Loving The Pain

Chapter 29

CHAPTER 29 "LOVING THE PAIN"

(Warning: Scenes that were written in the story are the Author's pure imagination, nothing is related to personal life. Just fanfiction.)

Angeline's POV

"What took you so long?" Agad na tanong ko ng makapasok si Erik sa pinto ng Hospital room ni Amil.

"Uhhm.. I.. I just.."

"Ano ba?!" Singhal ko.

"C'mon Love, calm down." Alo niya.

"How should I calm down now?! Seryoso ka ba?" Asik ko.

"You need to calm down nasa kanila na si Angel and for now we can do nothing unless they'll contact us," May riin na sabi niya, nagpipigil ng galit.

"So ano? Maghihintay tayo ng pasko para lang sa tawag nila? Nag-iisip ka ba?" Napa sapo ako sa aking noo at hindi makapaniwalang bumuga ng hininga. "Your son is miserable, my daughter is in danger and yet you want me to calm down and wait?! You're unbelievable!"

"It's all your fault Angeline so don't make me do things that are impossible right now." He said, emotionless.

"Anong sabi mo?" Hindi makapaniwalang tanong ko.

"Sinabi ko na sayo na mapanganib pag inilaban ko si Amil pero nagpumilit ka pa rin." Diin niya.

I let out a heavy sigh trying to absorb those words he just said. 'P*tang*na pano ko nagging kasalanan?' tanong ko sa sarili ko.

"So sinasabi mong kasalanan ko lahat to ngayon?" Mahinahon ko na sabi.

Tinitigan niya ako. "Exactly my point," then he 'tsked'.

Bumaling ako kay Amil na nakahiga sa hospital bed, nag-aagaw buhay.

I just wanted to help, Amil. He's longing for a mother's love. He's scared of people, thinking they might hurt him. Paanong hindi iyon makita ni Erik?

"I'm sorry." Sinsero'ng humingi ako ng tawad sa kaniya bago siya tinalikuran at tumungo kay Amil na mahimbing parin ang tulog hanggang ngayon. "Anak, Amil, babalik si Mama, ahh? Hahanapin ko muna si Baby Angel, hmm." Pinunasan ko ang luhang nagbabadyang tumulo sa aking magkabilang pisngi.

Lumabas ako ng kwarto na hawak-hawak ang phone ko saka nagmamadaling pumunta sa parking lot. Nadinig ko ang pagtawag ni Erik sa akin pero hindi ko na iyon binigyang pansin dahil importante sa akin na mahanap ang anak ko.

"I can't believe you, Erik!" I shouted in so much frustration.

Nang makarating ako sa police station ay inisa-isa ko na tinawagan si Yeng, Ron, Yan, at Craig.

"I badly need your help, Craig." Kahit na hirap ako sa pagsasalita dahil sa pag-iyak ay nagmakaawa parin ako.

"My new secretary is calling my brother to Pilot my private plane, wait for me, okay?"

"Yes," I said while sobbing.

"I'll call Yeng para magsabay na kami pauwi diyaan." He said then bid goodbye.

"Sir, mag to-24 hrs ng nakuha nila ang anak ko hindi pa ba sapat yun para gumawa kayo ng paraan para mahanap ang anak ko?"

"Misis mahirap kasi imonitor sa ngayon, maghintay nalang po muna tayo na may tumawag kahit isa sa kumuha sa anak mo."

"Ano ba? Wala namana kayong mga silbi eh! Paano at nagging pulis pa kayo? May mga cctv sa bahay naming bakit di niyo tignan mon a at subuking aralin ang mga mukha o kilos nung mga pumasok sa bahay namin?!" Asik ko.