Żaden mężczyzna nie powinien mnie już nigdy dotknąć. No, ale pojawił się taki, któremu bardzo na tym zależało. Zrodziło się z tego coś na wzór zakładu, w zastaw otrzymałam rubin. Raz pijany, raz trzeźwy, raz smutny, raz wesoły, a jednak zawsze cel b...
M-Martwa? CHCE MNIE ZABIĆ?! - Na razie nic nie mów, to zabawne. Pozwól, że wytłumaczę ci, dlaczego musisz opuścić ten świat - mówił to z powagą i zerowym przejęciem.
Zupełnie, jakby w środku serca spodziewał się, że będzie musiał to zrobić prędzej czy później. Trzeba będzie uspokoić tą głupią, naiwną Yirin. - Twój Jungkook tak naprawdę ma Cię gdzieś. Jest nikim tak samo, jak wszyscy. Wykorzystuje Cię dla własnej frajdy, a potem porzuci jak starą zabawkę. Nie pozwolę na to - zaczął krążyć w kółko - Wyobrażasz sobie? Jest świetnym aktorem, udawał żal i strach, kiedy myślał, że strzeliłaś sobie w głowę.
Nie udawał... - "Yirin, nie" jego głosem było dla mnie jak mantra. Istne kłamstwo. Zupełnie, jakby się modlił, nie wierząc w boga - oglądał mnie, wiedząc, że nie spróbuję uciec - Wyobraź go sobie teraz. Co by zrobił, widząc jak próbuję Cię zabić? Co by zrobił, gdybym to zrobił?
Jungkook nie zasłużył sobie na taki los. Te problemy i stres. - Myślisz, że nadal byłabyś dla niego ważna? Nie zrobiłby nic, żeby Cię bronić, bo jest tylko kupą bezmyślnego mięsa. - A kto rozbił ci butelkę na łbie?! - rzuciłam szybko. - Taki impuls nic nie znaczy - uśmiechnął się lekko - Wiesz, przykro mi, że musisz umrzeć. Inaczej nie mogę Cię ochronić. Jeśli każę Ci od niego odejść w zamian za życie, i tak coś wymyślisz. Albo on to zrobi - wzruszył ramionami - Nie mogę pozwolić na to, byś kruszyła się w jego rękach.
Zbliżył rękę i wziął rubin do ręki. - To zabawne, jak wiele znaczy dla Ciebie zwykła błyskotka - zerwał mi go z szyi.
To naprawdę zabolało, ale nie mogłam skupić się na czymś tak nieistotnym. - Kawałek błyszczącego kamienia, który od niego dostałaś - oglądał go z każdej strony - Nic nie znaczący przedmiot.
Położył rubin na szafce i spojrzał na mnie. Wziął do ręki ozdobny, stalowy świecznik i uderzył nim w breloczek.
Zaczęłam szlochać, widząc jak rozpadł się na kilka części. - Takie jest jego "nieprzemijające" uczucie. Chyba by się nie stłukł, gdyby Jungkook Cię kochał? - Mogłeś zniszczyć go już po mojej śmieci...
Zgarnęłam kawałki kamienia do rąk i zaczęłam nad nimi płakać. Mój ukochany rubin, zgnieciony przez jakiś żałosny metal. Symbol moich uczuć... naszych uczuć. - Dlaczego musisz być tak ślepa? On Cię omamia, ten świat, który wykreował nie istnieje - rzucił szybko, wytrącając mi z ręki wszystko, z czego wcześniej składał się mój naszyjnik.
Wystraszyłam się i wbiłam plecy w oparcie, płacząc tylko mocniej. - Zdejmij obrączkę - powiedział stanowczo.
Schowałam rękę za siebie, kręcąc szybko głową. - Nigdy! - kręciłam przecząco głową, nie chcąc umierać bez niej.
Bez cząstki Jungkooka przy sobie. Czegokolwiek, co mnie z nim łączyło, gdziekolwiek był. - Mam twoje "kochanie" pod ręką. Jeden znak i zejdzie do piachu. Jeśli zdejmiesz wszystko, co masz od niego, może go oszczędzę - powiedział szybko z narastającymi nerwami.
Tak bardzo nie chciałam tego robić, ale skoro to mogło coś zdziałać, nie miałam wyboru.
Pozbyłam się bransoletki i pierścionka, kładąc je obok. - Wiesz, łączy mnie z Tobą tak nieosiągalne uczucie, że nawet ja nie jestem do końca w stanie je pojąć - zajrzał mi do oczu na siłę - Jesteś taka bezbronna i słaba. Twoje życie nigdy nie miało sensu, nigdy nigdzie nie zmierzałaś. Żadnych celów, ani marzeń. Zawsze byłaś sobą, jednocześnie będąc nikim.
Miał rację, co tylko bardziej mnie bolało. Mimo to, prosiłam w myślach wszystkie bóstwa, o ile istniały, by Jungkookowi nic się nie stało. Był ważniejszy. - Nie myśl, że jestem taki zły. Siebie też się pozbędę - przeciągnął się mocno.
Wszystkie jego słowa nie wywoływały u niego żadnych emocji. Strachu, zwątpienia albo chociaż dyskomfortu. Typowy psychopata z medycznego punktu widzenia. Ale nadal... nie zabiłabym go. Mimo że w tamtym momencie już chciałam i niby byłabym gotowa; nie dałabym rady. W tym kontekście mogłam sobie to jedynie wyobrazić.
Oby zdechł. Zasłużył sobie. Niech chociaż sam ma odwagę to zrobić, skoro może pozbyć się mnie. - Mam coś przekazać twojemu Jungkookowi? - zapytał z lekkim uśmieszkiem - Wtedy specjalnie pójdę go odwiedzić przed samobójstwem. - On wszystko wie - odwróciłam wzrok - Po prostu już to skończ.
Rozległ się strzał. Nie z pistoletu, który trzymał Raeum, a raczej jakiegoś innego, w innym pomieszczeniu. Przeszły mnie ciarki. - No masz, a kazałem go nie uszkodzić - uśmiechnął się lekko.
Podniosłam na niego zszokowany wzrok. - Nie, tylko nie Jungkook! - zaczęłam płakać. - I tak zginąłby prędzej czy później - wycelował we mnie pistoletem - Może w przyszłym wcieleniu mi podziękujesz.
Zacisnęłam powieki i ponownie usłyszałam dźwięk strzału, ale wcale nie był stłumiony. Moment po tym wyjątkowo ciężki oddech. Otworzyłam oczy akurat w momencie, kiedy Mirauem padł na podłogę z dziurą w głowie.
Przy drzwiach stał Jungkook. Opuścił rękę z pistoletem i rzucił nim gdzieś w cholerę. Jego drugie ramię krwawiło zdecydowanie z powodu kolejnej kuli. - Jungkook...!
Wstałam i podbiegłam do niego. - To już koniec... - ledwo oddychając ułożył rękę na mojej głowie, podczas gdy wylewałam łzy jak nienormalna - Wreszcie koniec...
Zacisnęłam ręce powyżej jego rany, żeby chociaż trochę wstrzymać krwawienie. - Jesteśmy wolni, Yirin.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
TAK, ZABIŁAM
TAK, JUNGKOOK PRZEŻYŁ TAK, TO KONIEC TAK, TO JEST DO DUPY TAK, BĘDZIE NASTĘPNA KSIĄŻKA TAK, BĘDZIE O YOONGIM
