YABANCI / °𝘌𝘥𝘚𝘦𝘳° /

Y İ R M İ S E K İ Z

° ° °

Serkan:Beni merak etseydin görmeye gelirdin!

Aydan:Gelmedim mi sanıyorsun!? Kaç kere geldim seni almak için! Baban kaçırdı!

Serkan:Eda'yı nereden buldun o zaman? Babamın şuan hapiste olduğunu da biliyorsun. Hiç mi gelmedim şu son 5 senede bile aklına!?

Aydan:Çıkmadın ki! Oğlum ben seni nasıl unuturum! İnsan yavrusunu nasıl unutur?

Serkan:Sen unuttun işte! Ben anne sevgisi gördüm mü sen yanımızdayken? Hayır! Baba sevgisi gördüm mü? Ona da hayır! Ben nasıl olucam Bade'ye baba!? Bilmediğim bir şeyi nasıl başarıcam?

- Hüngür hüngür ağlıyordu Serkan. Ona en çok dokunan annesiydi. Umursanmamak, ya da öyle olduğunu düşünmek onu yormuştu.

Çok yormuştu...

Karşılıklı oturan ikisine baktım göz ucuyla. Bade'nin uyanması an meseliydi. Fakat onlar bağırarak kavga etmeye devam ediyordu. -

Serkan:Ama gör, ben sizin gibi olmayacağım! Baba sevgisini ben görmedim ama Bade'yi de mahrum bırakmayacağım!

Aydan:Bırakma oğlum... Hayatımın hatasını seni arkamda bırakarak yaptım ben. Seni-

Bade:Babaanne?

- Gözlerini ovalarken konuştu küçük kızım. O gelince tüm tartışma bitti. Kollarımı açıp sarılmasını bekledim. Kucağımdaki yerini alıp, ellerini boynuma doladı. Yüzünün her bir yerine öpücükler kondurduktan sonra sarıldım tekrar.

Ama sarılmaya en çok ihtiyacı olan kişi Serkan'dı. Bade de anlamış gibi kucağımdan kalkıp onun yanına oturdu. Sonra da usul usul eğilip başını Serkan'ın omzuna yasladı. Özenerek bakıyordu Aydan Hanım onlara. Serkan kolunu kaldırıp Bade'ye sarıldı. -

Bade:Sen gitmeyeceksin değil mi?

Serkan:Hayır. Sen bana hâlâ kızgın mısın?

Bade:I-ıh! Artık değilim.

Eda:Kararını ne değiştirdi bebeğim?

Bade:Serkan abim babamdan daha çok ilgileniyor benimle. Aynı Arda Abim gibi.

- Paris'teki en yakın arkadaşımdan bahsediyordu Bade. Serkan bakışlarını üzerime dikine açıklama yapmak zorunda kaldım. -

Eda:Paris'ten arkadaşım. Çalıştığım eski şirkette PR sorumlusuydu. Ama baya yakın arkadaştık.

Aydan:Bizden çıkmazdı.

Bade:Ama ben Serkan abimi daha çok seviyorum.

- Bade Serkan'ı düşündüğümden daha çok sevmişti. Paris'te neler yaptığını anlatmaya başladı babasına. Serkan da hayran hayran izliyordu onu, mimiklerini, el hareketlerini. Komik şeyler anlattığında ise kahkahaları karışıyordu birbirine.

Saat geç olmaya başlayınca Bade dizine uzandı Serkan'ın. Küçük bedeni koltuğun yarısını bile kaplamıyordu. -

Bade:Serkan Abi.

Serkan:Efendim?

Bade:Sana Serkan abi demesem.

Serkan:Tamam. Deme, ne diyeceksin?

Bade:Bilmiyorum ama abi demek istemiyorum.

Serkan:Peki sen bilirsin. Eda, şu kurabiyelerden daha var mı?

Bade:Ayy evet evet! Acıktım ben!

Eda:Aaa olmaz, akşam yemeği yiyeceğiz. Aydan Hanım, yemeğe kalacak mısınız?