Κοκκινησε.
"Ειμαι σοβαρη Pattie! Ποσο εισαι τελος παντων? Εικοσι?"
Η Pattie γελασε. "Θα 'θελα." Γλειφοντας τα χειλη της, κουνησε το κεφαλι της. "Ειμαι τριαντα εφτα."
