Żaden mężczyzna nie powinien mnie już nigdy dotknąć. No, ale pojawił się taki, któremu bardzo na tym zależało. Zrodziło się z tego coś na wzór zakładu, w zastaw otrzymałam rubin. Raz pijany, raz trzeźwy, raz smutny, raz wesoły, a jednak zawsze cel b...
Po wcześniejszym posiłku w naprawdę przyjemnej knajpce, padła decyzja o pokazaniu mi mieszkania.
Weszliśmy do dużego apartamentowca. Winda poleciała aż na ósme piętro, a Jungkook wydawał się nie być zbyt zadowolony z faktu, że będzie musiał się tam znaleźć. - Przynajmniej nie będę musiał przepraszać za bałagan - a jednak coś powiedział.
Otworzył drzwi i wpuścił mnie przodem. - Tutaj żyję, jak już muszę - pokazał ręką obszar wokół.
Nie mogłam się już dziwić, że nie znosił tego miejsca. Było szare i smutne, wyglądało jakby nikt tam nigdy nie mieszkał. Zrobiło mi się go żal. Gdybym wcześniej to zobaczyła, pozwoliłabym mu nocować u siebie. To miejsce było okropne. - Musisz to sprzedać - nawet przeszły mnie ciarki. - Wiem, ale jakoś nie mam do tego głowy. Zostało jeszcze szukanie nowego mieszkania - wywrócił oczami - Jak naprawdę chcę odpocząć, idę do hotelu, dwie ulice stąd.
Coś beznadziejnego. - Mamy dwa pokoje gościnne, rodzice na pewno się zgodzą~ - Nie, poradzę sobie. Dziękuję - odepchnął moją propozycję praktycznie od razu.
Widocznie miał swój ukryty powód, a ja nie miałam zamiaru drążyć tematu. Wyglądał, jakby naprawdę tego nie chciał. - W każdym razie... - przebudził się szybko - ...zabierzmy sie stąd, proszę.
W tym miejscu chyba wydarzyło się coś niedobrego i za punkt honoru wzięłam sobie to, że wyciągnę z Jungkooka informację; co. Tylko kiedy?
Opuściliśmy mieszkanie, a dalsza wycieczka obejmowała budynek Big Hitu. Oprócz BTS, pod skrzydłami wytwórnia miała jeszcze TXT. Dwa zespoły, a tak ogromny sukces.
Jungkook po wizycie w miejscu, który powinien nazywać domem, po prostu zamilkł. Miał dziwną huśtawkę nastrojów, która bardzo mi się udzielała.
Stanie w korku pierwszy raz wydało się dla mnie być czymś pozytywnym. - Jungkook - zaczepiłam go jego imieniem.
Obejrzał się na mnie ze skupieniem, puszczając kierownicę. - Co i kiedy tam się zdarzyło? - sformułowałam to w prosty sposób. - Gdzie? - udał głupiego.
Wiedział, że zauważyłam. Dodatkowo okazałam to milczeniem. - Nie muszę mówić, prawda? - zapytał szybko.
Było gorzej, niż sądziłam. Zwykle ludzie potrzebują wyrzucić z siebie złe emocje. A to było coś tak złego, że nie chciał się tym podzielić. Zostało mu duszenie tego w sobie? - Wiesz, że nie - spojrzałam na samochód po lewej.
Do szyby przykleiła się mała dziewczynka, która która zaczęła do mnie machać. Na oko 8 lat. - Przepraszam. Kiedyś Ci powiem, ale teraz nie dam rady - wykazał się szczerością. - W porządku, doskonale rozumiem.
Naprawdę to rozumiem, Jungkook. Uwierz mi na słowo.
~
Wszystko się wyrównało, kiedy przekroczyliśmy próg wielkiego budynku. Po przestronnym holu chodziło sporo osób. - No, tutaj toczy się moje życie - pokazał ręką wokół - Mogę pokazać Ci naszą salę. - Pokaż, co możesz - wzruszyłam ramionami.
Po drodze do windy wiele osób się z nim witało. Widocznie znają się chociaż z widzenia, jest ten plus. - Tutaj są sale, w których zwykle przebywają Trainee - pokazał cały korytarz - Nie ma tam nic ciekawego, pomieszczenia z lustrami. - Skoro TY tam nie przebywasz, to rzeczywiście nie bardzo mnie powinno mnie to interesować - powiedziałam spokojnie. - Tylko ja Cię interesuję? - widocznie go tym pocieszyłam. - Oboje moich oczu na Ciebie, Jungkook - użyłam głębokiego tekstu. - To dobrze... zapraszam dalej.
