Loving The Pain

EPILOGUE PART 1

EPILOGUE "LOVING THE PAIN"

~ After a year of waiting, we've successfully reached the epilogue of the story of Angeline and Erik in this fictional world. Thank you, Guys, for always patiently waiting for my updates and for supporting this story of mine. Although there's a possibility na maging sad ending ang finale ng AngErik in real life, we can always create our own happy ending here in fictional world and through our imaginations. Let's move forward together and follow the next journey of our fictional characters! This story ends here. Adelante Everyone!

(Warning: Scenes that were written in the story are the Author's pure imagination, nothing is related to personal life. Just fanfiction.)

Angeline's POV

"Nakalimutan mon a bang may pamilya ka dito? Goodness! I've been understanding for almost a year now! Nung birthday ni Astrid hindi ka umuwi, anniversary natin nakalimutan mo and even my birthday!" Sigaw ko kay Erik na nasa kabilang linya. "At ngayon nag papaalam ka na hindi makaka-uwi sa pasko? Ano, may ibang pamilya ka na bang inu-uwian diyan sa Pilipinas?" Tanong ko.

Ayaw na ayaw ko na nakikipag away kay Erik kasi sumisikip ang dibdib ko dahil sa sakit pero I've waited long enough for him, alam kong may responsibilidad siya sa Pilipinas pero kahit isang buwan lang ba hindi niya maiwanan ang trabaho niya para mapunan niya rin ang kaniyang responsibilidad sa pamilya namin?

"Please! Let's not go that far, Angeline. Nagpapa-alam nga diba? May nagloloko ba na nagpapaalam and besides uuwi naman ako sa New Year what's so big deal about that? Araw lang naman ang liliban. Hindi naman kung sino ang kinakabusihan ko dito eh, it's work, Angeline, work! Goodness!" Tumaas na rin ang boses niya.

Tila ba libo-libong karayum ang tumusok sa dibdib ko dahil sa mga sinasabi niya, natahimik ako ng ilang minuto bago siya nasagot.

"Okay. Then, forget your responsibilities here." Yun lang at binaba ko na ang telepono at hindi na siya hinintay na magsalita pang muli.

It's almost 2 years na nangyayari to pero ayaw na ayaw ko parin ang pakiramdam na ganito. Miss na miss ko lang naman siya eh and it's been 10 months since he came home eh minsan hindi na siya nag tatagal ng dalawang buwan doon sa Pilipinas.

Inihiga ko nalang ang prustrasyon na nararamdaman ko katabi ang anak naming babae na si Astrid. My 9 years old daughter, Rhodelynne Astrid Faye Quinto-Santos, a smart kid and a replica of her long lost sister.

LOST? Yes. 2 years ago we've known na hindi pala talaga namatay si Angel, she was given to a woman named Lhualhati, and as I remember she's that girl na nasa sulat na ibinigay sa akin ni Lianna bago siya tuluyang nawala. Kung ini-isip niyo na naging maayos ang approach saakin ng babaeng yun, pwes nagkakamali kayo. She threatened me for money and that time I was so desperate na halos buong isang taon ko siya binibigyan ng pera and I have wasted millions pero hindi siya tumupad sa usapan hanggang sa malaman ni Erik ang mga pinag gagawa ko. I have lost contact to that woman kaya nag hire ako ng private investigator ko, again, without Erik's permission. And Erik started that attitude na matagal umuwi and minsan di pa sinasagot ang tawag ko.

Napag-awayan na namin to noon and he's pushing his side na hindi raw ako nagtitiwala sa kaniya when I all I want was to lessen his burden kasi marami na siyang tinatrabaho pero hindi niya ako magawang intindihin. I have apologized to him million times kasi ina-admit ko naman na may kasalanan ako pero he's rejecting me.

And as for Angel's case, hindi ko parin pinapatigil ang P.I ko para ipahanap siya, hinding-hindi ako mawawaln ng pag-asa mahanap ko lang ang anak ko abutin man kami ng dekada sa paghahanap sa kaniya pumuti man ang buhok ko hinding-hindi parin ako titigil.