Loving The Pain

Chapter 32

CHAPTER 32 "LOVING THE PAIN"

(Warning: Scenes that were written in the story are the Author's pure imagination, nothing is related to the said character's personal life. Just fanfiction. R18. Warning na iyan kaya walang sisihan pag nawala ang kainosentehan. ;))

Angeline's POV

2 months. 2 months already had passed but the feeling that I feel never changes. Masakit parin at hindi ko alam kung paano ako magsisimula muli. Without my little Angel, I feel like everything will shut and end in just a blink of an eye. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam it's painful, and it's too much for me.

Nung una kong karga sa anak ko na si Angel ay para bang lahat ng sakit na nararamdaman ko ay nawala at napalitan ng saya. It's funny that she heals all the pain that I have been through but also the one who will give me the most painful heartbreak.

'Anak bakit kailangan ganito ka sakit?' I asked my self trying to stop sobbing.

Nasa hospital pa rin ngayon si Amil, still recovering. Mag-isa ako rito ngayon sa condo ko magdamag umiiyak at palaging tinatanong ang sarili ko ng.. 'Ano ba ang nagging mabigat ko na kasalanan at kailangan kong maramdaman ang sobrang sakit.' I can't look for an answer, I can't think of a possible answer. Gusto ko lang naman maging saya, bakit ba kailangan pang dumaan sa ganitong sitwasyon. 'Wala na ba akong karapatan maging masaya?' I already asked myself that question a million times.

Nanghihinang tumayo ako at naglakad papunta sa kusina para kumain, alam ko na kahit nasa ganitong sitwasyon ay kailangan ko parin magpalakas para kay Amil at sa sarili ko, I just can't live like hell I need pull my self up together para wala an=kong mapabayaan. I already leave Erik at kahit masakit ay kakayainin ko dahil alam ko na pareho lang naman kaming masasaktan kung magsasama kami na sinisisi pareho an gaming mga sarili. Mahal ko si Erik ako naman muna, kami naman muna ng anak ko. Babalik ako pag kaya ko na, pero sa ngayon kami muna ng anak ko.

Hindi paman ako nakakatapos kumain ay napatayo agad ako ng may mag doorbell. Pinunasan ko ang aking mukha na basang-basa ng luha dahil sa kakaiyak ko. I went to the door and open it but to my shock a boy hugged me as I open the door.

"Miss na miss na kita, Love. Di ko na kaya ng wala ka." Sobbing, he said.

Erik came to my condo drunk and wasted. Ayaw niyang bumitaw sa yakap at medyo di na ako makahinga sa ginagawa niya. Nagsusumiksik siya sa leeg ko at doon nag-iiyak. Alam ko na nasasaktan din siya pero nasasaktan pa din ako at aaminin ko na sinisisi ko rin siya kung bakit nawala ang anak naming babae.

"Sorry kung nagging pabaya ako, sorry. Pinapangako ko na hindi na ako magiging pabaya, poprotektahan ko na kayo, sorry na Mahal please." Kahit na nahihirapan siyang magsalita ay pinipilit parin niya. "Wag ganito, hindi ko kaya, wag niyo akong iwan." Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko saka tumitig sa aking mga mata. "Mahal na mahla kita at hindi ko kakayanin pag nawala kayo." Aniya saka ako hinalikan.

Nagpupumiglas ako sa pagkakahawak niya at hindi naman ako nabigo dahil naitulak ko siya papalayo sa akin.

"Erik ano ba?" I shouted in so much frustration. "In just a month a-alis na kami and you can do nothing about that!" Pag di-diinan ko. "I just want to---"

"End this? This relationship?" He cut my words.

"Erik—"

"Why?" Once again he stopped me from saying something. "Di mo ako kayang patawarin? Dahil wala akong kwenta ganun ba?" He seriously said, looking straight into my eyes.

"It's not like that Erik." Nakipaglaban ako ng titig sa kaniya at hindi ako umiwas. "I want to have my own space gusto kong makalimut sa lahat! Sa lahat ng sakit kaya pwede ba?!" Sumigaw ako.