Μερια του Justin:
"Εισαι αγχωμενη?"
Κοιταξα τον Justin. Το αριστερο του χερι ηταν στο τιμονι, το αλλο εσφιγγε το δεξι χερι μου. Χαμογελασα, χαχανιζοντας ελαφρα. "Με ρωτησες περιπου εκατομμυριες φορες απο χθες και για τελευταια φορα, ειμαι μια χαρα. Νομιζω οτι εγω πρεπει να σε ρωτησω αν εισαι αγχωμενος. Η δικια σου οικογενεια ειναι που δεν εχεις δει για χρονια." Ζουληξα το χερι του.
Ο Justin εγλειψε τα χειλη του, ανασηκωνοντας τους ωμους του. "Αν με δεχτουν πισω, τοτε ενταξει. Αν οχι, θα συνεχισω με τη ζωη μου. Οσο και αν μου λειπει η οικογενεια μου, εχω περασει πολλα χωρις αυτους, μπορω να επιβιωσω για παντα. Εσυ τους γνωριζεις για πρωτη φορα."
Μορφασα. "Μη το λες αυτο..." Κουνησα το κεφαλι μου. "Ειμαι σιγουρη οτι σου λειπουν και σιγουρα, η συναντηση μαζι τους μου φερνει νευρικοτητα αλλα μου ειπες οτι δεν πρεπει να ανησυχω για τιποτα ετσι δεν ανησυχω."
Ο Justin αναστεναξε. "Τι θες να κανω Kelsey? Φανταζεσαι τη μαμα μου και τον μπαμπα μου να με υποδεχτουν με ανοιχτες αγκαλιες, ξεχνωντας αυτα που εγιναν στο παρελθον? Και οι δυο μας ξερουμε οτι υπαρχει μια ελαχιστη περιπτωση να συμβει."
"Πως περιμενεις να συμβει κατι καλο αν το μονο που κανεις ειναι να σκεφτεσαι αρνητικα?" Χλευασα. "Τι σου ειπα γι'αυτο?"
"Ζω στην πραγματικοτητα Kelsey, οχι σε μια φανταστικη χωρα που εσυ τεινεις μερικες φορες. Αυτο δεν ειναι παραμυθι. Καλα πραγματα δεν συμβαινουν επειδη τα θελεις ή επειδη τα αξιζεις. Αυτη ειναι η πραγματικη ζωη. Γινονται λαθη, πραγματα ειπωθηκαν και εγιναν τα οποια δεν μπορεις απλα να τα παρεις πισω μερικες φορες."
"Εισαι ακομα ο γιος τους Justin. Ειτε εκανες λαθος ειτε οχι, δεν μπορουν να σε αποφευγουν για παντα. Αυτοι σε εκαναν."
"Δεν καταλαβαινεις, Kelsey. Αυτο δεν ειναι ενα μικρο δραμα σαν να εκλεψα απο τη μαμα μου ή χτυπησα τον μπαμπα μου. Σκοτωσα την αδελφη μου."
"Δεν εφτεγες εσυ!" Φωναξα δυσπιστα που το κρατουσε ακομα στο μυαλο του.
"Δεν εχει σημασια επειδη στο τελος, ειμαι το τερας στα ματια τους! Ειμαι αυτος που κατεστρεψε την οικογενεια."
