Σύμφωνα με το λεξικό Urban Dictionary, η ερμηνεία ενός βραδιού Παρασκευής είναι η εξής: Ένας σχετικός όρος που υποδεικνύει τον ηδονισμό, τη διασκέδαση και το μεθίσι που συνοδεύει το τέλος της βδομάδας δουλειάς, ανεξαρτήτα από τη μέρα της εβδομάδας που προκύπτει.
Κάτι που δεν απέχει πολύ από την αλήθεια αν το καλοσκεφτείς επειδή μία συνηθισμένη Παρασκευή συνήθως συνεπάγεται μία βραδινί έξοδο με φίλους μετά από την ολοκλήρωση των υπόλοιπων μαθημάτων, ή καλύτερα, να κάθεσαι μέσα και να βλέπεις ταινία, ή να κάνεις πάρτι με την ελπίδα πως δεν θα μεθύσεις τόσο ώστε να μη θυμάσαι τι συνέβη το επόμενο πρωί.
Η Παρασκεύη για μένα, ωστόσο, αποτελούνταν από το να είμαι στο δωμάτιο μου χωρίς να έχω απολύτως τίποτα να κάνω χωρίς ελευθερία να κάνω ό,τι ήθελα.
Θα μπορούσα να χτυπιέμαι και να ξεσπάω, αλλά δεν θα άλλαζε τίποτα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα Χριστιανή, σεβόμενη το σώμα μου και τα ήθη μου και ο Θεος παρακολουθεί οτιδήποτε κάνω, και δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να κάνω για αυτό.
Πάντα ονειρευόμουν για το πως να απλώσω τα φτερά μου και να είμαι ικανή να πετάξω προς την κατεύθυνση που ήθελα, να κάνω κάτι με τον εαυτό μου και να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα. Κάποιες φορές όμως, τα όνειρα ήταν μόνο αυτό - ένα όνειρο, κάτι για να μας κρατάει ζωντανούς μέσα μας.
Αν οι γονείς μου ανακάλυπταν ποτέ ότι η κόρη τους ήταν έξω σε πάρτι, δεν θα άκουγα ποτέ το τέλος. Καλύτερα να τρυπήσω τα τύμπανα μου για να σώσω τον εαυτό μου από τον πονοκέφαλο, γι'αυτό προτιμώ να θρηνήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου παρά να χρειαστεί να αντιμετωπίσω το αποτέλεσμα από κάτι τέτοιο.
Ήμουν ουσιαστικά φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι, και όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο με ενοχλούσε. Ψάχνοντας για νέα στη ζωή των άλλων, κατάλαβα ότι δεν θα βίωνα ποτέ το μεγαλείο που ερχόταν με την εφηβεία.
Τόσοι πολλοί άνθρωποι μιλούν για αυτά τα τρελά, περιπετειώδη πράγματα που έχουν κάνει, και θα έχουν μία ιστορία να πουν στα παιδιά τους όταν θα είναι μεγαλύτερα προειδοποιώντας τα για τα πράγματα που δεν θα πρέπει να κάνουν, ενώ εγώ βρίσκομαι εδώ, χωρίς να έχω ιδέα για το τι να πω στα παιδιά μου - αν κάνω παιδιά.
Απλά ήθελα να μπορώ να πω κάτι, οτιδήποτε, που με έκανε να φαίνομαι να έχω έστω και λίγο ενδιαφέρον. Δηλαδή, τι θα κάνω όταν αποφοιτήσω και πάω στο πανεπιστήμιο? Θα συνεχίσω τη ζωή μου όπως είναι σήμερα με την ελπίδα πως δεν θα με ρωτήσει κανείς για τη ζωή μου? Δεν το νομίζω.
