Μερια του Justin:
"Εισαι γλυκος οταν εισαι νευρικος." Η Kelsey τρυφερολογησε στο τηλεφωνο και μπορουσα απλα να τη φανταστω να χαμογελαει στον εαυτο της με αυτο που ειπε.
Βογγηξα. "Δεν ειμαι νευρικος μωρο μου." Μουγκρισα πετωντας μια μπαλα στον αερα πριν την πιασω στα χερια μου, επαναλαμβανοντας, το τηλεφωνο μου τοποθετημενο αναμεσα στον ωμο και στο αυτι μου.
"Δεν πρεπει να μου λες ψεματα, ξερω οτι οι γονεις μου μπορουν να γινουν εκφοβιστικοι. Ειναι καλο να εισαι νευρικος."
"Για την δεκατη φορα μωρο μου, δεν ειμαι νευρικος." Εφτυσα.
Η Kelsey απλα χαχανισε. "Ο,τι πεις, απλα να εισαι ο εαυτος σου και να σιγουρευτεις οτι δειχνεις καταλληλος."
Χλευασα, γουρλωνοντας τα ματια μου. "Να ειμαι ο εαυτος μου? Τοτε θες να φερω το οπλο μου?" Πιεσα ενα γελιο. "Και τι συμβαινει με τον τροπο που ντυνομαι?"
"Οχι." Τονισε, αναστεναζοντας. "Δεν θελω να φερεις το οπλο σου." Υπηρξε μια παυση κατα την οποια πιθανως περασε τα δαχτυλα της μεσα απο τα μαλλια της οπως εκανε παντα σε καταστασεις σαν αυτη. "Και ντυνεσαι σαν αντεροβγαλτης, Justin."
Σχεδον πνιγηκα. "Αντεροβγαλτης?"
"Ναι." Τονισε. "Οχι οτι δεν βρισκω το ολο σκληρο σου λουκ καυτο ή οτιδηποτε επειδη το κανω αλλα δεν θα αρεσει στους γονεις μου αν ερθεις με ενα ζευγαρι τζιν, μια μπλουζα και μια δερματινη ζακετα. Παμε για δειπνο, δειξτους πως εισαι οπως ολοι οι αλλοι."
"Αλλα δεν ειμαι σαν ολους τους αλλους."
"Προφανως." Η Kelsey τονισε. "Ξερω οτι δεν εισαι αλλα πρεπει τουλαχιστον να προσπαθησεις και να κανεις σαν εισαι ενας καθημερινος τυπος. Δειξτους οτι δεν εχουν να ανησυχουν για τιποτα."
Αναστεναξα, πιεζοντας τα ματια μου σφιχτα μαζι. "Το κανεις πραγματικα δυσκολο μωρο μου."
"Οχι, δεν το κανω απλα εισαι πολυ τεμπελης για να ντυθεις."
Γελασα, γνωριζοντας οτι ειχε δικιο.