Kolejna jazda windą. - Tutaj znajdują się nasze legendarne studia - pokazał ręką na BARDZO ważny korytarz - Genius Lab, między innymi. - Więc twoje też tutaj jest? - Chcesz zobaczyć? - uśmiechnął się lekko.
Pokiwałam głową z zaciekawieniem. - Tylko nie rozgaduj, każdy z nas zajmuje się tworzeniem projektów, które w przyszłości mogą robić za oficjalne piosenki - podszedł do drzwi, które wyglądały na istnie pancerne.
Wpisał naprawdę długi kod i zaczekał moment, aż drzwi się odblokują. - A oto i moje miejsce pracy - pokazał ręką na nieduże pomieszczenie.
Półki z książkami, figurkami kolekcjonerskimi, wielkie biurko z trzema monitorami i naprawdę porządnym keyboardem u boku. Nie obeszło się też bez kanapy, na której leżała gruba poduszka i koc. - Czy ty~ - Tak, tutaj też czasem śpię - odpowiedział wcześniej, niż zapytałam.
Skoro nadal nie wymienił mieszkania, to znaczy, że to COŚ, cokolwiek to było, zdarzyło się stosunkowo niedawno. Nie zauważyłam tego? - Młody - usłyszałam zza nas jakiś głos.
Odwróciłam się szybko. Zdecydowanie szybciej, niż Jungkook.
Pan Min Suga stał za drzwiami, trzymając rękę na framudze, jakby przyglądał się nam od dłużej chwili. - Co ty tu robisz o tej porze? - Oprowadzam Yirin - Jungkook pokazał na mnie ręką.
Popatrzył na mnie chwilę. - Pewnie to wiesz, ale jestem Min Yoongi - wystawił rękę w moją stronę.
Jungkook widząc mój krok w tył, natychmiast odepchnął dłoń rapera, wykazując się szybką reakcją. Zupełnie jakby był to odruch. - Bez dotykania - rzucił krótko. - Ocho, jest z Tobą gorzej, niż sądziłem - obejrzał się na niego, okazując zdziwienie - Ta zazdrość jest niesamowita. - To nie zazdrość, tylko troska - w końcu się odezwałam - Reaguję strachem na kontakt fizyczny z mężczyznami.
Skrzywił się lekko, jakby nie uwierzył w moje słowa. - Miałeś iść po nuty, gdzie ty się tyle włóczysz? - kolejny głos, ale ten natychmiast rozpoznałam.
Boże, chcę jego autograf, ale nie wypada. Boże, podpisz mi się na koszulce, Hoseok. - O, siemasz Jungkook. To Yirin, prawda? Miło Cię zobaczyć w porządniejszym świetle - przywitał się dość zadowolony.
Boże, trzymajcie mnie, to J-Hope. Z krwi i kości. Prawdziwy. - Wszystko dobrze? - Jungkook zmartwił się moim brakiem reakcji.
Zakryłam swoją twarz rękami. - Przepraszam, jest okej. Tylko... - rozchyliłam palce, żeby spojrzeć na Pana Nadzieję. - ...tylko co? - Yoongi chyba się zaciekawił.
Jak ja mam to niby ująć w słowa?! ONI PATRZĄ I WIDZĄ, JAK PATRZĘ NA HOSEOKA. JAK TO WYGLĄDA?! JAKBYM~ - Aaaee... j-ja po prostu cieszę się, ż-że mogę zobaczyć Cię na żywo - pokazałam ręką na Hobiego.
NIE! To brzmi zdecydowanie gorzej, niż sądziłam! Co ja zrobiłam, co Jungkook sobie o mnie pomyśli?! - Jungkook, twoja dziewczyna biasuje mnie, nie ciebie - zaczepił go z uśmiechem.
AAAA, JEGO GŁOS NA ŻYWO! PRAWDZIWY HOSEOK! Uspokój się, to też człowiek, ogarnij się. - Yirin nie jest moją dziewczyną - rzucił mu tym w twarz.
Dwójka raperów obejrzała się na mnie. - Ale będzie - pstryknął palcami, jakby zrobił wszystkim świetny dowcip. - Ale będzie? - Ale będziesz? - Hoseok powtórzył to po Yoongim.
Ale będę?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
